Alþýðublaðið - 22.09.1962, Síða 15

Neville Shute
hreyfillinn ekki gæfi sig þá
mundi allt ganga vel núna. Það
var ég handviss um.
Við flugum í fimm þúsund
feta hæð. Það var mjög kalt, því
engin hurð var öðru megin, og
vindurinn lék um okkur frjáls og
óhindraður. Það myndaðist eng-
in ísing, því þarna voru engin
ský. En það myndaðist ís á trefl
inum mínum af andardrætti mín
ura. Ég fór að hafa áhyggjur af
stökkinu ef þau yrðu bæði dof
in af kulda. Ég yrði að lækka
flugið eins fljótt og ég gæti svo
að þeim hitnaði. Við urðum aö
fara allra styttstu leið til þess
ag benzínið dygði báðar leiðir.
Ég sveigði þó aðeins af bein-
ustu stefnunni til að geta lækk-
að flugið fyrr, og síðasta hluta
leiðarinnar flugum við í þúsund
feta hæð.
Brátt sáum við Lewis River
framundan. Við sáum ekkert sem
gaf til kynni vindáttina. Það var
mikið brim við ströndina. Ég
áleit að þetta væri vegna undir
öldu fremur en af roki. Lengra
frá ströndinni sá ég engar hvít-
ar öldur. Það hlaut að vera dá-
lítill andvari, en það var ekki
gott að segja úr hvaða átt.
Konan kom nú út úr húsinu.
Hún hafði heyrt til vélarinnar.
Hún fór inn aftur og kom með
eitthvað í hendinni. Það hlaut
að vera vindveifan. Hún flýtti
sér upp á hæðina þar sem braut
arstubburinn var. Þegar hún
var búin að setja veifuna upp,
sá ég að það var alveg blæja-
logn. Ég starði á veifuna. Mér
fannst þetta svo ótrúlegt, og
beið eftir því að vindgustur
feykti henni til. Það varð ekki.
Ég sneri mér að farþegunum.
„Ég ætla að prófa einu sinni.
Svo lendum við næst. Hafið belt
in spennt".
Nú þurfti ég bara að setja
lijólin niður alveg á bláendan-
um, þá yrði þetta allt í lagi. —
Auster vélar höfðu lent þarna
áður. Mér leið vel. Þetta mundi
allt ganga alveg eins og i sögu.
Eg leit aftur á veifuna, hún
hreyfðist ekki. Allt í einu sá ég
að veifan var í hálfa stöng og
konan veifaði, því var ég að búa
mig undir æfingalendinguna.
„Sjáið þið þetta?“ sagði ég.
„Er hún að gefa okkur merki
um að lenda ekki?“
„Það sýnist mér.“
Eg hækkaði flugið aftur og
snéri mér að þeim. „Þetta lítur
ekki vel út.“ sagði ég.
Hún var orðin föl. „Þetta er
allt í lagi,“ sagði hann.
Við flugum einn hring. „Hvað
vilt þú gera?“ spurði ég lækn-
inn.
„Eg get lent, en ekki stoppað
•mjög lengi. Þessi stilla varir
ekki nema í klukkutíma eða svo.“
„Eg held við ættum að líta á
hann. Það tekur ekki langan
tíma.“ Stúlkan hallaði sér yfir
öxlina á mér og sagði: „Eg vil að
við lendum."
Eg kinkaði kolli. „Þá prófum
við einu sinni og lendum svo.
Eg gerði það og allt gekk vel.
Síðan fórum við upp aftur og
nú gilti það. Vélin stanzaði um
30 fet frá brautarendanum. Eg
snéri mér að þeim. „Verið eins
fljót og þið getið. Eg bíð ylikar.“
Frú Hopkins kom til okkar
móð og másand'i. Eg reyndi að
gefa ykkur merki um að lenda
ekki,” sagði hún.
„Er hann dáinn?“ spurði lækn
irinn.
„Því miður,“ sagði hún. „Þið
fóruð áður en talstöðin opnaði,
annars hefði ég látið ykkur vita.“
„Hvenær dó hann?“
„Rétt eftir klukkan fjögur, —
held ég. Það var ekki gott að
segja upp á mínútu hvenær
hann skildi við.“
„Eg ætla að líta á hann,“ —
sagði læknirinn.
„Hafið þið heyrt eitthvað frá
þeim, sem fóru landleiðina?” —
spurði hjúkrunarkonan.
„Þeir eru nýkomnir yfir God-
donána,“ sagði konan. „Þeir
verða hér á morgun. Eg hugsa
jafnvel að þeir snúi við. En það
þarf að gera ýmislegt hérna.“
„Er grafreitur hérna?” spurði
stúlkan.
Konan hikaði og sagði svo:
„Við grófvun afa hérna. Það var
ekki í vígðri mold, en það verður
að duga.“
„Við gröfum hann hér,“ sagði
stúlkan.
Nú var það hún, sem stjórn-
aði. Hún snéri sér að lækninum.
„Eg ætla að koma með þér. Þú
getur svo farið aftur með vél-
inni, en ég verð hór eftir, og
geri það sem gera þarf.“
Þau fóru til hússins, en ég
varð eftir hjá vélinni. Eg fór og
skoðaði flakið af Austervélinni.
Hreyfillinn var það eina nýti-
lega úr. því.
Eg fór aftur að vélinni og snéri
henni við og ók niður á hinn
enda brautarinnar. Læknirinn
kom nú út úr húsinu. Hann var
með ferðatöskuna, sem við höfð-
um kastað út daginn áður.
„Brotnaði nokkuð?" spurði
ég.
„Ein flaska. En það skiptir
engu máli nú.“
„Kemur hjúkrunarkonan með
okkur aftur?“
„Nei, við förum með bamið á
spítalann. Henni líður ágætlega
núua, en það er betra að athuga
hana. Móðir hennar er að klæða
liana í hlý föt.“
„Hún verður að flýta sér, því
ég get ekki verið hér öllu leng-
ur.“ Um leið og ég hafði sagt
þetta, sá ég hana koma ásamt
móður sinni.
„Hvemig ætlar hjúkrunarkon-
an að komast héðan?"
„Sennilega með þeim, sem
fóru landleiðina, eða hún verður
að fara með bát. Hún ætlar að
sjá um að jarða hann,“ sagði
hann. „Er hún nokkuð skyld hon-
um?“
Eg leit á hann.
„Hún var óskilgetin dóttir
hans,“ sagði ég. „Þú skalt samt
ekki hafa orð á því.“
„Ertu viss um það,“ sagði
hann, alveg steinhissa. „Alveg.“
„Hvernig komstu að því. Þið
hittust ekki fyrr en í morgun."
„Eg þekkti móður hennar,“
sagði ég. „Eg man eftir því, þeg-
ar stúlkan fæddist. Lánið lék
ekki við þau.“ Eg þagnaði við.
„Við Johnnie vorum búnir að
vera vinir lengi.“
Eg sriéri mér að vélinni. —
„Jæja, hérna koma þær. Nú
skulum við koma okkur af stað,
áður en það hvessir aftur.“
Eg setti vélina í gang aftur.
Læknirinn hélt á baminu. Það
var vafið innan í teppi. Flugtakið
gekk vel og ég tók stefnuna til
Buxton. Þar lentum við svo um
hálf níu leytið.
Eg ók upp að flugskýlinu og
þar kom Billy Monkhouse í
ljós.
„Þú hefur fengið fréttimar?"
spurði ég. Hann kinkaði kolli.
„Þetta var slæmt. Við fengum
fréttirnar i talstöðinni rétt eftir
að þið fóruð.“
Hvað varð um Proctorvélina,
sem var hérna með hinn lækn-
inn?“ spurði ég.
„Þeir fóru í morgun, og frú
Forbes fór með þeim.“
„Það var alveg prýðilegt."
„Varð hjúkrunarkonan eftir?"
Eg kinkaði kolli. Strákarnirj
stóðu þarna hjá okkur, svo ég
tók Monkhouse aðeins til hliðar.
„Eg veit ekki hvað verður um
þetta hér,“ sagði ég við hann.
„Eg veit ekki einu sinni hvort
Johnnie gerði nokkra erfðaskrá,
og ekki hvar hún er “
„Dodson lögfræðingur mundi i
vita um það allt saman.“
„Þú ættir að spyrja hann að >
þessu. Eg mundi ekki verða
hissa, þótt hann hefði arfleitt
hjúkrunarkonuna að öllu.“
Hann starði á mig.
„Meinarðu hjúkmnarkonuna,
sem kom hér f gær?“
GRA ■ • • - . •■ ■ ■ . 3H3ŒRI
■ i'
\\ff,

