Alþýðublaðið - 03.12.1960, Qupperneq 8

Uppskurð-
um sjón-
varpað
StöSugt er gert
meira a£ því að taka
litkvikmyndir af
mcrkilegum upp-
skurðum í Bandaríkj-
unum, svo að læknar
og- læknanemar eigi
þess kost að sjá að-
gerðirnar seinna. Sér
stakt félag hefur séð
um þessa starfsemr,
um töku myndanna
og dreifingu þeirra.
Það hefur í þjónustu
sinni leikna kvik-
myndara, sem verða
að vera reiðubúnir
að fara hvert á land
sem er, með stuttum
fyrirvara. Er reynt
að kvikmynda allar
nýjungar á svrði
skurðlækninga jafn-
óðunx og aðgerðirnar
fara fram, til að gera
læknum og öðru
hjúkrunarliði auð-
veldara að fylgjast
með nýjungunum. —
Talið er að um 300
þús. læknar og hjúkr
unarlið hafi horft á
þessar kvikmyndir
til þessa, enda mjög
eftrrsóttar.
LUDVIG HOLBERG
kynntist einu sinni í sam-
kvæmi rithöfundi, sem
honum þótti fremur kát-
legur í framkomu.
Er þeir höfðu ræðst við
stundarkorn sagði rithöf-
undurinn:
Hvernig getið þér svona
alvarlegur maður skrifað
svona alvarleg leikrit?
Holberg svaraði: —
Hvernig getið þér, svona
hlægilegur maður, skrifað
svona hlægileg leikrit?
Ít
ITALSKI söngvarinn og
tónskáldið Domenico Mod-
ugno, höfundur laganna
vinsælu „Piove“ (það rign-
ir) og ,Volare“, (fljúgum),
fótbrotnaði fyrir skömmu.
Gerðist það, að hann ætl-
aði að stökkva yfir grind-
verk. Var hann tafarlaust
fluttur á næsta sjúkrahús.

SHAHINN af Persíu
hefur látið hafa það eftir
sér, að krýning hans mundi
fara fram árið 1963 — á
2.500 ára afmæli keisára-
veldisins persneska. Hing-
að til hefur krýningin
ekki farið fram vegna þess,
að beðið var fæðingar rík-
isarfa.
Ít
AÐEINS einn af hverj-
um hundráð fallhlífarher-
mönnum Breta meiðist í
falli.
ÞAÐ er mikið til í því,
sem margir segja, að fingra
för finnist aldrei á pen-
ingaseðlum. Einu skiptin
sem fingraför í seðlum áttu
mikinn þátt í að hafa upp
á glæpamönnum var þegar
börnum Brinks og Lind-
bergs var rænt.

ÞOTT stúlkum á Puerto
Rico sé kennd enska er sagt
að þær elski á spönsku! . .
Stúlkur í nektarnýlendum
verða að vera með bað-
hettu, þegar þær fara í
sundlaug.

MAÐUR, sem er með
slæma timburmenn þarf
mikla hvíld og ró. Hreyf-
ing er talin gera illt verra.
Alkalín og asperín eru tal-
in góð meðul til að draga
úr sársauka og róa mag-
ann.

