Alþýðublaðið - 22.02.1962, Qupperneq 15

Hann vissi að vísu að hjóna
band þeirra Virginiu var nú
eins og það hafði fyrrum ver
ið aðeins til að sýnast, en samt
sem áður kom það honum all
mjög á óvart, þegar hún kom
til hans og sagði honum að
hún ætlaði að leika í kvik-
mynd í Hollywood.
_ Eg hélt að þú værir hætt
við allt slíkt, sagði hann.
— Það áleit ég líka. Eg var
orðin þreytt á því, en ég held
að það sé samt of mikill hluti
af mér til að ég geti látið það
vera. Og nú er ég farin að
eldast — ég er orðin 28 ára og
lengur rná það ekki dragast
fyrir mig að hefjast handa.
Það hafa sennilega allir
gleymt mér, en það á að kvik
mynda „Lady of Leisure“ og
mér er boðið aðalhlutverkið.
■ Er það þér mikið á móti
skapi?
— Nei, svaraði hann. —
Nei, það er mér ekki á móti
skapi. Hjónaband okkar hef-
ur hvort eð er ekki tekist sem
bezt.
— Finnst þér það? Eg hef
verið ánægð og ég hélt að þú
værir það líka. — En —
Hann kinkaði kolli. Það er
rétt. — EN. — Hvað verður
þú lengi?
— Það veit ég ekki. Það er
undir svo mörgu komið.
— Og hvað um Sonju? —
spurði hann.
__ Hún verður auðvitað
hér. Eg get ekki dragnast með
barn um alit og henni líður
tíka betur hjá þér.
— Það er gleðilegt að þú
lítur þessum augum á málið
því annars hefði ég ekki
sleppt þér.
— Þér þykir víst heilmikið
vænt um hana — sagði hún.
Eg skU það ekki. Þig langaði
til að eignast son og hún er
óvenjulega ófríð.
Blaine mótmælti ekki. —
Hann var yfir sig kominn af
hrifningu yfir því að Virgi-
■ nia vildí ekkí fá barníð með
sér. Að vísu var litla telpan
óvenjulega ófrítt barn og allt
benti til þess að hún yrði ekki
fögur kona, en hún var indæl
°g góð og mjög elskuleg
telpa. Þjónarnir voru fúslega
þrælar hennar og hún sýndi
þeim ást og blíðu eins og öll-
um þeim, sem hún umgekkst.
En faðir hennar átti samt
mestan hluta ástar hennar.
Blaine óttaðist hverjum
höndum lífið myndi fara um
dóttur sína sem var svo blíð
og góð og hann hafði líka á-
hyggjur af því hvernig henni
uiyndi farnast í'lífinu, þegar
hana skorti svo mjög fegurð
ina. Hann hugsaði um konur
eins og Emmu Dove og ein-
manaleikann, sem varð hlut-
skipti þeirra í lífinu þrátt fyr
ir alla þeirra mörgu kosti
og þá reynslu sína, hvílíkt
vopn konufegurð vær 0g um
» 23
allt það, sem mennirnir færu
á mis við í lífinu, vegna þess
að þeir voru ekki færir um
að skyggnast undir yfirborð-
ið.
Virginia skrifaði oft í fyrstu
en svo leið æ lengra á millí
brþfa hennar.
Hann fór á fyrstu kvik-
myndina, sem hún lék í og
hann sá að lífið í Hollywood
hafði breytt Ihenni, gert
hana harðari og skraut-
legri.
— Þetta er konan mín,
Ihugsaði hann bitur, en hon-
um fannst hún ekk; ' vera
konan sín — og hann fann
með byrjaði hin langa ganga
Önnu fr!á einum lækninum
til annars 0g að lokum fór
hún með Colin til London.
Síðasti lækniirinn sem hún
fór til nefndi nafnið, sem
hún hafði svo lengi hugsgið
um.
— Við álftum að Sir Blai-
ne Beldin'S eigi að rannsaka
drenginn, frú Bridger, sagði
hann virígjarnlega. Hann er
bezti heilgoérfræðingur í
Englandi — sennilega í öll-
um heiminum.
— Já, sagði Anna lágt. —
Eg hef heyrt minnst á hann.
— Eg ;geri ráð fyrir að
ur, verður drengnum fyrir
beztu. Á ég að panta tíma?
— Já, já, tautaði Anna.
— Þá skal ég segja yður
hvenær þér megið koma
með drenginn, sagði læknir-
inn. og þar með var þaó sam
tal á enda.
En Anna ga ekki farið til
Blaines. IJún treysti sér
•ekkj til að hitta hann aftur,
þá myndi Bladne strax skiija
að Colin var sonur HANS.
'Og þar með væri allt það,
•sem hún hafði reynt að gera
fyrjr Blaine til einskis. Hún
látti líka er.fitt með að trúa
ekki til neinna vonbrigða,
þegar hún skrifaði honum
eftir tveggja ára dvöl í
Hollywood og bað hann um
skilnað til að hún gæti gifst
kvikmyndaframleiðanda. —
Þ£.ð eina sem skipi hann
máli í bréfinu var, að hún
gerði ekkert tilkall til barns
ir.s.
