Alþýðublaðið - 21.02.1962, Blaðsíða 15

inn. Gat hún veitt Ihonum
það sem hann þarfnaðist?
Leyfðist henni að neita hon
um um allt það, sem faðir
hans gat veitt honum? Hvað
myndi Blaine gera ef hann
fengi að vita um tilveru son
ar síns? s
12.
Það var ekki auðvelt fyr.ir
Blaine Belding að snúa aft
ur til síns fyrra lífs, sérstak
lega vegna þess að margir
fornir vinir hans sýndu hon
um greinúlega að þó hann
hefði fengið leyfi til að starfa
aftur vildu þeir ekki þekkja
hann.
Hann leigði sér lítið her-
bergi á Jeiðinda stað, viðtals
stofu í Harley Street og hóf
aftur störf sín við sjúkrahús
St. Agatha.
Urgfrú Dove aftur til hans
fyrgta dag hans í borginni
og það kom honum mikig á
óvart. Hann vildi ekki naita
■ henni um að taka hana aft
ur því hann vissi að henni
gat hann treyst.
Við þetta hafði setið í
nokkra mánuði þegar hús-
móðir hans korh dag nokkrn
og tilkynnti honum að kona
spvrði eftir honum.
Gagntekinn af villtri gleði
gekk hann fram. Þetta hlaut
að vera Anra!
Svo nam hann staðar.
Það var ekki Anna, sem
sat þarna fyrir framan arin
in og teygði úr glæsilegum
leggjunum.
„Virginia!“ sagði hann og
reyndd hvorki að leyna von
brigðum sínum né undrun.
Hún reis á fætur.
,,Halló — Blaine“, sagði
hún. ,Ertu undrandi yfir að
sjá mig?“
„Vitanlega", svaraði hann
stuttur í spuna. ,Hvað vilt
þú mér?’’
,Hitt og þetta. Ég geri
ekki ráð fyrir að vinkona
þín litla búi hérna hjá þér —
og með vinkonu á ég ekki
við tíkina bana Louise
■ Frsv!u
„Ég bý einn hérna“, svar
' aði bann stuttur í spuna.
„Til hvers komst þú hingað?“
,,Ég hef hugsað mér að
koma aftur til þín“ svaraði
hún rólega.
,.Af hverju?” spurði hann
fyrirlitslega.
„Af mörgum ástæðum.
Meðal annars af þvf að mér
þvkir vænt um þiff þó þú
viljir sennilega ekki trúa
mér“.
Hann hló stuttaralega. ,,Þú
getur sleppt þessu“, sagði
hann.
„Ég vjssi að þú myndir
taka þe=su þannig. Svo er ég
orðin leiið á að foúa ein“,
„Hefur þér gengið illa‘,
spurði hann.
,Það er líka þess vegna þó
ég hafi haft það mikið að
■pera að ésr geti séð um mig-
Ég «et séð fvrir mér sjálf“
„Ég pet ekkert boðið þér
Virginia".
„gkki þ&ð? Ég get víst bezt
dæmt um það sjálf. Ég veit
að þú gerir þér ekkj sérlega
Iháar hugmyndir um mig Bla-
ine og það get ég sjálfrj mér
urn kennt. Á meðan við höf-
um verið aðskilin — og ég
vil helst gleyma því sem skeð
hefur — hef ég hugsað mikið.
Ég hef ákveðið að reyna að
bæta'hjónaband okkar nú þeg
ar þú ert kominn aftur. Mér
finr.st leitt að þetta skildi
kotna fyrir þig Blaine en nú
er ég fjórum árum eldri en
ég vSjr þegar við giftumst og
ég hef lært sitt af hverju. Ég
er enn konan þín“.
,.En ég vil giftast annarri
konu“, sagði hann.
„Ég bió'st við því en þú hef-
ur ekki efni á að skilja núna-
Ég veit að enginn jaifnast á
við þig þegar um flókinn heila
uppskurð er að ræða en ekki
lifirðu á þvf einu. Þú færð
ekki marga einkasjúklinga ef
hefði hann gengið að skilmál
um Virgir.iu. Hann var einn
ig einmana og hann langaði
til að eignast heimili.
En ekki með Virginiu. Með
Önnu.
„Mér finrJst þetta mjög
leitt Virginia. Það lítur út
fyrir að við gætum gert eitt-
hvað úr fojónab&ndi okkar
núna. En ég elsk? aðra konu
af öllu hjarta. Ég bjó með
íhenni eftir að ég fór héðan.
