Alþýðublaðið - 17.10.1961, Qupperneq 12

J1910 stemte engelske kvinner for
StjUna
■förste gang ved et vaig. I 1988
flkk Emmeline Pankhurst sin sta-
/'tue ved parlamentet, 15 ár etterai
^hun ble arrestert forandet. Datte-j
ren Sulvia kiempet i manqe Sr
5TILLFERDIG SElERp^
ETTER KRlGEi
Da krigen brðt ut i 1914 stanset
suffragettene sin kampanje og
gikk inn i forsvarsarbejdet - og
etter krigen fikk de'kravet sitt
oppfylt uten noe siags brák. I
abessinske ’keiser
Haile Selas^e innsatt pá ny. De
Isiste 15 ásene ievde hun i f\ddis
Abbeba, Æ/or hun dðdei septem-
ber 1960. | - >
l (Neste: Afrika oppdages av Kinal
ÁTAKALAUS
'08® SIGUR EFTIR
STRÍÐID:
^ Þsgar héiir.sstyrjöld
in brauzt út áirð 1914 hættu
„suffrag-jitu: i«tr“ baráttu
sinni og tóku þált í heimr-
' varnarstöi'lunurr.. -- Og .;í*.
ir að stríð.n 1 lauk fengu
þær kröfur sínar uppfylltar
án nokkurs rósturs. Árið
1918 kusu enskar konur í
fyrsta sinn við kosrrngar.
Árið 1928 var reistur ni.nn.
isvarði af Emmel ne Pank-
hurst við þmghúsið, 15 ár-
um eftir að hún hafði ver.ð
handíekin fyrir framan það.
Dót+ r hennar Sylvia barðist
fyrir því í mórg ár að Haile
Selassie fyrrum Abessihiu-
ke sari, yrði settur 1 em-
bættí sitt að nýju — Síð.
ustu 15 árin bjó hún í Addis
Abbeba, þar sem hún lézt

„Þarna er hann!“
Vfu í,
„Með því að nota þennan hatt, náið þér eðlHegri stærð!“
„Þú getur ekki gert mér, þetta. Ég er búmn að eyða 365
krónum og 55 aurum í hana!“
Eldspýtustokkar
Framhald af 7. síðu.
fyrir sakir ofvaxtar eða af-
káralegs vaxtarlags. Þetta er
því frekar óskiljanlegra, sem
r.óg mun af úrvalskartöflum
úr beztu gæðaflokkum, af
frægum tegundum eins og
t. d. Gullauga, Eyvindi og
rauðum íslendingi, svo nokkr
ar séu nefndar. Eina undan-
tekn ngu er þó skylt að nefna,
en það var mynd af stokki,
þar sem íslenzkt epli var sett
"v7ið hHð hans, hvers sá stokk-
ur nýtur fram yfir aðra láðist
blaðinu þó alveg að geta um.
Ekki varð neilt um það ráðið
af útl ti hans, og get ég mér
helzt til að hann hafi inni-
haldið fle-ri eldspítur en
venjulegir eldspýtnastokkar
gera.
Ýmsa kann kannske að
undra þessi tilfinningasemi
mín gagnvart eldspýtum, en
það á sínar orsakir, eins og
allt anr.að, og get eg gjarnan
sagt frá því í þessu sam-
band..
Það var fyrir nokkrum ár-
um að við nokkrir áhugasam-
ir fjallgöngu- og skíðamenn
lögðum leið okkar upp á
e nn stærsta jökul landsins
um páskahelgina, og hugð-
umst eyða þar páskafríinu
v:ð ákjósanlegar aðstæður til
skíða-ðkana. Að kvöldi fyrsta
dags eftir allerfitt ferðalag
frá Reykjavík var komið í
náttstað og var þar auðvitað
okkar fyrsta verk að reisa
íjald það sem ætlað var t.l
matseldar, svo að hægt væri
að hila kaffisopa meðan önn
ur tjöld væru reist og búið
um sig til hvíldar. Þegar því
verki var nærri lokið heyrð-
um við þann sem kaffih tun-
ina annaðist hrópa til okkar
ur tjald. sínu: „Er r.okkur
ykkar með eldspýtur?11 Það
mun mér aldrej úr minni
líða hversu djúpa þögn sló á
þennan fámenra hóp, sem
stóð e ns og frosinn vig ískald
an jökulinn, hreyfingarlaus,
starandi skelfdum augum
hvor á annan. Sömu hugsun
sló eins og eldingu í huga
hvers og e ns. Eigum við að
ela allt hrátt og kalt í fimm
daga, eða snúa aftur heim.
Skyndilega lifnaði einn okkar
við og þusti að bakpoka sín-
um og hálf hvíslaði, ,,ég held
ég hafi eldstokk með“. Eftir
væntingu okkar hinna ætla
ég ekk. að lýsa, meðan hann
re:f allt upp úr pokanum og
þeytti því í kringum sig í
tjald ð, og viti menn: í ljós
kom fullur eldspýtnastokkur.
Það þarf ekki að taka fram
hversu mjög létti yfir okkur,
v-ð fund þessa dýrgripar eða
hversu vandlega hans var
gætt allar. tímann eftir þelta.
Stokkur þessi er nú í minni
eigu og honum verður ekki
fargað.
áskriffasímÍBin er 14901
12 17. okt. 1961 — Alþýðublaðið