Honum varg hugsað til
Önnu og ef hann gæti aðeins
fundið hana. En til þess voru
engar líkur.
hægt verði að senda hann til
hans. Að vísu hfeur Sir Bla-
ine mikið að gera., en hann
mun samt ranr.saka dreng-
inn og sjúkrasamlagið sér
um kostnaðinn.
— Eigið þér við að þurfi
að skera hann upp? stundi
hún.
— Sir Blaine ákveður það
en yður er óhætt að treysta
Iþví að það sem hann ákveð-
því, a,ð hann væri fær um
að skera upp 'barn, sem hann
vissi að væri sonur hans.
Þvf var það, að hún sendi
ungfrú Violet með Colin í
ranrsóknina og þegar ótti
gð skera hann upp, bað hún
hana um að fara með hann
á sjúkrahúsið.
— Viltu ekkj heldur fara
•sjálf Anna? spurði Violet.
Eg geri ráð fyrir að Colin
vilji sjá þig, þegar uppskurð
inum er lokið.
Ar.no, brosti. — Hann hef
ur ekki kært sig mikið um
okkur upp á síðkastið, sagði
hún. við vitum að uppskuhð
urinn hefur heppnast vel,-ef
hann fer að spyrja mig. gg
vil helzt að þú farir með
hann Violet.
— Þú veizt, að við Rosa
'iÍJjum ,ge.ra ajllt fyrir þig,
Anna. Þið Colin Ihafið veitt í
lífi okkar rýtt gildi. Við von j
um að þú farir aldrei frá
okkur. i
— Það er ósennilegt, að
ég geri það, svaraði Anna ró
lega.
— Ef til vill giftirðu þig,
sagði Violet lágt. — Það
værj gott fyrir Colin að eign
ast föður.
— Það getur aldrei neinn
komið f stað föður hans, —
sagði Anna lágt.
— Elskarðu hann, vina
— Meira en allt annað,
Violet, og það mun ég allt
af gera- Eg veit að ykkur
hefur stundum fnudist að
ég ætti að segja ykkur frá
.... Colin, — en ég get ekki
talað um fvð- Eg er mjög
þakklát fyrir að þið Rosa haf
ið sýnt mér sv0 mikið traust
og éa vil gjp.rnan segja ykk
ur það — en það er ekki mín
saga.
ÓDÝR NÆRFÖT
fyrir börn og fullorðna.
.••tiMtmitiiiii
rfttMMMMf......
•4MMMMMMI
JMMMMIMIM
MMMMMMMlU
IIIIIIIMMMMM
•mmmimiimmm
iiimmmmmmm
IMIIIIMIMIMM
•MIMMIMIMM
'IIMIMMIIIM
•MinillM
llllllllttlll.
IIMIMIIIIIMI.
IIMMMMIIIMM
‘mMmiimmmim
11111111111111111'
MMMIIIIIMIIII
MMMMIMMMII
MMIIMMMMI'
iMIIIMMIIM*
IMIMIHM*
Miklatorgi við hliðina á ísborg.
n
Hann talaði við lögfræð-
ing sinn og þeim kom sam-
an um að Virginia yrði að
híða hin venijulegu þrjú ár
þar e? þá gengi skilnaður-
inn auðveldaát fyrir sig.
Þetta fór aJlt fram án
þess að verða hlaðamaður
og Anna frétti ekki um skiln
aðinn.
Anna hafði Ifka miklar
^hyggjur um þetta leyti. Fyrr
um sumarið ha.fði Colin, sem
rú var orðinn sex ára fallið
niður af þaki og meitt sig á
höfði. Hann var óeðlilega
lengi ag niá sér eftir slysið-
Að vísu gréri handleggs-
brotið vel en hanu var á-
húgalaus og erfiður á skaps
murum. Og þegar sumarið
var á enda neitaði hann al-
gjörlegg að fara í skólann.
Anna neyddi hann til að
fara og fylgdi honum í fáa
daga í skólann, en árangur-
inn varð sá, að hann hljóps.t
að heiman. Allur bærinn
leitaði 'hars, en þegar hann
kom í lej+irnar annað rv'ort
gat ekki sagt, hvar hann
hafði verið.
Nú fór hæjarlæknirinn að
líta alvarlegri augum á mál-
ið og hann ráðlagði Önnu að
leita til sérfræðings. Qg þar
MMnHHUWVMWVVW
ÞAÐ er ckki nýtt, að
hægt sé að fara í rcið
túr á hjólhesti í svefn
herberginu sínu. Slík
ar megrunarmaskínur
hafa verið til um
bil. Hitt er nýtt — eða
svo segir Bretinn sem
framleiðir hestinn —
að bægt sé að mæla ná-
kvæmlega orkuna,
sem hjólreiðarmaður-
inn eyðir. Á myndinni
er verið að prófa furðu
tækið. Ef það reynist
eins vel og framleið-
andinn fuliyrðir, má
búast við því bráðlega
á markaðinn. Það mun
einkum ætlað ’íþrótta-
mönnum við þjálfun;
þjálfarinn getur
skammtað þeim á-
kveðna orkueyðslu á
dag — og mælitækið á
hjólhestinum sér fyrir
því, að ekki sé farið
fram úr áætlun.
VVVVVVWVVVVVVVVVVHVVVH
Alþýðublaðið — 22. febr. 1962 J_5