Alþýðublaðið - 25.11.1961, Blaðsíða 8

HAFIÐ þér alveg svikið
hitaeiningarnar, spurði
vinur minn pylsusalinn og
rétt mér heitan hund yfir
borðið. Það er ár og dagur
síðan þér hafið látið sjá
yður.

Það er pylsusalinn, kunn
ingi Knud Meisters, blaða-
manns við Berlingske Ti-
dende, sem hefur orðið. —
Hann ræðir um þreytuna,
sem grasserar í fólki nú lil
dags, sprengingar Krúsl-
sjovs og vítamín, og við
skulum hlera hvað hann er
að segja.
★
— Það hefur verið svo
mikið að gera að undan-
förnu, — sagði ég til skýr-
ingar.
Pylsusalinn kinkaði
kolli.
— Hg þekki það. — Allir
sprengja sig á hlaupunum
nú til dags, en enginn af-
rekar neitt. Vitið þér, að
veröldin þarf að fara að
taka sig saman í andlitinu.
Um daginn kom hérna
maður og bað um þetta
venjulega, og meðan ég
var að útbúa pylsuna sofn-
aði hann standandi fyrir
framan mig. Þegar ég
sagði: — Þá er það tilbúið,
herra, hrökk hann í kút og
sagði: — Ekki of stutt í
hnakkanum. Hann hélt, að
hann væri hjá rakaranum.
— Já, en fólk er þreytt,
sagði ég.
— Eins og alþingismenn,
sagði pylsusalinn. -—. Eg
hefði gaman af að vita,
hvort þessi maður hefði
svo farið til rakarans og
haldið áfram að sofa. Og
þegar rakarinn spurði,
hvað hann vildi fá í hárið,
hefur hann hrokkið upp og
sagt: — Já, takk, sinnep og
lómatsósu.
Það var kalt þarna úti
v'ð vagninn, en pylsumað-
urinn er notalegur maður
og gufan úr pottunum gef-
ur til kynna geysilegan
hita.
— Ég fyrir mitt leyti,
sagði pylsusalinn. held að
það sé botnfallið, sem
þessu veldur.
— Botnfallið?
— Eða úrfallið, — ef
þér viljið heldur. Þér vitið
hvað ég á við, þessa
skrambans megatónasmíð
Krústjovs norður við Nova
Scotia eða hvað það nú
heitir þarna norður frá.
Til hvers eru allar þessar
snrengjur? Mér er spurn.
Loks var bannað að skjóta
rakettum á gamlárskvöld
hér í Danmörku af því að
það var lalið hættulegt fyr-
ir sálarheill hunda og
katta. En Krústjoy þekkir
sjálfsagt ekki til lögreglu-
um annað að gera en vora
hið bezta, sagði ég. Það
er einmitt það, sem ég
geri daglnn út og inn. —
,,VIÐ ÆTTUM öll að fá eftirlaun frá fermingaraldri, þá
gætum v ð tekið bílinn af skrá og- lallað okkur heim, —
dregið sængina upp fvrir höfuð og legið þar daginn út og
mn“. — Rétt farið á fætur til að borga skattana.
samþykktarinnar. Það er
þetta strombólí, eða hvað
það heitir, sem sendir
geisla yfir okkur öllsömul!
Og okkar á milli sagt:
stundum finnst mér það
vera uppi í augunum á
mér. En hvernig er hægt
að stanza menn eins og
Krúsa?
— Það er líklega ekki
Þá siógumst við án vítamína, nú hengja þeir vítamínfulla hausa.
En hvers vegna eru allii
svona þreyttir, hélt hanr
áfram. Ég spyr, en enginn
svarar. Við lifum á myrkr:
öld, og um daginn sá ég
það í auglýsingamynd
bíó, að orgelleikarinn gæt
ekki haldið vítamínunum :
sér. Hann verður að kvart^
við tónlistarsambandið. Er
þarna í myndinni var sagt
að við ættum bara öllsöm-
ul að drekka ávaxtasalt
þá yrðum við Ijónsterk
En hvað gagnar það, ei
geislaofnarnir í Kremi
halda áfram að spú eitri
yfir okkur. Einhver prófes-
sor hafði orð á því, að vic
skyldum minnka rúg-
brauðsát. á komandi ári
Það er allt vegna ge:slanna
Það er ekki orðið margt
sem maður má.
— Mér hefur dottið þa?
í hug, sagði hann, að þa£
,væri þarft að hafa víta-
mínafgreiðslu hérna i
barnum. Þá gæti fólk feng-
ið allt stafrófið í vítamín-
um með heitu hundunum,
Nú er alltaf verið að tals
um kraftfæðu. Þegar é£
var strákur fengum vif
aldrei vítamín, en vif
lúskruðum hver á öðrun
og stukkum heljarstökk
Nú eru strákarnir stoppað-
ir út með sólskini í pillum
I

3 25. nóv. 1961 — Alþýðublaðið
en þrátt fyrir það eru þeir|
eins, og hálfhengdir kal-|
kúnhanar á svipinn. Eng-
ir eru eins þreyttir og
dapi'ir og unglingarnir. —
Það var einn hérna fyrir
utan á dögunum, sem
kvartaði sáran. Hann
sagði, að enginn skildi sig.
Og svo bættist það ofan á,
að unglingar fengju ekki
krabbamein. Það var ekki
gaman að neinu. sagði
hann. Og svo borgaði hann
og gekk út í rauða lúxus-
bílinn. Samanlagður aldur
eiganda og eignar hefur
ekki verið yfir tvítugu. Og
allt er þetta megatónun-
um að kenna. Fólk kemst
í vont skap. — Það kemur
að bví, að fólk hefur geig-
erteljara á matborðinu.
En nú fer pylsusalinn að
tala um veizlu, sem hann
var í'hjá frænda sínum, —
og það er löng og leið
saga, sem ekkert er gaman
að fylgjast með. Aftur á
móti er athugavert það,
sem hann klykkir út með í
7okin. Hann segir nefni-
lega, að við ættum öll að
fá eftirlaun frá fermingar-
aldri, þá gætum við tek:ð
b’linn af skrá og lallað
okkur heim, dregið sæng-
ina upp fyrir höfuð og leg-
ið þar daginn út og inn.
Við þyrftum þá ekki
að fara á fætur nema
einu sinni á iári til að
greiða skattinn, — en alla
hina dagana gætum við sof
ið og kært okkur kollótt
um megaton, sprengjur,
vítamín og allt þetta, sem
þreytir og gerir okkur
grútsyfjuð.
. . og rómantík.