Alþýðublaðið - 13.03.1962, Blaðsíða 7

SENNILEGA hefur fárra leik-
e ö a óperettusýninga verið
beðið með meiri eftirvæntingu
hér á landi en sýningar Þjóð-
leikhússins á ameríska söngleikn-
um My Fair Lady. Flestir munu
hafa verið heldur svartsýnir á,
að uppfærsia á þeim leik gæti
tekizt vel. Nú er það hins vegar
orðin ánægjuleg staðreynd, að
upfærslan er öllum, sem að henni
hafa staðið, til sóma. Hraðinn,
bæði í leik og dönsum, er góður
og frammistaða leikenda, einkum
þeirra fjögurra, sem bera hita
og þunga sýningarinnar, prýði-
leg. Fraministaða dansenda var
einnig með miklurr, ágætum.
Það er sunnarlega ekki í
lítið ráðizt að taka söngleik þenn
an til sýningar og -efasemdir
manna voru eðlilegar. Leikurinn
byggist á hinu fræga leikriti
George Bernhard Shaws, P y g -
m a 1 i o n , sem aftur er nútíma
staðfærsla á gömlu grísku sög-
unni um myndhöggvarann, sem
bjó til svo fagra konumynd, að
hann varð sjáll'ur ástfanginn af
henni og guðirnir gáfu líf vegna
ástar hans. Shaw yfirfærði sög-
una á prófessor í hljóðfræði, er
tekur að sér að kenna blómasóhi-
stúlku. sem misþyrmir enskri
tungu að hætti coekneya, að tala
eins og hefðarmær. Alan Jay
Lerner hefur haldið sig mest-
rr.egris við ,exta Shaws en þó
með nokkrum breytingum, sem
nauðsyulegar eru til að fella efn-
ið að hinni skemmtilegviáónlist,
er B redricks Loewe hefur samið
og mun vera einhver vinsælasta
hljómlist af léttara tagi, er sam-
in hefur verið á seinni árum.
Helzta vandamálið i sambandi við
EFSTA ttiynd: Vala Krist-
jánsson (E iza) og iióbert
Arnfinnsson (Pickering of-
ursti).
Myndin hér efra.- Rúrik
Haraidssen (próíessor Higg-
ins) og Ævar R. Kvaran (Al-
fred Doelittie).
I
að sf-tja þennan leik á íslenzkt
svið er óhjákvæmilega málið, þ.
e. a. s. að finna einhvern þann
talanda handa Elizu Doolittle,
sem komið geti í stað cockney-
mállýzkunnar. Þýðendum, Agli
Ejarnrsyni og Ragnari Jóhannes-j
s.vni, hefu.r tekizt þetta íurðuvel
Ljóð I’.giis falla yfirleitt vel að
lögunum og er það fyrir mestu.
Mest nota þeir ílámæli, sem er
sjálfsagt, en einnig nota þeir
framburðarmun á hv og kv, sem
ekki er eins „týpískur" fyrir
skrílmál, en leikritið krefst hins
vegar Diásturshljóðs. Málið verð-
ur á köflum dálítið stirt, svo að
maður á erfitt með að heyra texta
í söng, en yfirleitt má segja, að
þýðingin hafi íekizt vel.
Mörgum þótti það djarft,
er tilkynnt var, að ung stúlka,
óvön bæði söng og leik, hefði
verið valin i hlutverk Elizu. Það
kom hins vegar í ljós á frumsýn-
ingunni s. I. laugardag, að valið
liafði tekizt mjög vel. Unfrú Vala
Kristjánsson skilaði hlutverki
sínu af mestu prýði. Leikur henn-
ar er látlaus og geðþekkur og hún
veldur vel þeim mun, sem verð-
ur á Elizu sem blómasölustúlku
og Elizu sem hefðarmey. Ungfrú-
in hefur til að bera þann sjarma,
sem .veldur því, að manni finnst
ekki koma að sök, þó að röddin
sé lítil, enda fer hún vel og
smekklega með hana.
