Alþýðublaðið - 23.02.1961, Blaðsíða 15

Ég brosti til hans, „Vitan-
lega skil ég það, Jonathan.
Hann tók um handlegg
mér. „Guð blessi þig, Kay“.
Ég fyrirleit sjálfa mig fyrir
að leytfa honum að halda að
ég væri góð og göfuglynd
þegar staðreyndin var sú að
mig langaði mest til að hitta
hann aldrei framar.
Éfg fór beint til skrifstofu
Max og bað hann um að
finna eitthvað handa mér að
gera strax.
Ég Mustaði þolinmóð á
hann lýsa konu sinni og
litla nýja barninu og svo
klappaðj hann mér á kinn-
ina eins og umihyggjusamur
faðir.
,.Ef til vill lízt þér á þetta
Kay,“ sagði hann og rétti
mér handrit." Sjónvarps-
þættinum hefur verið flýtt
um mánuð.“
„Hvaða þætti?“
„Sjónvarpsþættinum. —
Manstu ekki eftir því -—
Chris Benthill stjórnar hon
um.“
„'Ohris ...!“' Ég hafði
gleymt því!
,,Þú mátt ekki gleyma að
mæta og þú verður að
kunna h'lutverkið vel. Það
er lekki hægt að fá betri
leikstjóra en Chris Benthill,
en hann er kröfuharður.
Hann vi'll ekki sjá handrit
eftir fyrstu æfingu. Hann
heimtar að leikarar cg leik-
konur kunni hlutverk sín —
setningar leikritahöfundar-
ins — hann vill ekki að
skáldað sé inn í. Það er g°tt
til tiilbreytingar!“ Hann hló
hátt, því honum fannst hann
hafa verið fyndinn og svo
bauð hann mér í mat.
Það var alltaf gott að
borða með Max. Við feng-
um bezta borðið á fínasta
veitingahúsi borgarinnar.
Mjög góðan niat og orkideur
á borðið. Og ég verð af og
til að brosa og líta á þenn-
an og hinn, sem var frægur.
En Max var vinur minn og
ég vissi aö hann gerði þetta
með tilliti til mín.
Það var auðveidara en ég
hafði búizt við að vinna fyrir
Ohris. Bf til viH var það
vegna þess að við vorum
bæði niðursokkin í vinnu
okkar og reyndum að skipta
okkur ekki af einkamálum.
Það var dásamlegt að vinna
fyrir Chris — hann var hug
myndaríkur, strangur, en
jafnframt eftirlátur og hann
hafði sérhæfileika til að fá
al'la til að fara að vilja sín-
um. Það gladd mig að geta
ýtt Kay Lauriston til hliðar
og einbeitt mér aillri að hlut-
verkinu.
Fleur kom til að horfa á
lokaaefingu fyrsta þáttar og
eftir það liðu margar vikur
unz ég sá hana næst. Frú’
Blaney hafði verið kvefuð
Off var nú 'komin með
lungnakvef. Fleur fór stráx
heim til Fairfield tii að ann
ast hana og af þvf leiddi að
ég sá Jonabhan sjaldan. Ég
sá hann aðeins af og til um
hádegið, en þá ^leypti hann
stæður okkar gerði mig orð-
vana — dutflungar örlajj-
anna höfðu valdið þvj að
Chris hafði hitt Fleur og
gifzt henni áður en hann
hitti mig ... og ég hafði
háldið að væntumþykja
væri ást. Chris leit í augu
mér.
„Horfðu á mig, Kay. Ég
vi'l ekki að þetta sé endir-
inn. Ég vil ekki sætta mig
við að eignast þig ekki“.
„En hvernig getum við
vonað það, Chris — hvern-
ig getum við það?“
„Ég veit það ekki enn. Ég
get ekki sagt neitt fyrir en
ég hef talað við Fleur. Viltu
lofa mér að treysta mér?“
„Já. algjörlega, Chris.“
Við töluðum ekki mikið
saman feftir þetta. Ég gerði
imig ánægða með að sitja
þarna við hlið hans tmeð höf
uðið við öx(l hans. Það var
orðið dimmt þegar Chris
setti bílinn aftur í ganig. Við
'borðuðum kvöldverð saman
og svo ók hann mér heim. Við
sátum augnablik í blílnum fyr
ir utan 'íbúð mína. Hann
hélt um hendur imínar.
