Alþýðublaðið - 08.03.1961, Blaðsíða 15

skellti dyrunum á eftir sér
um leið oe hann gekk á
brott.
11.
Skellurinn endurómaði
enn fyrir eyrum mér og ég
gat aðeins hugsað um eitt.
Eg varð að ná í Ghris. Fleur
þarfnaðist okkar þeggja
Ég vissi á hvaða hóteli
hann bjó i París ög ég pant
aði samtal við hann á sviþ
stundu.
Það tók sinn tíma að ná
samíbandi við hann og ég
var utan við mig af skelf-
ingu og taugaóstyrk þegar
ég heyrði rödd hans loks.
,,En hvað það er skemmti-
legt að heyra til þín, elskan
mín.“
En ég þoldi ekki að heyra
rödd hans, ég brast í grát.
„Ertu að gráta, Kay?
Hvað er að?“
Ég lagði mig alla fram til
að tala rólega og reyndi að
segja honum frá Fleur, Jo-
nothan og bréfunum í sem
stytztu máli, en það varð
víst ekki mikils, því Chris
var greiniiega óþolinmóður
þegar hann bað mig um að
endurtaka það rólega.
Þ'á náði ég mér alveg.
„Geturðu með nokkru móti
komið heim, Chris? Núna
strax. Það er mjög áríð-
andi.“
„Ég get það vel, sjónvarps
þættinum var frestað svo ég
vanræki ekkert. En því þarf
ég að gera það, Kay? Hvað
er að Fleur?“
Ég reyndi aftur að skýra
fyrir honum að Fleur hefði
sagt mér einn; að hún væri
á leið til Kanada, að Jona.
. than hefði farið heim til
3iennar og fundið bréfin. Ég
sagði honum ekki að Jona-
than grunaði ckkur um að
halda hvort við annað, það
gat beðið.
„Ég kem með fyrstu flug-
vél,“ sagði Ghris stuttur í
spuna. ,,Eíddu leftir mér
iheima hjá þér.“
Mér leið betur eftir að ég
var búin að tala við Chris.
Ég lagaði mig til og baðaði
augu mín og þegar læknir-
inn kom sagð'i hann að ég
mætti fara að vinna eftir
fáeina daga.
„Ég ætlaði að byrja í
kvöld,“ kallaði ég. „Ég hef
þegar hann var farinn sett-
ingum!“
,,Og þér verðið að minnsta
kosti að skrópa á tveim í
viðbót. Það væri óðs manns
æði að fara að leika í dag.
Haldið yér virkilega að þér
gætuð’ það?“
Ég varð að viðurkenna að
hann hafði rétt fyrir sér og
þegár hann var farin sett-
ist ég fvrir framan arininn
. og beið eftir Chris. Ég gat
ekki gert annað en beðið
hans, ég hafði beðið hans
fyrr — og átti eftir að gera
það síðar — þá vissi ég ekki
hvernig myndi standa á
næst.
Það var heitt og vinalegt
inni hjá mér þegar hann
kom. Loftið þrungið blóma-
angan frá öllum blómvönd-
unum, sem ég hafði fengið
og hefði öðruvisi staðið á
hefði hann víst kysst mig,
en nú vorum við bæði al-
varleg.
„Byrjaðu á byrjuninni,
Kay,“ sagði hann og settist.
,,Ég verð að fá að vita allt.“
Og ég sagði honum allt
sem ég vissi, frá heimsókn
Fleur daginn áður, hve glöð
og hamingjusöm hún hefði
verið og allt um heimsókn
Jcnathans.
„Svo þú segir að Fleur
hafi skilið eftir bréf áritað
til min? Og að hann hafi
tekið það með bréfi frú Bla-
ney?“
„Já“
„Hann er svei mér frek-
ur!“ Hann lét hendurnar
falla niður með síðunum.
Hann var svo þreytulegur
og áhyggjufullur á svip, að
mig langaði til að taka hann
í faðm mér og kyssa á-
hyggjuhrukkurnar brott. En
þetta var ekki rétta stundin
til slíks. Hann reis á fætur
og klæddi sig í frakkann.
„Ég fer heim og athuga
hvort mín bíða einhver
skilaboð þar.“
„Hvað ætlarðu að gera,
Chris?“
„Ég fer til Fairfield til að
sækja bréfið mitt,“ sagði
hann kuldalega.
Hann kyssti miff að skiln
aði, blíðlega og ekki ástriðu
þrungið.
„Nú skal allt haft á milli
mín og frú Blaney og co.
Skiptu þér ekki af þessu
Kay og láttu sem þú vitir
ekki neitt sértu spurð. Ég
tala við þig seinna“.
„Vertu sæll Chris“, sagði
ég og tyllti mér á tá til að
kyssa hann á ný.
„Guð iblessi þig, elskan
mín.“
Ég gat ekki sofnað vegna
,;E.g er mjög áhyggjufull-
ur, Kay.“ Hann kveikti sér
á sígarettu og gekk eirðar-
laus fram og aftur um gólf
ið. „Ég fór ekki til Fair-
field í gærkvöldi. Ég
hringdi, en Jonathan og frú
Blaney voru ekki heima.
Maeve sagði mér að þau
væru að reyna að kcmast
að því hvaða ’skip hún tæki
svo ég ákvað að gera slíkt
hið sama. Það var ekki erfitt,
é0 hef mín sambönd og ég
komst að þvf að hún færi
með Cunard frá Southamp-
ton. Ég ók heint þangað og
Jonathan og frú Blaney
höfðu gert það sama. Við
hittumst á bryggjunni —
mjög áhrifaríkt augnablik,
en það skiptir engu máli.
