Alþýðublaðið - 15.02.1961, Blaðsíða 15

að það verði ekkert úr því.
Eric er svo skrítinn. Hann
var meira að segja ókurteis
við mömmu einu sinni þeg-
ar hann kom hingað. Lindsay
þoldi það ekki , . jhún veit
hve mikið mamma hefur
gert fyrir hana“.
Við gátum ekki rætt meira
um það því Jonathan kcm
til okkar og skömmu seinna
Dorian með börnin.
Stella gekk til Jonathans
og kyssti hann á kinnina.
„Hún er indæl Jonathan, hún
er þegar orðin ein af okk-
ur“.
„Það finnst mér líka“,
sagði hann og brosti til mín
og ég fékk kökk í hálsinn.
„Nú ætla ég að hátta börn
in“, sagði Stella.“ Ég sé ykk
ur aftur í kvöld“.
Jonathan tók um hönd mér
og leiddi mig inn í húsið
sjálft. En þegar við kom-
um þangað tók hann mig í
faðm sér cg kyssti mig.
„Mig hefur langað til að
kyssa þig í allan dag“, sagði
hann blíðlega. „Þau elska þig
öll Kay eins og ég vissi að
þau mydun gera. Mamma er
mjög hrifin af þér, henni
finnst þú nú þegar vera orð
in ein af okkur“.
,Þá fannst mér ekkert á
skorta til að ég væri ham-
ingjusöm. Við gengum aftur
inn í dagstofuna og Jonathan
hi einsaði öskuna úi' arnin-
um. Ég settist og brosti með
sjálfri mér að því hve hús-
legur hann var í sér. En það
voru víst öll börn Mildred
Blaney — ef til var það band
ið sem lengdi þau saman.
Dorian leit inn og spurði
hvort við hefðum séð Linds
ay. _
„Ég held að hún hafi farið
út rétt áðan“, sagði Jonath
an. „Eg hugsa að hún ha.fi
ætlað að hitta Eric“. Jonat-
han varð hugsandi á svipinn.
,,Ég ;skil ekki af hverju
mamma er á móti Eric. „Mér
iízt vel á hann“.
„Hann er svo sem ekki
neitt“, sagði Dorian. „Hann
á ekki neitt til os hann hef
ur ekki góða stöðu“.
„En ég get ekki séð hvers
vegna mamma er ekki ánægð
með það fyrst Lindsav er
það“, hélt Jonatlian áfram.
„Mér finnsf hún ósanngjörn
við hann“.
Þetta var í eina skiptið
sem ég heyrði hann gagnrýna
móður sína.
Við fórum að tala um eitt-
hvað annað og mér kom ekki
Lindsay til hugar fyrr en ég
fór upp í herbergi mitt til
að skipta um föt. Glugginn
var opinn og tunglsljósið lýsti
upp herbergið. Ée gekk að
glugganum og leit út í garð
inn. ‘Einmitt fr iþví komu
Lindsay og Eric inn í garð-
inn. Það var svo kyrrlátt
úti að ég heyrði greinilega
um hvað þau voru að tala.
Ég ætlaði ekki að hlusta á
þau en ég komst ekki hjá
því að verða forvitin þegar
ég heyrði hye reiður Eric
var.
„Ég ætla að tala við hana
Lindsay ef þú gerir það
ekki. Við getum ekki hald
ið svona áfram eitt ár eftii'
annað . . . “
„Eric . . . elskan mín . . .
þii skilur ekki . . . hún er
svo háð mér“.
„Ég skil það alltaf vel
vina imín. Hún vill ekki að
þú farir 'héðan og hún reyn-
ir á allan veg að hindra ckk
ur. Ef iþú elskar mig . . . “
„Ég geri það. Ó, ég elska
þig Eric“.
„Þá skulum við gifta okk
ur“.
„Þegar Fleur kemur heim,
ég lofa þér að tala við hana
iþá. Það verður auðveldra
þegar hún er komin Iheim. Þá
er imamma ekki eins mikið
ein“.
„Enn frestur? Hve lengi
heldurðu að það geti gengið
isvona Lindsay?"
Það var vonleysi í rödd
imannsins og Lindsay hálf-
grét. Ég fór tfrá glugganum
í þeirri von að þau hefðu
ekki séð mig, ég skammað-
ist mán fyrir að hafa orðið
iheyrnarvottur að þessu, en
samt gladdi það mig að vita
hvað gekk að Lindsay.