„Það tekur sinn tíma Kay,
en þú verður að trúa því að
framtíðin verði okkar. Lof-
arðu mériþví?“
„Ef þú vilt“.
Hann kyssti mig einu
sinni, blíðlega og laust, svo
ýtti hann mér frá sér. Þetta
verður að duga þangað til
við getum áttst Kay“.
í sig matinn og talaði ekki
um annað en móður sína og
veikindi hennar, hve mikið
hún væri veik og hve vel
hún bæri sig. Nú hafði ég
hitt Maeve og hún sagði
mér að þó að frú Blaney
hefði fengið lungnakvef
væri henni svo till batnað.
En hún var veikburða og
taugaóstyrk og Jonathan
hafði ákveðið að hún hefði
gctt af að komast burt frá
Fairfield fáeinar vikur. Fle-
ur áti að fara með henni og
Jonathan ætlaði að heim-
sækja þær um helgar. Ég
komst ekki hjá því að skilja
að þetta yrði til þess að við
Chris gætum ekki lengur
forðast hvort annað.
Við vorum að æfa þriðja
þátt og Ohris var ekki á-
við stóðum eitt augnablik og
horfðum hvort á annað eins
og við höfðum gert daginn
•sem Lindsay gifti sig. Það
mátti auðveldlega lesa ást
okkar úr augum okkar. Svo
tók hann milS í faðm sér,
fyrst ákaft og svo áendan-
lega blíðlega og ég ein
heyrði hann hvísla: „Kay,
ég elska þig, elska þig ...“
Við stóðum grafkyrr um
stund eftir að atriðinu var
lokið, svo slepti hann mér
og ég leit undan. Rex kom
til okkar.
„Ég skil við hvað þú átt.“
Ég hélt að dagurinn yrði
aldrei á enda, en loks leytfði
Chris okkur að fara.
„Þið eigið að mæta klukk-
an tíu á morgun öll saman,“
sagði hann og við tókum haf
urtask okkar saman og
bjuggum okur undir að fara.
„Við verðurn að æfa þetta
betur seinna, nú er bezt að
hvíla sig,“ sagði Chris stutt
ur í spuna og gekk til dyra.
„Blddu augnablik, Kay
.. .“ og ég beið unz þau hin
voru farin. Þá tók hann um
hönd mér.
„Við verðum að tala sam-
nægður með eitt atriðið. Rex
Farley, sem lék aðalhlutverk
ið var í mjög slæmu skapi
og Ohris varð áftur og aft-
ur að leiðrétta hann. Við
rifumst ákaft í þessu atriði
og svo fundum við að við
elskuðum hvort annað og
föðmuðumst fyrst ákaft og
ástríðuþrungið, en svo blíð-
lega. Rex var stirður sem
tré og eftir fáeinar tilraunip
reiddist harm ofsalega.
„Ég veit e'kki hvernig þú
viit hafa þetta,“ sagði hann
móðgaður. Ég hef gert mitt
bezta, en þú lert aldrei á-
nægður.“
„Þú elskar þessa kcnu,“
öskraði - Ohris. „Geturðu
ekki sýnt það? Það er engu
ljkara en þú sért að láta vel
að heysátu, Rex.“
„Ég gefst upp, sýndu mér
hvernig þú vilt hafa það.“
„Allt í lagi.“
Og svo æfði Chris atriðið
með mér meðan Rex og þau
hin horfðu á. Chris notaði
ekki habdritið, hann kunni
öll hlutverkin utan að —
hann var stórkostlegur. Við
rifumst kalt og biturlega —
an, Kay, þetta gengur ekki
lengur. Veiztu það ekki
sjálf ?“
„Jú, Ohris.“
„Bíllinn minn er fyrir ut-
an.“
Ég man ekki lengur hvert
við ókum, ég man aðeins að
loks komumst við brott frá
aðalumferðinni og Chris
nam staðar á einmanalegum
stað. Þar tók hann um hend
ur mér og leit á mig.
„Ég elska þig, Kay. En
það veiztu víst.“
„Ég veit það, Ohris. Ég
elska þig einnig, þó ég hafi
reynt að berjast gegn því.