Það eina sem skiptir máli
er að Fleur var ekki m'eð
skipinu og enginn veit um
hana.“
„Fór hún ekki með? Hún
bak í bílnum og lokaði aug
unum. Svo heyrði ég fóta-
tak. Það var Chris, sem
kom, en hann var ekki einn.
Það var lögregluþjónn í
fylgd með honum og þeir
ræddu góða stund saman.
Épr sá að andlit Chris var
öskugrátt og ég opnaði dyrn
ar og gekk tip hans. Svipur
hans skelfdi mig.
„Hvað er að? Chris?
Hvað er að?“
Hann tók utan um mig
og ýtti mér inn lí bílinn. Svo
veifaði hann iögregluþjónin
um og settist við hlið mér.
„Hún er dáinlí Kay! Fleur
er dáin! Lögreglan beið til
að tilkynna mér það.“
Ég titraði.
„Ó, nej ... nei . .. NEI!“
„Lík hennar rak á land
við Rcckhaven. Ég neyðist
til að skoða líkið ... fötin,
ibréf ... ákveða hvort þetta
sé hún •. •“
PHILLIS MANNIN
tilhugsunarinnar um það,
sem beið Chris. Uppgjörið
við frú Blaney (hlaut að
verða mjög óþægilegt svo
ekki væri meira sagt. Nú
þegar Chris þurffi ekki leng
ur að taka tillit til Fleur
myndi hann segja þeim álit
sitt á þem.
Þegar ég vaknaði næsta
morgun ivar mín fyrsta
hugsun að nú væri Fleur á
leið til Kanada. Mér leið
mikið betur og ég var á-
kveðin i að leika um kvöld-
uð log g hringdi til leikhúss-
ins til að tilkynna það. Ég
bjóst við að Ohris myndi
hringja til mín, en allur
dagurinn leið og hann lét
ekki til sín heyra.
Ég var kölluð fimm sinn-
um fram um kvöldið og var
mjög þreytt og slæpt þegar
ég kom inn i búningsher-
hergi mitt. Elsie beið mín
reiðileg á svip og hjá henni
sat Ghris.
„Ég er búin að segja hon
um að þú eigir að fara heim
°g leggja þig,“ sagði hún
reiðilega. „Þú mátt ekki
skemmta þér f kvöld — átt
að fara beinf í rúmið.
Chris ibrosti til hennar.
„Ég skal aka henni beint
heim, Elsie.“
„Hitaðu te handa okkur
meðan ég skipti um föt,
Elsie,“ sagði ég. Mig lang-
aði til að Vera ein með
Chris. Ég leit á hann.
„Hvernig gelck?“
DRÁTTARVÉLAR H.F.
HAFNARSTRÆTI 2.3 - SÍMI 18395
KAUPFÉLÚGfN
hlýtur að hafa farið með,
Chris!“
„Nei, hún var ekki um
borð, Kay. Ég bjóst við að |
hún hefði falið sig og myndi
gefa sigr fram þegar skipið
væri komið út á rúmsjó, en
ég er Ibúinn að tala við skip
stjórann og hún hefur alls
ekki sézt. 'Hvar getur hún
Verið?“
Elsie kom aftur með teið
og við drukkum það þegj-
andi. Chris gekk út til að
sækja bílinn og ég hreinsaði
af mér ffarðann og skipti um
föt þó mig skipti litlu máli
hvernig ég leit út. Chris
beið mín fyrir utan og ég
'bað hann um að aka fram-
hjá iJbúð þeirra. „Eff til vill
eru einhver skilaboð þar —
ef til vill er Fleur komin
sjálff!“
„Allt i lagi.“ Við ókum
þegjandi áfram og litum ó-
sjálfrátt upp í glugga ábúð
arinnar, en þar var ekkert
ljós að sjá.
„Ég fer inn til að vita
hvort mín bíða einhver
skilaiboð,“ sagði bann.
Ég hallaði mér afftur á
Ég tók fyrir andlitið og
skalf svo að tennur mínar
glömruðu.
„Ég skal aka þér heim,
svo • fer ég.“
„Ég kem með þér, Chris.“
„Nei, ég vil ffara einn,
Kay. Ég verð að segja fjöl-
skyldu hennar þetta.“
INNBROT
Framhald af 1. síSu.
hann framdi innbrotið, en
mun þó öll má'lsatvik greini
lega.
Erindi togarans „Dinas“ til
Seyðisffjarðar var að koma
með skipistjórann, sem var
veikur, á sjúkralhúsið þar.
Kom annar togari frá Fteet
wood þangað í gær með
mann ti] að taka við stjórn
„Dinas“, og fóru þeir sáðan
báðir út í gær.
Ekki hefur verið kveðinn
upp dómur 'í miáli hins
brezka háseta og situr hann
í gæzluvarðhaldi á Seyðis
firði. Ekkert fangáhús er í
kaupstaðnum og verður að
Ihafa vaktmenn yfir föngxun
á skrifstafu bæjarfógetaem-
bættisins. Þykir telíkt ó
fremdarástand að vonum,
enda oft margt um mann-
inn í bænum, m. a. útlénd
inga af ýmsu sauðahúsi, og
ihefur ósjaldan dregið ti'l tíð
inda í sambandi við þær
gestakomur. Er skemmzt að
minnast, að norskur sjómað-
ur beið bana í fyrra eftir
miklar róstur meðal ölvaðra
skipsíélaga sinni.
KÆLISKÁPAR
f KÆL+SKAPARNIK eri!
rumgoöir, oriJigKÍr og
heimilispryöi .
HAGKVÆMÍR
GREIOSLUSKILMALAR
f ;c‘ • ‘ • Tí
SölustaMr: • ; “ ••
Alþýðublaðið —■ 8. marz 1961