Mér kom til hugar það isem
Stella hafði sagt: „Ég held
að það verði ekkert úr
þessu“ og frú Blaney: „Ég
vona að ée neyðist aldrei til
að vera án hennar og mér
leið hálf illa.
Mér 'leist vel á'Eric Farr
þegar hann var kynntur fyr
ir mér þ'á um kvöldið. Og
Lindsay var falleg þegar hún
kynnti hann fyrir mér. Það
vr roði í kinnum hennar qg
augu Ihennar ljómuðu af
stolti. Það var ertfitt ð benda
á eirihvern sérstakan hátt
sem hún sýndi það á en frú
Blaney kunni greinilega ekkl
vel við Eric. Það gladdi mig
þegar ég gat loks boðið góða
nótt cg 'farið inn á herbergi
PHILLIS MANNIN
mér tækist að slíta þau óeðli
legu bönd sem tengdu hann
við móðir sína. 'Gat ung ást
min barist gegn hennar sem
stóð á svo gömlum merg?
Ég vissi að enfiðleikar voru
tframundan en ég lofaði guð
tfyrir Ameríku ferðina sem
fyrirhuguð var, Þeim mun
lengra sem við kæmumst frá
Miidred Blaney þeim mun
meiri líkur væru fyrir því
að við yrðum hamingjusöm.
Á fimmtudag fórum við
uppboð snemma morguns og
beint aftur heiim. Við æíluð
um til London um kvöldið
því mig ‘langaði á frumsýn
ingu og ég ætlaði ií boð eftir
hana.
En það gekk mikið á á
Fairtfield þegar við komum
þangað. Frú Glaney hágrét
og veifaði umslagi meðan
Stella sagði: „Það er frá
Fleur — hún er trúlofuð —
mnni sem hún hefur lekki
þekkt nema í fáeina daga.
Mamma er utan við sig af
skelfingu".
„Er hann ameríkumaður?“
spurði ég rólega.
„Nei, Englendingur — hún
kynntist honum við sjón-
varpsþátt sem hún tók þátt
í eirihvers konar getrauna
þætti — hann heitir Ohristop
her Benhill“.
„Ohris Benthill!11
Þau litu öll á mig. „Þekk
ir þú hann Kay?“ spurði
Jonathan. ,
„'Ég hef aldrei hitt hann
en ég hetf heyrt talað um
hann. Hann er mjög góður
leikstjóri“. En þau höfðu ene
an áhuga fyrir Chris Bent-
hill sem leikstjóra, það eina
sem snerti þau var að hann
var maðurinn sem Fleur
hafði gifst . . . ókunnugur
maður. Meðan ég starði á
hvernig þau þyrptust um frú
Blaney kom mér til hugar
'fove einkennilegt væri að ég
skildi hitta Chris Benthill
hér. Tvisvar lá við að vegir
okkar mættust en á síðasta
augnabliki varð ekki úr því.
Hann hafði átt að stjórna
sjónvarpþættinum sem lokið
hefði um síðustu helgi en svo
hafði ihann farið til Ame-
ríku. Mér hafði fundist það
leitt, ég hafði heyrt að hann
vært mjög góður leikstjóri.
Jonathan las bréf Fleur
og hólt um hönd móður sinn
ar. „Heyrðu mamma mín,
þetta er dagsett fyrir viku.
Þú veixt hvernig Fleur er
mitt, ég var þreyttari en eft
ir nokkra frumisýningu.
Það hafði verið ákveðið að
ég færi með Jonathan til
London á mlánudagsmorgun
en þar sem ég var ekki að
leika var ákveðið ð ég yrði
alla 'vikuna. Það gladdi mig
að vera upp í sveit og sama
máli gegndi viíst um móður
Jonatans. Hún tók um báð
ar 'hendur mínar og sagði vin
gjarnlega: „Vitanlega verð-
urðu hér Kay. Þeim mun
lengur sem þú verður þeim
mun betra. Það getum við
kynnst 'hvor annari. Ég vil
að þú Mtir á þetta sem heim
ili þitt Kay eins oe Jonalihan
lítur á það sem sitt“.
Ég þakka 'henni og hi'ingdi
til Max til að segja honum
hvar hann gæti náð í mig
ef þörf krefði.
Okkur leið dásamlega.