ÁÐUR fyrr varðaði það
dauðarefsingu í Englandi,
ef uppvíst varð, að kven-
maður notaði gerfibrjóst
til þsss að draga karlmenn
á tálar.
Ít
MIKIÐ er rætt um ógn
þá, sem vestrænum þjóð-
um stafi af Kínverjum. Um
það bil 50 árum eftir að
Japanir hættu innilokunar
stefnu sinni og opnuðu
París, 15. nóv.
í draumi margs
Islendingsins er París borg
ásta og yndis. Signa liðast
mjúklega gegnum borgina,
frægir listamenn spígspora
eftir götunum og sérstak-
lega blómstra hér ungir
málarar eins og fíflar í
túni.
Og vissulega er hér
margt að sjá. En fyrir ó-
kunnugan er París borg, —
já, kannski eins og hver
önnur borg. Leyndardóm-
ar draumaborgarinnar
Parísar liggja ekki beinlín-
is á glámbekk, — þrátt
fyrir það þó örli á þá hér
og þar. Borgin er fögur og
lifandi. Alls staðar er fólk.
í París eru margir mið-
punktar, og hér ægir sam-
an öllum kynflokkum, sum
ir eru svartir eins og kol,
aðrir kaffibrúnir, sumir
hvítir, sumir dökkhærðir,
skolhærðir, ljóshærðir, litl-
ir, stórir.
Og ekki nóg með það. —
Konur í París virðast varla
geta verið þekktar fyrir að
ganga með sinn náttúrlega
háralit. Þær lita hát sitt í
öllum regnbogans litum og
blanda saman svo út koma
land sitt fyrir erlendum á-
hrifum gersigruðu þeir
stórveldið Rússland í orr-
ustunni á Tsushima-sundi.
Þetta gerðu þeir hjálpar-
laust. Auðvelt er að gera
sér í hugarlund hvað Kín-
verjar, sem eru margfalt
öflugri, mannfleiri og auð-
ugri af náttúruauðæfum
geti gert eftir 50 ár eða
svo. Vel getur þó svo farið,
að þeir ráðist á nágranna
sína, Rússa.
ÓMERKILEGASTIR allra
ómerkilegra afbrotamanna
eru kaffihúsarottur þær,
sem stroka burt upphæð
sem þjónninn hefur skrif-
að á reikninginn og setja
lægri upphæð í staðinn.
PARÍSARBRÉ
Hólmfríður Gunnarsdóttir
ótrúlegustu litbrigði. Hér
fyrirverður sig enginn —
nema síður sé — fyrir að
ganga með blárautt hár,
bleikt og jafnvel grænt.
Á kaffihúsum sitja lista
menn, — fjölmargir. Flest-
ir eru enn leitandi í list-
inni. Margir, svo að segja
halda til á sérstökum kaffi-
húsum.
Ef fólk á oft leið fram
hjá sama kaffihúsinu get-
ur að líta marga menn,
sem sífellt sitja, þrjózkast
við að sitja, þar til nóttin
skellur á. Þá fara sumir
heim að sofa.
Einn situr alltaf hér á
kaffihúsi á Montparnasse.
Það sitja sjálfsagt margir
eins lengi og hann, — en
hann er sérkennilegur og
vekur eftirtekt. Hann er ör
smár, með sítt liðað hár
og smá augu. Líklega býst
hann við að verða mikill
listamaður, — og hver veit?
Islendingar eru hér
nókkrir og halda talsvert
hópinn. Fyrir fáeinum dög
um fóru nokkrir Islend-
ingar í kunningjaboði á
dansleik í húsi hinna
svörtu stúdenta, sem búa
úti í háskólahverfinu.
Kunningi Islendinganna
heitir ZIBI og er ekki
svartur heldur brúnn eins
og kaffibaun. Har
Gullströndinni í
og fær litla pen
heiman. — En slí
hann ekki á sig ;
er eilíflega kátur
svo skín f skja
tennurnar, — þt
hafi ekki málung
Og Zibi þiggur ek
Þessi hugprúð
strendingur leiddi
hús kynbræðra sii
margir hverjir vo
svartir. Þeir voru
Afríku, og sumii
nýkomnir út úr i
um frumskógann
voru svartir eins
Þeir dönsuðu e:
ur-amerískri mús
daufu ljósinu var
skuggar dönsuðu 1
ið.
Á dansleiknum
eins ein þeldökk s
Hinar stúlkurnar ■
ar skjannahvítar.
Lögregluþjónar
hér í hnöppum ví<
um úti, viðbúnir
eða jafnvel borg
öld út af Alsírm.
Sérstaklega voru }
heldnir 11. nóv.
'Vissulega er h<
að sjá, — en hve
sína eigin borg.
N
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s

Einn frægasti og
afkastamcsti njósn-
ari allra tíma var
njósnarrnn „Cirero.“
í starfi sínu sem
þjónn brezka sendi-
herrans í Istanbul,
Sir Highe Knathull-
Hugessen, tókst hon-
um að Ijósmynda af-
rit af 400 skjölum,
sem merkt voru „al-
gert Ieyndarmál“ og
selja þau Þjóðverj-
um. Um þetta skrif-
aði starfsmaður sá
við þýzka sendiráðið
í Istanbul, sem mest
hafði með Crrero að
gera, bók. Bók þessi
kom út í íslenzkri
þýðingu fyrir all-
mörgum árum og bar
nafnið „Njósnarinn
Cicero.“ Fox-kvik-
myndafélagrð í Holly
wood gerði kvrkmynd
eftir bókinni og var
hún kölluð „Five
Fingers“. Mun
ir eflaust r
snilldargóða
James Masons
verki Crceros.
Nýlega fór
blaðamaðurinr
Roberti á stúl
CSce
frá s
hugðist hafa
Cicero og h<
hann blaðavií
Tókst honum
reyndist Cicer
Fatrh-hverfinr
anbul, þar sem
g 3. des. 1960
Alþýðublaðið