Ég hef ...“
Ég gat ekki talað meira,
rödd mín hvarf í ekka og
Ohris faðmaði mig að sér og
huggaði mig.
„Af því að é,g er giftur
Fleur o'g þú ert trúlofuð.
Jonathan?“
Það vonleysislega við að-
Ég skildi að hann var að
dylja tilfinningar sínar fyr-
ir mér og að hann krafðist
þess að ég gerði slí'kt hið
sama þangað tip við mættum
hitast frjáls. Á morgun og
alla aðra daga urðum við að
vera vinir og ég var stolt
yfir að þessi maður elskaði
mig og ég vissi að ég myndi
aldrei svíkja hann.
Það var mér mikill léttir
að ihafa mikið að gera jafn-
vel þó ég hitti Chris dag-
lega. Satt að segja hjálpaði
hann mér, hann gaf mér
styrk.
Frú Blaney kom aftur til
Fairfield en íleur varð að
annast hana áf ram og var þv{
sjaldan í London. Föstudag
nokkurn sagði Ohris mér að
hann færi þangað og sama
dag hringdi Jonathan ’í mig
og bauð mér Iheim.
Ég reyndi að afsáka mig
en Jcnathan mátti ekki heyra
PHILLIS MANNIN
á það minnst. „Mamma hað
mig sérstaklega um að koma
með þig elskan mín. Hún
sagði að það væri svo langt
síðan hún hefði séð þig og
nú værum við öll sameinuð á
ný. Þú'getur e'kki afsakað þig
með vinnu þvl ég veit að þú
átt frí“.
Það var satt og ég lofaði
að koma því það var auðveld
ara en að finna tfleiri afsak-
anir. Jonathan ók mér og ég
bjóst við að hann færi að
ræða um tframtíðina en hann
talaði aðeins um móður sína
og nauðsyn þess að hún hvíld
ist sem ibezt.
Ég 'hlustaði á hann og
gladdist vegna þess að ég
vissi að hann ætlaðist ekki
til annars og meira en ég
samsinnti honum. Eitt sinn
hafði ég hrifist af umhvggju
Jonathans tfvrir rnóður sinni,
nú þreytti það mig.
„Það er ‘slæmt að Linds
ay skufi Vera giift, hún
skildi cmömmu svo vol og
hugsaði svo vel um heimil-
ið. FCLeur er fús til að gera
allt en það væri synd að
kalla 'hana heimilislega í
sér”, sagðj hann.
„Þvert á móti“, sagði ég
kuld.alega“. bað var gott að
Lindsav skildi vera bú'n að
gifta is'g og kcma sér á
brott. É? e,- viiss um að hún
hefðj ella frestað brúðkauip-
inu í það óendan'lega".
Ég vissi að honum leizt
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
1
s
Ferð á knétt
feigSarcnrtar
Við Ferris hófumst handa
á ný. Við grófum niður í
hvítt rykið og tókum
nokkra steina, sem minntu
á kalkstein. Við stungum
þeim niður í bakpoka okk-
ar. Síðan tókum við lokið
af tæki, sem safnaði í sig
lofttegundum, ef einhverj-
ar fyndust, og iétum bað
standa opið, á rneðan við
tókum hitann bæði í
skugganum og í sólinni, —
Vísinidamenn á jörðu niðri
höfðu farið mjög nærri um
hitann. í sólinni sýndi mæl
irinn 43 gráður Celsíus. Við
vorum á skuggabeltinu ná-
lægt myrkvuðu hlið tungls
ins, og þess vegna var til-
tölulega svalt Ég var feg-
inn því, að við höfðum ekki
lent sólar m.egin. Þar hefði
verið allt of heitt tii þess
að ytfirgefa skipið. Skugg-
arnir bak við klettana voru
biksvartir, — en rúmlega
100 stiga heitir.
Þetta var nú bara rétt
byrjunin og ekkert hjá því,
sem skeði í lok ferðarinn-
ar. Og ef ykkur langar til
að vita það, þá er þetta úr
hörkuspennandi sögu um
hinna fyrstu ferða manna
til tunglsins — og birtist í
Vikunni. Tryggið ykkur
eintak strax.
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
*
s
s
s
s
s
s
*
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
i
s
s
i
s
s
Alþýðublaðið — 23. febr. 1961