uZ
' ^ /Sj
X
£
2

=»£»* p

Þetta er síðasta spilið í dag — svo förum við heim. Ég get
ekki þolað öskrin í honum litla bróður þínum lengur.
Sjálfkjörið i
Keflavík
VERKALÝÐSFÉLAG Keflavíkur
auglýsti allsherjaratkvæða-
greiðslu til fulltrúakjörs til Al-
þýðusambandsþings. í fyrrakvöld
var framboðsfrestur útrunninn, og
kom aðeins fram einn listi, listi
stjórnar og trúnaðarmannaráðs og
var hann sjálfkjörinn. Kjörnir
voru sem fulltrúar Ragnar Guð-
leifsson, Guðmundur Gíslason,
Guðni Þorvaldsson og Helgi Helga
son. Varamenn. Eiríkur Friðriks-
son, Guðmundur Pálsson, Einar
Ólafsson og Óskar Jósepsson.
Félagsmál
Framh. af 16. síðu
teini í hagnýtum félagsmálum",
að náminu loknu.
Á vegum Félagsmálastofnunar-
innar, fór fram í fyrra allvíðtæk
athugun á ýmsum þáttum verka-
lýðs- og efnahagsmála. Voru nið-
urstöður rannsóknarinnar birtar í
erindaflokki um þessi efni s. 1. vor,
en úrval erindanna er nú 5 prent-
un, og mun koma á markaðinn i
bókarformi í byrjun október undír
nafninu „Verkalýðurinn og þjóð-
félagið".
Hliðstæð rannsókn fer nú fram
á verkefninu: „Fjölskyldan og
hjónabandið". Verða niðurstöður
þeirrar rannsóknar birtar í er-
indaflokki stofnunarinnar um
þetta efni í vor. Önnur rannsókn.
sem stofnunin vinnur nú að, er að
safna gögnum um sögu, þróun og
umfang íslenzku launþegasamtak-
Sænskir
Sfcábítar og
járnklippur
(E. A. Berg).
-•n
Hftseigendafélag Revkiavtkiir
Á rr . . -
r Fúlkiri ú nn-s blnðwii "X t a lu
'Á-stnð w
anna. Sú ransókn mun taka a. m.
k. 2 ár.
Innritunarspjöld fyrir námskeið
Félagsmálastofnunarinnar fást í
Bókabúð Kron í Bankastræti.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 22. sept. 1962 J5