Alþýðublaðið - 30.11.1961, Qupperneq 15

Eleanor hrist; höfuðið.
,Vertu ekki vond.“
„Þú stelur orðum Jessie.“
,,Ég er stórskemmtilögur.
Við getum borðað í Kránni.
Það er ein; staðurinn við veg
inn hingað. Þú kæmir alls akki
of seint. Gerðu það nú:“
Eleanor heyrðist heira Tyl-
er bæra á sér. „Ég verð að
fara,“ sagði hún.
Phil tók um hönd hennar.
„Ég sæki þig kluklcau sjö.‘;
Herra Tyler var áreiðanlega
vaknaður. Hún heyrði hann
bylta sér. Hún reyndi að slíta
sig lausa. „Slepptu mér Ph:l.“
„Klukkan sjö annað kvöld?“
spurði hann ákveðinn.
„Jæja þá .. . já.“
Phil sendi henni fing'urkoss
og hvarf. Eleanor gekk að rúm
inu. Augu herra Tylers voru
op!n og hann leit til dyra.
„Líður yður illa, herra Ty-
ler?“ spurði hún og tók um
handlegg hans.
Herra Tyler reyndi að
draga höndina að sér, en Ele-
anor héit fast.
„Hver var þetta?“ spurði
hann.
; „Philip.“
„Hvað er k]ukkan?“
„Hálf fjögur.“
,,Var hann að koma inn?“
„Hver?“ spurð: hún í þairri
von að henni tækist að skjóta
sér undan að svara.
„Philip.“ Herra Tyler lagð-
ist ofan á koddann. „Af hverju
var hann ekki líkari Grant?
Ég vildi fá hann sem félaga
minn, en Philip varð að standa
á eigin fótum, Hreinasta glap-
ræði! Fullorðinn maðilr, sem
leggst svo lágt að skrifa aug-
lýsingatexta. „Hugsið um
he'lsu yðar, borðið rúgbrauð
frá Rúgbrauðsgerðinni!“
. „Þér ættuð að hvíla yður,
herra Tyler.“
„Þér ættuð að hvP.a yður,“
hermdi hann eftir henni. „Ég
er orðinn þreyttur á að hvíla
mig. Ég er orð'nu leiður á rúm
inu. Ég þarf að fá almennileg
an mat, en ekki þessa grautar-
vellu, sem ég hef fengið und-
anfarna sex daga. Um hvað er
Hal eiginlega að hugsa? Eft r
nokkra álíka daga verð ég
veikur — alvariega Veíkur!“
Eleanor brosti. Þessi skap-
brigð, sjúklinga þekkti hún
vel.
„Viljið þér fá flóaða
mjólk?“ spurði hún.
Herra Tyler leit í andlít
hennar.
„Hve lengi haf.ð þér stund
að einkahjúkrun?" spurði
hann.
„Þrjú ár.“
„Þá skil ég allt. Þér haíið
ekki enn öðlazt „Röddina“.“
„V ð hvað eigið bér?“
Herra Tyler lék hlutverk
sjúklingsins og svaraði svo
með kvenlegri rödd og þuldi
upp öll þau svör, sem hjúkr-
unarkonur gefa venjulega.
Eleanor settist á stólbrík og
Skellihló. Hún kannað st alltof
vel við röddina og orðin. Eftir
tíu mínútna leikþátt þagnaði
herra Tyler.
„Þér eruð ágæt,“ sagði hann
svo. „Ég vil fá sprautuna
núna.“
Eleanir gaf honum sjjraut-
una og hagræddi honum í rúm
inu. Áður en hann sofnaði
sagði hann: „Hvar skyldi mér
hafa skjátlazt með Ph 1? Hann
er óstöðuglyndur, mjög óstöð-
uglyndur, Ég vildi að mér
þætti vænt um barnið bans.“
Þegar klukkuna vantaði tíu
mínútur í sex birlist Jessie.
Hún bar loð nn ullarhund í
faðminum.
„Ég kom með gjöf handa
afa,“ sagði Jessie. „Vóffi er
næstum því eins góður og
Rusty, en ég þarf ekki að eiga
hann, því Sylv a frænka gaf
mér Rusty.“
„Það var fallega gert af
þér, Jessie,“ sagði Eleanör.
„Við skulum láta Vóffa á skáp
inn.“
„Kannske vill afi hafa
Vóffa í glerhúsinu sínu. Ueg-
ar ég er ve k, leyfir Marnie
mér að hafa Vóffa í ruminu
hjá mér.“
„Ég held að Vóft'i kurihirbet
Engin þeirra heyrði fótatak
Grants.