Hún bíður m'ín, ef . . . . ef ég
ige fundið stað fyrir hana í
lífi mínu Og hennar staður
er að vera eiginkona mín“.
Virginia reis á fætur og
tók minkapelsinn, sem hann
foafði gefið lienni þegar hanr,
foafði gefið henni mánann. —
Hann sá að árin höfðu mark-
að ar'dlit hennar, hún var
enn ung 0p fögur. en hún var
e.kkl lengur barnsleg.
„Mér finnst þetta líka. leitt
Hann vissi einnig að hún var
of vel gefin til að vera ekki
fullfær um að leyna ferðum
s'ínum. Harn huggaði si'g við
það eitt að hún væri ekki pen
ingalau's.
í margar vikur ^rekk hg,nn
um, eyrð^rlaus og vönsvikinn
og loks ákvað hann að hrirgja
til Virginiu. Hann bauð henni
út að borða og etir það hitt-
ust þau oft. Virginia var að
leika í kvikmynd en f maílok
hefði hún lokið því. Hún var
alltaf glaðlec? og g.ðíaðandi
•og gerði allt honum til hæf-
is. Honum leið illa og hann
var einmana og allt benti til
þess að bezt yrði fyrir hann
rð fara aftur að búa með Virg
iriu —- nú þegar enmn von
var um að hann fengj Önnu.
Hvað annað pat foTnn ,gert
en að fara g,ftur~að búa með
Ihenr i?
Gerði han það ekkj yrði
þú lendir í nýju hneykslis-
máli. Hvað segirðu um
þetta?“
Hann vissi að hún foafði á
réttu að standa. Hann var fús
til að hætta Ihverju sem var
til að giftast Önnu en hvað
gat ha,rn gert ef Virginia
vildj ekki sleppa honum?
Hann hugsaði sig um og
svaraði sv0 stuttur í spunai
,,Mér finnst það leitt Virgin-
ia cn ég get ekki 'hugsað mér
að búa með þér“.
„Hvers vegna ekki? Er ég
svona fráhrindardi?“
„Þú ert alls ekki fráhrind-
andi. En hvers vegna viltu
eiginlega að við búum sam-
an “
„Ég hef þegar sagt þér
tvær ástaeður — önnur er sú
að ég er þreytt á -að standa
á eigin fótum — hin er sú að
mér þykir vænt um þig og
það þykir mér Blaine. Það er
enginn annar karlmaður í
rninu lífi og verður gldrei.
Ég er að verða tuttugu og
ifimm ára, ép er ekkert barn
lengur eins og ég viðurkerni
að ép var þegar ég gifisf þér.
Ég vil gjg.rnan reyna að gera
það bezt, úr hjónabandj okk-
ar, ég vil reyna að nera þig
hamir'gjusaman ocr .... þar
sem éS veit hve mjög þig
lnngar til að eignast barn
þá ....“
Hann gek,k að plu'gganum
og leit út.
Hefði. Anna ekki verið
Blaine“, sagði hún. „En eitt
vil ég gera þér Ijóst og það
er að ég mun aldrei veita
þér skilnað. Við þurfum ekki
einu sinni að ræða það mál.
É;g get verið hörð og ég verð
það viðvíkjandi hinni kon-
unni. Ég veit ekki eiuu sinni
Ihver hún er og það skiptir
engu fáli, því meðan ég lifi
vei'ður hún aldrei konan þín.
®g bý á þesBum stað“. Hún
lagði nafnspjald á borðið. —
„Ef þú verður of einmana eða
'skiptir um skoðun þá veiztu
hvar mi'g er að finna. Sjáumst
aftur Blaine. Éig rata út“.
Endurfundir þeirra Virgin
iu ollu því að hann fór að
þriá Önr,u á ný. Hann hringdi
til hótelsins í Ridhmond og
fékk það svar að hún væri
flutt og hefði ekki skiljð neitt
heimilisfang eftir.
Og sv0 fékk hann bréfið
frá henni.
Hann las það margsinnjs
o'g reyndi að inna einhvern
vott þess að hún meinti ekki
það, sem hún sggði, að hún
ætlaði að koma aftur til ihans.
En 'hann vissi alltof vel hve
ók<veðin hún var þegar foún
hafði tekið eitthvað í sig. —
| 22
hann alltaf einmana. eignað-
ist aldrei heimili eða soninn,
sem hann þráði svo heitt.
