Alþýðublaðið - 07.07.1962, Blaðsíða 15

[> FRÁ SOVÉT
C> 0 c>
náungi, þó að hann kynni sig
ekki.
Bond greiddi reikninginn. —
Hann tók upp þungu töskuna og
gekk eins hratt og hann gat eft-
ir mannmargri lestinni.
Hann barði laust að dyrum á
Nr. 7. Nash opnaði dyrnar. Hann
kom fram með fingur á vörum.
Hann lokaði dyrunum á eftir sér.
„Leið yfir hana”, sagði hann.
„Það er allt í lagi með hana núna.
Það var búið að búa um. Hún er
sofnuð í efri kojunni. Býst við,
að þetta hafi verið fullmikið fyr-
ir hana, laxi”.
Bond kinkaði stuttaralega
kolli. I-Iann fór inn i klefann. —
Hönd hékk máttleysislega fram
undan loðkápunni. Bond steig
upp á neðri kojuna og setti hönd
ina blíðlega inn undir kápuna.
Höndin var mjög köld. Stúlkan
gaf ekki frá sér neitt hljóð.
Bond steig hljóðlaust niður
aftur. Bezt að láta hana sofa.
Hann fór fram á ganginn.
Nash horfði á hann tómum
augum. „Jæja, ég býst við, að
bezt sé fyrir okkur að koma okk-
ur fyrir fyrir nóttina. Ég er með
bókina mína”. Hann sýndi hana.
„Stríð og friður. Ég hef verið að
reyna að pæla í gegnum hana
árum saman. Þú skalt sofa fyrst,
laxi. Þú virðist bærilega þreytt-
ur sjálfur. Ég skal vekja þig,
þegar ég get ekki haldið mér
vakandi lengur”. Hann hnykkti
til höfðinu í áttina að Nr. 9. —
„Hefur ekki sýnt sig enn. Býst
ekki við, að hann geri það, ef
liann hefur einhver brögð í
huga”. Hann þagnaði. „Heyrðu
annars, hefurðu byssu, laxi?”
„Já. Af hverju spyrðu að því,
liefur þú ekki byssu?”
Nash varð afsakandi á svip.
„Hræddur um elcki. Á Luger-
byssu heima, en hún er of stór
fyrir svona verk”.
„Jæja”, sagði Bond tregur.
„Þá er bezt, að þú hafir mína.
Komdu inn”.
Þeir fóru inn og Bond lokaði
dyrunum. Hann tók Berettuna
og fékk Nash hana. „Átta skot“,
sagði hann lágt. „Hálf-sjálfvirk
Lásinn er á”.
Nash tók við henni og vó
hana í hendinni, eins og sá, sem
yaldið hefur. Hann smellti lásn-
um af og á.
Bond var djöfullega við að
láta nokkurn annan snerta byss-
'una sína. Honum fannst haim
vera nakinn án hennar. Hann
sagði illskulega: „Hún er í létt-
ara lagi, en hún dreþur, ef skot-
ið er á rétta staði”.
Nash kinkaði kolli. Hann sctt-
ist við gluggann á enda neðri
kojunnar. „Ég ætla að vera hérna
megin”, hvíslaði hann. „Gott
skotmál”. Hann lagði bókina í
kjöltu sér og kom sér fyrir.
Bond fór úr jakkanum og tók
af sér bindið og lagði hvort
tveggja í kojuna við hliðina A
sér. Hann hallaði sér aftur á
koddana og lagði fæturna, á
Spektor-töskuna, sem stóð á gólf
inu við hliðina á skjalatösku
hans. Hann tók upp Amblerbók-
ina, fann hvar hann var g
reyndi að lesa. Eftir nokkrar síð
ur fann hann, að hann gat ekki
lengur einbeitt sér. Hann var of
þreyttur. Hann la&ði bókina í
kjöltu sína og lokaði augunum.
Mátti hann sofna? Voru nokkrar
varúðarráðstafanir, sem þeir
gátu gert?
Þvingurnar.’ Bond leitaði að
þeim í vasa sínum. Hann fór
fram úr kojunni, kraup og ýtti
þeim fast undir báðar hurðarn-
ar. Svo kom hann sér fyrir aft
ur og slökkti á lesljósinu yfir
höfði sér.
Blátt næturljósið logaði áfram.
„Þakka þér fyrir, laxi“, sagði
nöfðuðsmaður lágt.
Það hvein í lestinni, er hún
þaut inn í jarðgöng.
26. kafli.
DRÁPSFLASKAN.
Það var ýtt lítillega við ökl
Bonds, svo að hann vaknaði.
Hann hreyfði sig ekki. Skilning
arvit hans vöknuðu, eins og skiln
ingarvit dýrs.
Ekkert hafði breytzt. Hávaðinn
í lestinni var hinn sami. Hjól-
in glumdu við teinana, það brak
aði í timbri og við spregilinn
glamraði tannburstaglas.