Rúrik Haraldsson hefur
með höndum hlutverk prófessors
Higgins og fer yfirleitt vel' með
það, þó að hann sé iíkari íslehzk-
um bissnessmanni en enskum há-
stéttarmanni, þegar hann kemur
heim kenndur af sendiráðsdans-
leiknum. Það er eins með Rúrik
og Völu, að röddin er svo sem
ekkert til að hrópa húrra fvrir,
en hann fer þannig með hana,
að það kemur ekki að sök.
Róbert Arnfinnsson leikur
P/rfírrtng of.irsta prýðilega. Þó
fmnst manni hann of iil vill vera
full bjánalegur, þegar lekið er
tillit tii þess, að Pickering á að
vera frægur málvísindamaður.
Ln pað má vera ?ð það sé frem-
ur sö!r Löiunda en Róberts.
Öskukarlinn Alfred P. Ðoo-
little er. ákaflegá skemmtilegur
,,karakter“, latur og drykkfelld-
ur heimspekingur, Sem Ævar
Kvaran leikur og syngur af
mestu Prýði. Dans hans og fé-
son) og Jamie (Bessi Bjarnason)
er stórkostlegur.
Erlingur VígfúsSon leikur
Freddie Eynsford-Hill. Leikur
hans er en fremur viðvanings-
Iegur, þó að hann hafi batnað
mikið. Söngur hans er ágætur.
Röddin falleg.
Slíkur aragrúi fólks keniur
fram i minni hlutverkum, að ó-
kleift er að telja þáð aílt upp, en
yfirleitt má segja. að 'rammi-
staða þeirra hafi verið.góð. Geta
skal þó sérstaklega Lárusar Páls-
sonar í hlutverki Ungyerjans
Zpltaan Karpathy. Reginu Þórð-
ardóttur í hlutverki 'rú Higgins,
og Guðbjargar Þorbjarnardöttur
í hlutverki írú Pearcé, sem öll
fóru mjög vel með hlutverk sín.
Sérstaklega ber að geta
dansendanna, sem eiga mjög veru
legan þátt í að gera sýningu
þessa, svo ánægjulega sem raun
er á. Karldansarar erd sex, allir
erlendir nema Jón Valgeir Stef-
ánsson, en kvendansarar átta,
allar íslenzkar. Dansarnir eru
mjög skemmtilegir, hrpðinn og
nákvæmnin stórkostleg. Á Erik
Bidsted ballettmeistari, sem æfði
dansana og setti hópatriðin á
íyrir.
Söngfólk úr ÞjóðlOikhú s-
kórnum söng kóralriðin og hljóm-
aði sá söngur ágætlega. C'prl Bill-
ich hafði æft kórinn.
Leikstjórn Sven Age Lar-
sen er örugg. Heildarsvip'ur sýn-
ingarinnr er ágætur og hraðan-
um haldið út hana alia. Aðstoðar-
maður Larsens er Bened !.t
Árnason.
Hljómsveitarstjóri er Téi.k-
inn Jindrich Rohan og lókst hon-
um að láta Sinfóníuhljómsveit
íslands hljóma. eins og hún spil-
aði amerís&a óperettumúsík ;t
hverjum degi,
Leiktjöld og búningar ern
fengin að láni bjá Lars Schmidt
og A/S Köbenhavns Teatersel-
skab og er r.vort tveggja mjög
rmekklegt.
Þetta var einstaklega A-
nægjuleg sýning og hefur á-
nægjan vafalaust verið :neiri r-
ir þá sök, að efasemdir um vií-
komuna voru fvrirfram svo mikl-
ar. Auk þess að vera sigur fyrir
ungfrú Völu og aðrá'aðalleikend-
ur hlýtur sýningin einnig að .e: i-
ast sigur fyrir Þjóðleikhússtjóra,
sem vafalaust var frá byrjun einn
af fáum mönnum, sem voru vis ir
um, að þetta gæti teklzt.
G.G.
Myntlin til
Ascot-atriSinu.
hliðar: Úr
.ALÞÝ5UBLAE-IÐ - 13. marz 1952 ’J
ilvhmjWf~~ idt'i iíwá X* ‘T u