Og kvöld nokkuð þegar þau
voru úti saman spurði hann
hana hvort hún vildi byrja á
nýjan leik.
„Hvað með hina konuna,
Blaine?“ spurði hún.
Hann hikaði ögn og svar-
aði svo: „Ég elska hana enn-
þá Virginia, ég býst við að
ég muni alltaf elska hana.
En því er lokið. Hún batt
enda á það en ekki ég. Hún
er horfin úr mfnu lífi og ég
geri ekki ráð fyrir að ég sjái
hara nokkru sinni framar.
En villt þú búa með mér eft-
ir að é'g hef sagt þér þetta?
Þegar þú veizt að ég elska
aðra konu? Þú veizt að ég i
er að reyna að vera 'hrein-
skiliiin við þig en þannig!
verður það líka að vera“.
„Ég skal ekki segja að ég
muni aldrei hugsa um hana“,
sagði Virgiria. „En ég held
að það geri ekki alltof mik-
ið til. Ég fæ þig“. og hún
þrosti til foans.
„Já, að vissu leyti færðu
mig“, sa'gði hg,nn.
Hann vissi að nú hafði
hann brotið allar brýr að
baki sér. Og hann varð að
gera það án allrar biurðar
eða reiði.
Á heimleiðinni lagði hún
hendina á handleg'g hans.
„Viltu kyssa mig, Blaine?“
„Mér firnst leitt að ég
skildi ekki eiga uppástung-
una“ sagði hann, „en ég
ibjóst ekki við að þú kærðir
þig um það‘. Hann tók hana
í faðm sér og kysisti hana og
þetta var lokakveðja, hans til
Önr u — varir foans við varir
annarrar konu.
Virginia útvegaði þeim í-
búð ag innan árs eignuðust
þru dóttur, Soniu. Virginia ;
sýrdi engan á'hugavott fyrir •
barninu. Hefði dóttir hennar !
veríð fögur ásýndum hefði i
hún án efa verið stolt yfir |
henni en telpan var óvenju ?
lega ófrítt barn, dökkhærð og \
langleit. f
,-Hryllilega ljót“, sagði
Virginia þegar hún sá hana
fyrsta sinn.
En Blaine elskaði Soniu
litlu óg hann gleymdi brátt
vonbrigðunum yfir að eign-
as ekkj foinn langþráða son.
Hann vissi að harn varg að
vera henni bæði faðir og móð
ir og það leið ekki á löngu
uns Sonia elskaði föður sinn
mjög heitt.
Anna sá tilkynnin.guna um
fæðingu barnsins { da,gblöð-
unum og henni varg þungt
um hjartarætur. Hún hafði
vitað löngu áður að Blaine
bjó með konu sinni en hún
hafði álitið að það væri að-
eins hjónaband að nafninu
til.
En hún gró,f ekki sjálfa sig
í sjálfsmeðaunakvur, heldur
vann eins ákaft og her,ni var
unnt við verzlunina sem
hlómgaðist 0g sýndi Colin
ást og umhyggju. Colin varð
miðpunktur lífs hennar og
lífs 'systranna tveggja.
13.
Ðóttir BL.ines var þriggja
ára þegar Virgini3 fór “til
Amerfku. Hún hafði leSpi
verið eyrðarlaus og 'Blaine
fann að samhand þeirra va,r
orðið mun losaralegra eftir
fæðingu dóttur þeirra.
Hann þbáði Önnn ennþá en
hann gerði sér ljóst að hún
v,o,r horuim glötuð og bann
leitaði meira og meira fróun
í starfi sínu.
Ódýr, traust og vönduS
vegghúsgögn.
Berið saman verðin.
rfMiimin
rlllllllllllll
Jllllllllllllll
miiiiiiiiinii
imimmmm
miuitimimi
imimmmmj
immmmim1
Mmmiimm
'mmiimm
,iiimimimmirtffliiiiiftimimiiiimmmiMimiHii».
mimmi.
iiiiiiiiiiuii.
mmmmm.
immmtimm
iiiiniiiiiiiiiii
imnminimm
'miiimmimi
miimiimmi
iiiiiiiiiniiii'
iimmmtM'
mmiui**
Miklatorgi við hliðina á ísborg.
Verzluniei Snót
Vesturgötu 17
auglýsir:
Barnanáttföt,
verð kr. 56,00.
Kjólaefni,
mikið úrval og hvítt Kisugarn
&uglýsingasímiRn >4906
Alþýðublaðið — 21. febr. 1962 |_5