Hvað hafði vakið nann? Næt
urljósið kastaði daufu ljósi sínu
um herbergið. Það heyrðist ekk
er liljóð úr efri kojunni. Við
gluggann sat Nash höfuðsmaður
á sínum stað, bókin lá opin í
kjöltu hans og tunglsljós, scm
brauzt inn með fram gluggatjald
inu skein á hvíta opnuna.
Hann horfði stöðugt á Bond.
Bond tók eftir því, hve fjólublá
augun voru ákveðin. Varirnar
opnuðust. Það skein í tennur.
„Leiðinlegt að trufla þig, laxi.
Mig langar til að tala“.
Hvað var þetta nýja í rödd-
inni? Bond setti fæturnar mjúk
lega á gólfið. Hann rétti betur
úr sér. Hætta var eins og þriðji
maðurinn í herberginu.
„Ágætt,“ sagði Bond rólega.
Hvað hafði falizt í þessum fáu
orðum, sem kom kulda í bakið á
honum? Var það' Valdsmannstónn
inn í röddu Nash? Bond datt í
hug, að Nash kynni að hafa misst
vitið. Ef til vill var það brjálæði
en ekki hætta, sem hann fann
þefinn af í herberginu. Eðlisávís
un hans í sambandi við þennan
mann hafði verið rétt. Hann yrði
einhvern veginn að losa sig við
hann á næstu stöð. Hvað voru
þau komin langt? Hvenær voru
þau komin að landamærunum?
Bond lyfti handleggnum til
að líta á úrið. Hann gat ekki séð
á það í fjólubláu ljósinu. Bond
hallaði skífunni í áttina að
tunglsgeislanum frá glugganum.
Það heyrðist snöggur smellur
frá Nash. Bond fann til ofsalegs
höggs á úlnlið sinn. Glerbrot
þeyttust í andlit honum. Hand-
leggur hans small í dyrnar. Hann
velti því fyrir sér, hvort hand-
leggur sinn hefði brotnað. Hann
lét handlegginn lianga og
hreyfði fingurna. Þeir nreyfð-
ust allir.
Bókin var enn opin í kjöltu
Nash, en nú kom þunnur re.vkur
úr gatinu efst í kjölnum og það
var óljós púðurlykt í herberg-
inu.
Bond þornaði upp í munnin-
um.
Svo að það hafði þá verið
gildra allan tímann. Og gíldran
hafði lokazt. Nash höfuðsmaður
liafði verið sendur af Moskvu.
Ekki af M. Og MGB-maðurmn í
klefa 9, maðurinn með amer-
íska vegabréfið hafði verið til-
búningurj Og Bond hafði fengið
Nash byssu sína. Hann hafði jafn
vol sett þvingurnar undir hurð-
irnar til þess að Nash gæti verið
öruggari um sig.
Það fór hrollur um Bond. Ekki
af ótta, heldur viðbjóði.
Nash fór að tala. Hann hvísl-
aði ekki lengur. Nú var röddin
há og örugg.
„Þetta sparar okkur miklar
deilur, laxi„ Bara dálítil svning.
Þeim finnst ég vera. sæmilega
góður með þetta galdraverk. f>að
eru tíu kúlur í því — 25 milli-
metra og hleypt af með rafmagns
li’öðu. Þú hlýtur að viðurkenna,
að Rússar eru magnaðir við að
láta sér detta slíkt. í hug. Verst
að bessi bók þín skuli aðeins
vera til að lesa, laxi”.
„Góði maður, hættu að kalla
mig „laxa”. Þegar svo margt
þurfti að gera og mörgu að kom-
ast að, þá var bet+a fyrsta við-
bragð Bonds við hinum gífur-
eftir lan Fleming
legu óförum. Það voru sömu við-
brögð og manns, sem staddur er
í brennandi húsi og tekur ómerki
legasta hlutinn, sem hann finnur,
til að bjarga úr logunum.
„Þykir það leiðinlegt, laxi. —
Þetta er orðinn vani hjá mér.
Hluti af því að reyna að vera
helvítis heiðursmaður, Eins og
fötin. Allt frá búningsdeildinni.
Þeir sögðu, að mér mundi takast
að blekkja svona. Og mér tókst
það, var það ekki, laxi? En við
skulum snúa okkur að viðskipt-
um. Ég býst við, að þú vildir
gjarnan vita, hvað er á seyði. Ég
hef bara gaman af að segja þér
það. Við eigum eftir um það bil
hálftíma, áður en þú átt að fara.
