Alþýðublaðið - 11.10.1960, Blaðsíða 15

„Eg á nægan mat til heils
xnánaðar.“
„Gott,“ sagði hann, „Eg
skal hjálpa þér að borða
hann.“
„Eg er hrædd um að hótel-
stjóranum þætti það hálf ein
kennilegt, ef ég fengi mér
annað herbergi.11
Hún horfði rannsakandi á
hann.
Moraine bandaði hendinni
frá sér og saup á glasinu.
„Hafðu bað hvernig sem þú
vilt,“ sagði hann.
Skyndilega reis hún á fæt-
ur og gekk til hans.
„Heyrðu.“ sagði hún. „Mér
leizt alltaf svo vel á þig.“
„Gott!“ sagði hann. „Ekki
er það verra. Eg slæst venju-
lega við konur, sem ekki lízt
á mig.“
„Þú slæst ekki við mig.“
Hún leit í augu hans og
hló. Moraíne klappaði á öxl
hennar.
„Góð stúlka,“ sagði hann.
„Skál fvrir okkur,“ sagði
hún og lyfti glasi. „Fyrir okk
ur einum.“
Moraine drakk í botn, —
sleikti út um og sagði: „Fæ
ég ekki meira?“
Hún kinkaði kolli og reis
á fætur. „Heyrðu,“ sagði hún
dræmt. „Þetta eru þýðingar-
mikil skjöl. Hvar hefurðu
þau?“
„Eg fékk að geyma þau í
farangursgeymslu hótelsins.
Hennar verður áreiðanlega
vel gætt þar.“
Hún brosti til hans: „Af
hverju læturðu ekki senda
hana upp?“
„Eg verð að kalla á her-
bergisþjón til að fá hana, nei,
annars, ég verð víst að sækja
hana sjálfur, bví ég sagði
honum að afhenda engum
hana nema mér sjálfum.“
„Já,“ sagði hún, „Eg
hefði nú aldrei sleppt henni.“
„Það er allt í lagi með
hana, ég vildi bara ekki skilja
hana eftir á glámbekk.“
„Eg held að ég sé að verða
drukkinn,“ sagði Moraine og
hallaði sér aftur á bak f sóf-
anum og lagði fæturna upp á
sófaborðið.
„Þú skalt ná í töskuna áður
en þú verður drukkinn,11 sagði
hún.
Hann andvarpaði og reis
þreytulega á fætur. „Allt í
lagi, systir,“ sagði hann, „þú
vinnur. 1 Drekktu ekki allt
meðan ég er ekki við.“
„'Verður þú lengi?“ spurði
hún áhyggjufull.
„Fimm mínútur eða svo.“
„Gættu þín nú vel. Eg hef
svo miklar áhyggjur af þér
með þessa tösku.“
Ilann glotti til hennar.
Þegar hann kom niður beið
haim augnablik í ganginum
og fór svo inn í símaklefann.
„Hver tók við símskeytinu
frá herbergi 306 áðan?“
spurði hann.
„Eg,“ sagði símritarinn. —
„Hvers vegna?“
„Konan upni bað mig um
að breyta einu orði í því,“
sagðl hann. „Er búið að senda
það?“
Símritarinn leit tortryggn-
islega á hann.
STANLEY
GARDNER
„Það er maður uppi, sem
hún vill ekki að viti hvað
stendur í skeytinu," sagði Mo
-raine. „Hún bað mig um að
sjá um það fyrir sig.“
Moraine tók fram dollara-
seðil. :
„Og fyrst ég ér á annað
borð kominn hingað, þá getið
þér farið með fárangur minn
upp í herbergi númer 306.“
„Ætlið þér að ' vera þar?“
spurði afgreiðslumaðurinn.
Moraine hló. v. „Því ekki
það,“ sagði hann. „Eg er
herra Chester.11
„0,“ sagði afgreiðslumað-
urinn og náði í símskeyta-
eyðublað, sem fáein orð
höfðu verið hripuð á með blý
anti.
„Nei, það er ekki farið enn.
Eg var að hringja í sendilinn.
Hann fer að koma hingað.11
Símskeytið átti að fara til
Thomas Wickes og það var
svohljóðandi:
„Lausnargjaldsmaðurinn er
hér með tösku fulla af skjöl-
nm viðvíkjandi hraðritunar-
töskuna mína upp á herbergi
306?“
„Eg kem rétt bráðum,“ —
sagði afgreiðslumaðurinn.