„Hvað gengur á liér?“ s3gði
Grant og nam staðar fyrir
framan þær.
Jessie leit á hann. Mamie leit
taugaóstyrk undan og Eleanor
tók kjark í sig.
„V-ð erum í „hvíslandi
morgunverðarveizlu,“ sagði
Jessie með rödd, sem gaf fil
kynna að hún vissi ekki hvort
hún ætt; að gráta eða láta það
vera.
„Þetta er allt mér að kenna,“
sagði Eleanor.
Grant kraup á kné og leit á
tóma hafragrautardiskinn,
tómt aldinsafaglasið. hálfetið
egg ð og hálft mjólkurglasið.
„Hefur bú borðað þetta allt,
Jessie?" spurði haun blíðlega.
„Já, Grant frændi,“ sagði
Jessie og leit á hann stórum
augunum,
„Stórfurðu^egt.1-' Grant re's
á fætur. ,,Þú ert göldrótt, Ele-
anor. Þegar , Húsbóndanum"
er batnað ættum við að ráða
þig til að gæta Jessie“.
búningsherberg;ð þar sem Ele-
anor var að laga til.
„Hvenær sá frændi ímnn
Phil?“ spurði hann.
„Eitthvað um þrjúleytið.“
„Phil virðist hafa það fyrir
vana að tala við þig á nott-
inni.“
„Hann spurði um föður
sinn.“
„Það var þá senni!egt,“
sagði Grant og gekk t1 dyra.
Þar leit hann við og sagði: ,Eg
ek þér heim.“
Mammie náði í Eleanor 1 étt
áður en þau Grant óku af
stað.
„Éllie Philip bað mig um að
minna þig á kvöldið í kvöld “
kallaði hún.
„Þakka þér fyrir Man-ie “
Grant ók af stað.
„Ætlar Phl að sækja þig í
kvöld?“
„Já.“
„Ég hringi til þin klukkan
tíu, ef hann skyldi ekki láta
sjá sig.“
Hún varð reið. „Hann kem-
ur,“ sagð; hún ákveðin.
ÁST HJÓKRUNAR-
KONUNNAR ^
ur við sig á skápnum Þar jget
ur hann haft yfirumsjón með
lyfjunum hans afa,“ s.igði Ele
anor, sem var sannfærð um að
bezt værx að láta tuskuhund-
inn þar sem herra Tyler gaeti
ekki séð hann.
Litla stúlkan hugsaði um
þetta dálitla stund og sam-
þykkti það svo.
„Allt í lag',“ sagði liún og
horfði þegjandi á Eleanor með
an hún lét hundinn á skápinn.
Eleanor var óróleg meðan
hún sýndi bamjnu afa sinn.
Hún bað þess að hann vaknaði
ekki og sæi sonardóttur sína
og hún óskaði þess að hún
vissi hvers vegna afinn hat-
aði barnabarn s tt. Eiéarior
létti mikið þegar húp lét
Jessie niður fyrir framaii her
berg ð við hlið mat irbakkans
sem Mamie hafði komið með.
„Hvernig líður „Ilúsbóndan
um“?“ spurði Matnie.
„Ekki sém verst. Harin var
hálfórólegur í nótt. Hann
vaknað og sá Phil vera að
tala við mig.“
„Ó,“ sagði Mamie og .íiún
virtist ætla að segja meira en
svo varð henni litið á Jessie.
„Ellie,“ sagði Jessie, ,,af
hverju ferð þú á morgnana?“
„Ég verð að fara heim, elsk
an.“
„Getur þú ekki verið
hérna?“
Jessie hrópaði af gleði. „Er
það hægt, Grant frændi? Má
hún það?“
„Frændi þinn er að gera að
gamni sínu, elskan,“ sagð; El-
eanor. „Þú ert alltaf stór
stúlka til að þarfnast barna-
stúlku. Svo er Marhie hér til
að passa þig.“
„Æi,“ sagði Jessie sorg-
mædd.
Mamie tók um hönd litlu
stúlkunriar. „Við eigum eftir
að gefa Rusty að borða.“
Barnið tók um hönd Manfe
og skoppaði af stað við hlið
hennar. Grant og Eleancr
virtu þær fyrir sér unz þær
hurfu, svo gengu þau í her-
bergi herra Tylers. Hann vakn
aði þegar Grant kom að rúmi
bans og brosti.
„Hvernig hefurðu það?“
spurði Grant.
„Heldur betra. Ég létti á
hjarta mínu í gær,“ sagði
herra Tyler,
Grant leit spyrjanai á Elea
nor.