Það verður mér sérleg ánægja
að segja Herra Bond úr leyni-
þjónustunni, hvers konar helvít-
is asni hann er. Ég skal nefni-
lega segja þér, laxi, þú ert ekki
eins klár og þú heldur. Þú ert
bara uppstoppuð brúða, og ég lief
fengið það verkefni að hleypa út
úr þér saginu”. Röddin var jöfn
og flöt og setningarnar enduðu
án nokkurra breytinga. Það var
eins og Nash leiddist að tala.
„Já”, sagði. Bond. „Ég hefði
gaman af að vita, hvað er á
seyði. Ég get séð af hálftíma
handa þér”. í örvæntingu velti
hann fyrir sér: var nokkur leið
að koma þessum manni úr jafn-
vægi?
„Vertu ekki að gera bér nein-
ar tyllivonir, laxi”, sagði röddin,
áhugalaus um Bond eða þá ógn-
un, sem stafaði af Bond. „Þú
deyrð eftir hálftíma. Enginn
efi á því. Mér hefur aldrei orðið
á skyssa, annars hefði ég ekki
þetta starf”.
„Hvert er þitt starf?”
„Yfirböðull SMERSH“. Það brá
aðeins fyrir lífi í röddinni, vott-
ur af stolti. Bond var ekki til,
nema sem skotmark. Röddin varð
flöt aftur. „Ég býst við, að þú
þekkir nafnið, laxi”.
SMERSH. Svo að það var
svarið — versta svarið af öllum.
Og þetta var aðalmorðingi þeirra.
Bond mundi eftir- rauðu glóðinni
í sviplausum augunum. IvTorð-
ingi. Brjólaður — sennilega af
þunglyndi. Maður, sem virkilega
liafði gaman af því. SMERSH
hafði sannarlega verið heppið að
finna liann! Bond mundi skyndi-
lega, hvað Vavra hafði sagt.
„Hefur tunglið nokkur áhrif á
þig, Nash?”
Varirnar hreyfðust lítillega.
„Sniðugur, herra leyniþjónusta.
Heldur, að ég sé vitlaus. Hafðu
engar áhyggjur. Ég væri ekki
það, sem ég er, ef ég væri vit-
laus”. >
Reiðin í. röddu mannsins sagði
Bond, að hann hefði hitt á við-
kvæman blett. En gat liann látið
manninn missa stjórn á sér? Bezt
að fara vel að honum og fá dálít- 3
inn tíma. Ef til vill Tatiana ...
„Hvernig kemur stúlkan inn á j'
þetta mál?” t
„Hluti af beitunni”, röddin
var orðin leið aftur. „Hafðu eng'
ar áhyggjur. Hún truflar okkur
ekki. Gaf henni svefnlyf, þegar ;
ég helti víninu í glasið hennar.
Hún sefur í alla nótt. Og svo all- •
ar aðrar nætur. Hún á að fara r
með þér”.
„Er það virkilega”. Bond lyfti
hægt sárri hendinni upp í kjöit-
una og hreyfði fingurna til að -1'
koma blóðinu á hreyfingu. „Jæja, '■
látum oss heyra söguna”.
„Varaðu þig, laxi. Engin brögð. *
Þú losnar ekki í þetta skipti með
neinum Bulldog Drummond
brögðum. Ef mér geðjast ekki að
einhverri smáhreyfingu, þá
færðu bara eina kúlu gegnum
hjartað. Ekkert annað. Það er
einmitt það. sem þú færð að lok-
um. Eina kúlu í gegnum mitt
hjartað. Ef þú hreyfir þig, verð-
ur það aðeins fj'rr. Og .gleymdu
ekki hver ég er. Manstu eftir
úrinu? Mér skeikar ekki. Aldr-
ei”.
„Fínt”, sagði Bond kæruleys-
isleg. „En vertu ekki hræddur.
Þú ert með byssuna mína.
Manstu? Haltu áfram með sög-
una”.
„Allt í lagi, laxi, klóraðu þér
bara ekki í eyranu á meðan ég
er að tala. Annars hleypi ég af.
Skilurðu? Jæja, SMERSH ákvað
að drepa þig — annars skilst
mér, að það hafi verið ákveðið
enn hærra uppi, alveg efst uppi.
Það virðist sem þeir vildu
gjarna koma einu góðu höggi á
leyniþjónustuna — sýna henni
hvað hún er. Fylgistu með?”
„Af hverju völdu þeir mig?”
„Spurðu mig ekki um það, laxi.
En þ^ý- segja, að það fari talsvort
orð af þér í þjónustunni. Það,
hvernig þú deyrð, á eftir að eyðí- '
IÞESSI mynd barst okkur j J
frá Siglufirði. Hún sýnir J J
fólksbíl, sem lenti í skurði J!
eftir að hafa flogið rúma I j
fimm metra út af veginum j j
handan við Sigluf jörð. Þetta j J
átti sér stað í vikunni sem J J
leið, og er bíllinn mikið J í
skemnadur. (Ljósin.: Ól. R.) <
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 7. júlí 1962 J5