Moraine hraðaði sér upp á
loft. Doris Bender létti sýni-
lega þegar hún sá hann.
„Eg hélt að þú hefðir stung
ið mig af,“ sagði hún.
„Hvers vegna skildi ég gera
það?“
„Eg veit það ekki, mér datt
það bara í hug.“
„Gleymdu því þá aftur. Eg
færj aldrei héðan nema nauð
beygður.11
„Fer taskan ekki að
koma?“ spurði hún.
„Þegar þú ert búin að hella
í annað glas.“
„Það er gott, ég hef hugsað
mér að fá mér líka.“
„Fínt!11 sagði hann. „Við
þurfum ekki að fara neitt út,
er það?“
„Við getum verið hér inni
í mánuð.11
Afgreiðslumaðurinn barði
að dyrum og Moraine hleypti
honum inn. Hann lagði tösk-
una á gólfið.
„Var það eitthvað fleira?“
spurði afgreiðslumaðurinn.
„Ekkert sem stendur, en
komdu með eina flösku a£
Skota eftir klukkutíma.11
Maðurinn glotti og kinkaði
kolli.
Moraine lét fara vel um sig
á sófanum. Hann lét kodda
undir hnakkann og Doris
Bender færði honum glasið
en aðeins sem bróður um
systur.11
„Ann,“ sagði hann hugs-
andi, „hún hefur verið vin-
sæl.“
„Það var hún. Það var al-
drei skortur á karlmönnum
í kringum hana.“
„Þú hefur ekki enn sagt
mér hvar Wickes var þegar
þú fórst.11
„Eg veit ekkert hvar hann
var. Eg.lét hann ekki vita, að
ég væri að fara.“
„Hvar var Ann?“
„Eg veit það ekki heldur:
Ann leit illilega á mig.“
„Hvernig?11
„Eg vil ekki tala um það
núna, þegar hún er dáin.11
„Fórstu í leigubíl á járn-
brautarstöðina?11
„Nei, í strætisvagni.*1
„Frá íbúðinni, sem þú
bjóst í?“
„Eg var ekki þar, þegar ég
fór. Eg fór þaðan fyrir klukk
an átta.11
„Hvers vegna?11
„Það fór illa um mig þar.“
„Hvernig illa?11
„Vertu ekki alltaf að spyrja
mig,“ sagði hún. „Eg sem hélt
að við ætluðum á fyllirí sam-
an?“
„Nei,“ leiðrétti hann hana.
„Við ætluðum að borða sam-
an.“
„Allt í lagi, ég skal búa
eitthvað til.“
Hún lokaði dyrunum að
eldhúsinu á eftir sér.
„Hver var bað?“ spurSl
hann.
„Það var Tom Wickes11,
sagði hún. „Ég veit ekkí
hvernig hann fór að þ^ að
finna mig. Hann vill M að|
tala við mig. Hann sa^ðist
ætla að koma upp“. -í i
„Ég skal henda honum
út“, sagði Moraine með
þeirri alvöru sem drukkinn
maður einn getur sýnt“, ef
þú vilt ekki fá hann inn“.
„Nei, nei, skilurðu það
ekki. Hann er að reyna að
bjarga sér með því að finna
morðingjann, Ef hann finnur
þig hér segir hann lögregl-
unni frá því“.
„Ég get hent honum út“.
„Það geturðu, elskan mín,
en hann getur hringt í lög-
regluna, þegar hann er kom-
inn niður11.
Moraine kinkaði jafn graf-
alvarlegur kolli.
„Rétt“, sagði hann og
drafaði við.
„Heyrðu11, sagði hún,
„feldu þig þarna inni. Ég
skal reyna að fá hann til að
leita ekki að þér“.
Moraine settist upp og
velti hugmyndinni fyrie sér.
„Flýttu þér“. skækti nún.