„Herra Tyler hefur mjög á-
kveðnar skoðanir uri ágalla
e'nkahjúkrunarkvenna,*' sagði
Eleanor og tók eftir því ao
herra Tyler leit þakklátlega á
hana. Það leit ut fyrir að
hann hefði cagt eitthvað ann-
að sem hann vildi ekk; að
Grant heyrði.
Grant talaði stutta siutkl við
frænda sinn og gekk svo jnn í
Þó furðulegt sé hugsaði
Grant ekki um annað en Ele-
anor allan daginn. Rétt fyrir
sex hringdi hann heim og
spurði um líðan frænda síns
og laumaði bví um le:ð út úr
sér hvort Mamie vissi hvort
Phil ætlaði að sækja Eleanor.
„Ph 1 er að klæða sig. Hann
ætlar að bjóða Ellie í mat,“
var svarið.
10.
Það var bæði skemmtilegt
og indælt að fara út með
Phil. Eliie fannst leitt að
þurfa að mirma hann á hv.að
tímanum liði.
„Þú þurftir endilega að
vinna úti,“ sagði hann þegar
ihann hjálpaði henni í kápuna.
„En ef til vill er það einmitt
það, s,’Ti mér Énnst svo að-
laðaridi.“
„Attu við að ég sé ekki þín
venjulega manngerð?" Hún
leit á hann og augu hennar
glömpuðu-
„Að hugsa sér hvers ég hef
farið á mi’S öU þessl ár,“ sagði
Chann og hendur hans hvfldu
lá öxlum hemnar.
Ódýr, traust og vönduð
vegghúsgögn.
Berið saman verðin.
Miklatorgi við hliðina á lsborg.
Eleanor hnykkti til öxlun
um og hendur hens féllu nið
ur með síðunum. Hún gekk
fyrir út úr knánni.
„Hvernig skemmtirðu
þér?“ spurði han.n þegar þau
voru sezt út í bílnn.
„Mjög vel.“
„Vð verðum að endurtaka
hetta bfíáðlsga. Ég mtnnist
þé'-s ckk; að Ihafa haft
sk°mmtilegri borðfélaga.“
. Þakka yður fyrir, herra.“
Fle'-nor bro=ti til hans-
„Leogðu ekki of mikið und:
5 P;*t svona bros í
viðbót og ég gleymi að þú
þarft að komast heim á til-
eknnm tíma.“
..Það skaltu ekki dirfast.
Daghinkrynarkonan myindi
hp^cria okkur bæði.“
Phil nam staðar fyrir fram
•”.n húsið. 'Hnnn gekk með
lV'‘n'ni upp tröppurnar og
hringdi dvfaibjöllurini, svo
ie't ‘hqpn á úr sitt.
Kh’kVnna vantar tíu mín
,!*■’-- f pllof,, «
„Eleanor hallaði sér fram á
V’ð ti] p*. þrýcta fasiar á bjöll
nna. hún gerði það
kom hún við ermi hans. Plhil
tók um"vifalaust utan um
(h
„Ekki þetla Phil.“
vK-Por fnt ekki mótmælt
phiJs þrýstust
Þgð var stuttiir
kn-’? n.. hap*T deppti henni
ifl-v- VT-v^n hólt fast utan um
h-,-o 0„ hvf-Tsði- „Það lá við
að *>rr Wta í Kránnii
(þer'o- vó- iítið á mig
Undor, ''atrnn lÖnEU SVÖrtU
c.Ká-„rn Vínum. Þú veizt
ekv; hvpðo á'hr'.f ,augu þín
(hafa q n-ijo- “
tt-:« v„rr„_ fara lnn«
sao^’ VTo„nor f,*r«u róleg.
• T7’,u" b0-ð með mér ann.
að
ao* V^ oW. Fg lofaði
„„ .Too
fhe:—' T'~--
giftino-una.“
vera með
eð undirbúa
,.Má ég sækja þig klukkan
tíu’“
mínútur gengin
í e)Ufn “
„E? verð að hafa nægan
fíma til að komast hingað,“
sagði h'inn ásaka.ndi.
Eleanor hló og' reyndi að
slíta sig af honum-
„En h'tt kvöldið?“
„Spurðu mig þá.“
Hvorugt þeirra heyrði
Graní nálgast.
„Fhil, þú tefur ungfrú
Johnson. Frú Jennings bíð-
ur,“ sagði Grant kuldalega.
Pfhil losaði tak sitt um Ele
anor en hélt samt með ann-
arri he.ndinni um mitti henn
ar.
Alþýðublaðið — 30. ,nóv. 1961 15