Alþýðublaðið - 22.07.1962, Blaðsíða 12

oe setv s0R6eoe forat
SÆTTE veo OERBS RUTIÚE-
MÆSSm (JNDBRS06EISÉ f
06 &SZ HAN DET.AMSÉ-
vee, f8p pounsT vimt
MBD AT mNTIFiCBRS
AUB DE FiNÓERAfTRVtC,..
MJMimOLl ANMBVSR
' K'i-ve, ATtmS KONES
SMVRKEP. &t FOFiSViitJ-
ce.r - ost br rofí se-
sKÁfmeuoe FCR HAM
r PIBI
r'iPt»iHat,tw|
Húseigendaféiag Reykiavfkor
REYKTD EKKI
í RÚMINU!
opnar og nú höfum við lokað þeim. Eig-
um við þá ekki að aka af stað?
Þetta er hið fyrsta, sem kallast má ó-
Þú verður þó að viðurkenna, að það
leit út fyrir. — Allt í lagi. Dyrnar voru
heiðarlegt af því, sem ég hef gert í kvöld.
Borðaðu þetta bara, gamli vinur. Svo
eyðum við öllum ummerkjum.
Fátæki Jói og
hundur hans
aðist í skóginum, þar sem hver og einn gat gengið
ut og inn að vild.
En um leið og Hann snéri sér við til að
í burtu, tók vörðurinn í öxl hans og hrópaði : —
„Hvernig stendur á því, að þú ert með konunglega
öxi í hendinni?“
Jói sagði sögu sína í sem skemmstu máli, og
vörðurinn opnaði hliðið. „Þar eð þú ert í þjón-
ustu konungsins, verður þú auðvitað að koma inn
fyrir. Ef einhver spyr þig erindis, þá skaltu bara
sýná öxina, him gildir sem fullkomið vegabréf.“
Enginn virtist þó efast um rétt Jóa til að vera
í borginni, en allir voru eftir sem áður uppteknir
við sín hlaup og gægjur og það varð enn meira á-
berandi eftir því, sem Jói nálgaðist höllina meira.
Þegar hann loks kom til hallarinnar, virtist
þar ríkja hin mesta ringulreið á öllum hlutum.
-Aðalsmenn og riddarar, þjónar og þernur hlupu
fram og aftur og néru saman höndunum eins og
í örvæntingu og Jói komst leiðar sinnar um hall-
— Má ég ekki eiga þessa ginu, frú? Þér getið livort sem er
ekki notað hana lengur.
argarðinn og gangana, án þess að nokkur veitti
honum hina minnstu athygli.
Loks komst hann alla leið inn í hásætissalinn.
Þar var ekki nokkur maður — og þó, þarna var
stúlka grátandi. Það var indæl stúlka á hvítum kjól
og með sítrónugult hár og hún minnti Jóá ein-
hvem veginn á hvolpinn, sem beið heima hjá
gamla manninum.
landi 482 fet. Sigldum við
siðan upp fljót, sem falla úr
Cíanges, sem skipta landinU'
í margar eyjar. Gekk á ýmsu
áður en á áfangastað var kom
ið, t. d. bað ég eitt sinn fylgd
armann minrí að kaupa fyrir
mig egg, en liann kom með
hænur í staðinn! Svo lentum
við í þrasi út af tollsko?un í
Pakistan, sem stafaði af mis-
skilningi milli mín og þeirra,
sem voru með mér.
Svo eftir alls konar þrautir
og basl komumst við loksins
á áfangastað, þar sem ég
kynnti mér það starf sem bíð-
ur mín í Pakistan.
Þeir veiða tiltölulega lítið
á sjálfu hafinu, heldur virðist
mér allar vciðar fara fram i
fijótunúm sem fálla um land-
ið. Þar virtist mér vera um
ofveiði að ræða, á þeim eina
stað, sem ég hef komiið til í
Asíu. Mitt starf verður aðal-
lega fólgið í því að kenna
mönnum að fiska í sjónum
líka, þar felast stórkostlegir
atvinnumöguleikar. Ég fæ til
umráða fyrst í stað tvo báta,
annan frekar lítinn mótorbát,
sem verður notaður til að
fylgjast með ferðum rækjunn
ar úr ánum og til sjávar, og
svo annan, sem ég mun veiða
á, og leita að góðum miðum.
Það fyrsta sem ég geri þegar
ég kem út aftur, er að taka við
bátnum í Karachi og sigla hön
um alla leið til Pakistan, en
það er löng leið og sennilega
skemmtileg sjóferð.
— Kvöldið var fljótt að
líða við frásögn Guðjóns, —
hann á mikið safn kvikmynda
og skuggamynda og Ijós-
mynda, og hann var svo greið-
vikinn að lána okkur nokkrar
myndir til að birta í blaðinu
til áð lífga upp á frásögnina.
Því miður gátum við ekki
tekið allt sem hann sagði, það
var svo margt og fjölbreyti-
legt, én hérna er það hclzta.
Guðjón ætlar að nota tím-
ann sem hann er hérna heima
til að sjá sig um í sínu eigin
landi, hann ætlar til Aust-
fjarða, þaðan sem liann er
frá, og heilsa aftur upp á
gamlar slóðir.
Við þökkum þessum mikla
ferðagarpi og sjómanni fyrir
viðtalið og óskum honum góðr
ar ferðar bæði ustur á Firði
og handan yfir hafið, til Asíu
á nýjan leik.
BrG.
KRULLI
Yh '*
AVwWltt » f í
—Ji-IX---CS-—-1
281 i
FYRIR LITLa FÖLIUÐ
GRANNARNIR
12 22. júlí 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