Jonathan var mikið heitma
við og við ókum um í góða
veðrinu og ég naut bílferð-
anna. Jonathan var ekki fyrr
kominn frá Firfield en hann
var orðinn maðurinn sem ég
þekkti og elskaði. Ég velti
þvf oft fyrir mér hve mikl
ar líkur væru fyrir því að
ekkert nema ákatfinn. Þegar 1
þú færð aftur fré frá honum 1
verður hún búin að gleyma j
þessum mannni.“ -Pj
„Fleur ei’ svo þrjósk . . “ |
„En hún gerir ekki það ]
sem þú vilt ekki að hún geri ;
mamma“, skaut Stella inn.
„Ég er viss um að ýkkur
lízt vel á CShris Benthill“,
sagði ég. „Það tala allir vel
um hann. Hann er mjög vin
sæll og einhver bezti leik-
stjóri okkar í dag. Þið þekkt
uð mig ekki neitt fyrr en
Jonathan kom með mig hing
að.“
Skorpið lítið andlit Mildred
Blaney leit á mig.
„Það er ekki sambærilegt
Kay“, sagði hún þurrlega.
„Að vissu leyti þekktum við
þig vel. Jonathan hafði tal-
að mikið um þig og við sá-
um þig á hverjum sunnu-
degi í sjónvarpinu. Og við
fáum nægileg tækifæri til að
kynnast þér. En þennan
mann þelckjum við ekk] neitt
og Gleur segist ætia að gift
ast honum strax. Ég segi
ykkur hreinskilnisiega að ég
mun gera mitt bezta til að
hindra það. Ég heimta að
þau trúlofi sig fyrist“.
„Haldið þér að það se
rétt?“ spurði ég rólega.
„Fleur er ekbert barn“.
Ég sá á svipnum á and-
litum þeirra að ég hefði gert
það sem aldrei var gert á
þessu heimili, ég hafði fram
ið þann glæp að gagnrýna
frú Blaney. ^g held að
þú verðir að viðurkenna að
mamma er sú eina sem get
ur aæmt um það hvað Fle
ur sé fyrir beztu“, svaraði
Jonarhan stíft. '
Mig langaði til að segja
honum að sennilega vissi
Fleur sjálf betur hvað henni
væri fyrir beztu en ég
þagði. Seinna tók Jonathan
mig afsíðis og sagði mér á^
við gætum ekki farið a
frumsýninguna þá um kvöld-
ið. Ég spurði undrandi
hvers vegna og hann svar
aði kuldalega: „Þú hlýtur
að skilja það Kay. Marruna.
er frá sér“. Það var nægi--
leg ástæða fyrir hann. ý
Þetta var leiðinlegt
kvöld. Þau sátu og lásu
bréf Fleur upp aftur og aft-
ur unz mig langaði að garga;
Við sátum í dagstofunni og.
drukkum kvöldkaffið þegar
bjailan bringdi. Lindsay gekk
til dyra. Mannamál heyrðist
fyrir utan og dyrunum var
hrundið upp.
Ung, lagleg stúlka kom
hlaupandi inn og henti sér
um hálsinn á frú Blaney. Ég
skildi strax að það var Fle-
ur. Þau þyrptust öll utan um
hána, ég ein stóð utan við
hópinn — nei, ekki ég eim
heldur og maðurinn sem.
komið hafði með henni.
Dökkhærður maður með karl
mannlegt andlit og gáíuleg
augu. Hann leit á mig og
augu okkar mættust.
Eins og úr fjarlægð heyrði
ég rödd Fleur. „Mamma, við
gátum ekki beðið — við'
Chris giftum okkur áður en
við komum heim . .
En ég stóð enn og starði
á Chris Benthili og ég held
& við hiixfum bæði vitað þá
að við tilheyrðum ekki Blan
ley fjölskj'ldunni og mund-
um aldxei gera það.
3.
Við Chris horfðumst að-
eins í augu augnablik en það
hetfði eirxs getað verið eilífð
art'írrii. Fleur reif sig af fjöl
skyldunni og gekk til hans.
Svo dró hún hann með hér
'tii þeirra, hlæjandi, ham-
ingjusöm og stolt. En á þess
ari stuttu stundu sem við
hortfðumst í augu, vissi ég . .
vissunr við bæði . . að eitt
hvað tengdi okkur saman. •]
Það veitti því enginn eftii
tekt að ég þagði fyrr en Jqii
athan varð litið á mig og
hann lagð] aðra höndina urq.
axlir Fleur og kyunti okkurj
hvora fyrir annarri. Hún var
Alþýðublaðið — 18. febr. 1961 J5