„Við verðum að gera eitt-
hvað strax. Sérðu ekki
í hvernig vanda þú ert?“
„Ég hélt, að hann væri
vinur systur þinnar ...“
„Hann er það, en hann vill
ekki vera dæmdur fyrir
blokkum stop ef við högum
okkur rétt er aldrei hægt að
sanna svik á okkur stop kom
du hingað eins fljótt og þér
er unnt ég hef hugsað mér að
taka upp náið .undirstrika
náið samband við manninn
meðan hagaðu þér sam-
kvæmt því.“
Undirskriftin var „Ger-
trude.11
Moraine las þetta hægt, tók
fram blýant og strikaði yfir
,,svik.“
„Eg verð að finna eitthvað
annað orð yfir þetta,11 sagði
hann. „Við gleymdum því al-
veg að það er hægt að mis-
skilja þetta.11
Afgreiðslumaðurinn sýndi
ekki minnsta vott af áhuga.
Eftir augnablik skrifaði
Moraine orðið „neitt11 { stað-
inn fyrir „svik“.
„Þá er þetta í lagi,11 sagði
hann. „Vilduð þér'fara með
hans. Hún leit á töskuna.
„Full af skjölum?11 spurði
hún.
„Lyftu henni,11 sagði hann.
Hún tók um handfangið og
reyndi að lyfta töskunni og
undrunarsvipur kom á and-
lit hennar. Hún tók um and-
fangið með báðum höndum og
henni tókst að lyfta henni frá
gólfi.
„Guð minn góður!11 sagði
hún.
Moraine kinkaði kolli, —
„Full af sprengiefni,11 sagði
hann.
„Eigum við ekki að fá okk
-ur eitthvað að borða?11
„Jú, ég á nægan mat hérna
og get vel eldað hvað sem ég
vil. 'Við þurfum ekki að láta
senda okkur neitt, annars er
hægt að fá sendan mat tipp.11
„Gott,“ sagði hann, „ég vil
heldur borða hér. Hvar var
vinurinn, þegar þú fórst með
lestinni?11
„Hvaða vinur?11 spurði
hún.
„Hvað heitir hann — nú
Wickes?11
„Ó,“ sagði hún og hló við.
„Hann var ekki vinur minn.
Hann var vinur Ann. Eg held
að honum þyki vænt um mig,
Moraine andvarpaði af létti
og sofnaði strax.
17.
Sam Moraine lá á sófanum.
Andlit hans var þrútið og
augun blóðhlaupin.
Síminn hringdi.
Doris Bender ygldi sig og
leit á Sam Moraine.
„Veit einhver að þú ert
hér?“ spurði hún.
Hann hristi höfuðið sein-
lega.
Hún gekk að símanum og
tók heyrnartólið af.
„Halló11, sagði hún.
Það heyrðust skrækir í
símanum.
„Hvernig vislsirðu, að ég
var hér?“ spurði hún.
Aftur skrækti í símanum.
Hún leit á Sam Moraine.
„Nei, nei, nei!“ sagði hún.
,.Þú mátt ekki koma hingað!
Ég vil ekki hitta þig. Ég vil
ekki vita hvernig þú fórst að
því að finna mig... Já, vit-
anlega er ég ein... Nei, ég
vil það ekki... Hálló, halló,
halló.. .“
Hún lagði símtólið á og
leit skelfingu lostin á Sam
Moraine.
morð' Hann er að koma, ég
heyri það. Farðu inn í skáp-
inn!“
Sam Moraine reis á fætur
og leyfði henni að fara með
sig að skápnum. Hún opnaði
dyrnar og ýtti honum inn og
sagði: „Bíddu, ég skal reyna
að láta hann ekki ikomast!
lengra en í ganginn11.
Hún hljóp að dyrunum og
var rétt komin þangað, þeg-
ar Tom Wickes sagði lágt:“
Halló Dorrý!11
„Ég þarf að tala við þig
Tom“, sagði hún.
Hún fór fram á ganginn og
lokaði á eftir sér.
Sam Moraine hreyfði sig
með öryggi kattar og alger-
lega hávaðalaust. Hann lædd
ist út úr skápnum, lokaði
honum gætilega og hljóp að
eldhúsdyrunum.
Skömmu seinna kom Doris
Bender inn ásamt Tom
Wickes Moraine hafði smá
rifu á elthústyrunum svo
hann gat séð hvað fram fór.
Hún læddist að skápdyr-
unum og sneri lyklinum í
skránni.
Svo kinkaði hún kolli til
Wickes.
Wickes sagði hátt: „Hvað
Alþýðublaðið -r- 11. okt. 1960 J£