Alþýðublaðið - 23.09.1962, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 23.09.1962, Blaðsíða 15
ItWWWWWWMWWWVWWWMWMWWWWWWWWy IÞIÐ hljótið að fylgjast með frá byrjun! Fram !| haidssagan, sera hefst hérna á síðunni á þriðju- ;! dag, heitir: UNNUSTA LÆKNISINS. j| iMMMMMWMMMMVMMMVMMMMMWMMMtMMMMMMMW GRANNARNIR I>ú átt ekki einn poka í viðbót? Neviiie Shute Eg kinkaði kolli. ,,Hún hefur heimsótt hann nokkrum sinn- um, er það ekki?“ Hann játti því. Síðan hikaði hann aðeins. „Hún er ekki ósvipuð hon- um.“ „Það er alveg rétt,“ sagði ég. „En það kemur okkur ekkert við. Hún segir þér sennilega hvað á að verða um allt hér.“ „Hvernig er með vélina, sem Johhnie var á?” spurði hann. „Hún er ekki mikils virði. — nema þá hreyAllinn. Það mætti fara og sækja hann einn góðan veðurdag." Við ræddum um þetta nokkra stund. Síðan sagði hapn; „Hvað gerir þú nú?“ „Eg ætla að fara og fá mér eitthvað í svanginn og sækja bakpokann minn. Síðan fer ég aftur til Melbourne. Hér hef ég. ekkert meira að gera.“ „Það bíður matur eftir þér heima hjá Johnnie," sagði hann. „Eg bað konuna í næsta húsi að finna eitthvað hana þér.“ „Sagðirðu henni frá Johnnie." „Já, ég sagði henni það.“ Læknirinn kom nú til okkar og ég sagði honum hvað ég ætl- aði að gera og bauð honum að koma og fá sér bita með mér. Við fórum svo heim til Johnme og þvoðum af okkur og settumst síðan til borðs. Konan tók barnið með sér heim til sín og kvaðst koma aftur og vaska upp þegar við værum búnir að borða. Þegar við vorum búnir að borða og vorum að fá okkur kaffisopa, sagði læknirinn: „Eg hef verið að hugsa um þetta, sem þú sagðir mér með hjúkrunarkonuna. Þegar ég er búinn að fara með þig til Dav- enport fer ég heim. í leiðinni fer ég með litlu stúlkuna til föð- ur síns í Hobart. Þegar þeir koma til baka sem fóru landleið- ina, get ég farið til Kallista og sótt hjúkrunarkonuna og farið með hana hingað.“ . „Það mundi vissulega vera gott,“ sagði ég. „Hún vill á- reiðanlega koma hingað aftur.” „Hún verður að gera það,“ sagði hann. „Ferðataskan henn- ar er á prestsetrinu.“ Hann hugs aði sig aðeins um. „Eg gæti auðvitað tekið töskuna með mér í b’inum.” „Það mundi ég gera,“ sagði ég. „Því þá veitir henni áreið- anlega ekki af því að hafa fata- skipti.“ „Auðvitað geri ég það,” sagði hann. „Eg held hún muni allavega koma hingað aftur,“ sagði ég. „Eg hugsa, að Johnnie hafi arf- leitt hana að öilu hér. Hún sér þá um það, sem þarf að gera.“ Hann kinkaði kolli hugsi. — „Það hafði mér ekki dottið í hug." Eg leit á hann. „Þú átt eftir að sjá töluvert af hertni." Hann leit á mig á móti. „Það er ekki ólíklegt." „Sjáðu til,” sagði ég. „Hún hefur sennilega ekki úr of miklu að spiia. Hún þarf að seljá þess- ar tvær flugvélar. Eg get flogið þeim héðan hvenær sem hún vill. Þá þarf hún ekki að kaupa flugmann til þess. Eg hitti hana ekki aftur, en vilt þú skila þessu til hennar." „Eg skal gera það,“ sagði hann. „Þetta er vel boðið.“ Eg roðnaði lítið eitt. „Við vorum miklir vinir ég og faðir hennar. Hann kenndi mér að fljúga á sínum tíma. Mér lizt líka vel á stúlkuna.“ „Mér finnst hún hetja," sagði hann hljóðlega. „Hún verður einmana," sagði ég. „Hún á held ég ekki nema einhverja fáa fjarskylda ætt- ingja á lífi.“ Eg glotti til hans. „Gangi þér vel.“ Hann brosti. „Þakka þér fyrir.“ Eg stóð upp. „Eg hringi í þig eftir nokkra daga. Og þá geturðu sagt mér hvernig allt gengur." Hann keyrði mig svo út á flug völlinn í Devonport, þar beið ég síðan eftir vélinni til Mcl- boume. Eg kom til Essendon um hálf tvö leytið og lét vita af mér á skrifstofu félagsins og sagði þeim frá ferðinni. Það var búið að ákveða að aðrir færu fyrir mig til Sydney um kvöldið svo ég get farið heim og átt frí. Eg fékk mér að borða á flug- vellinum og gekk síðan út að bíl mínum. Það voru ekki nema 36 stundir síðan ég hafði lagt hon- um þarna, en þegar ég opnaði hurðina og' settist inn fannst mér eins og það væri mörg ár. Það var enginn heima þegar ég kom heim. Sheila hafði farið út að verzla og sækja krakkana í skólann. Hún hlaut að hafa farið gangandi því ég var á bílnum. Það þótti mér leitt. Ég fór úr leðurjakkanum og lagði frá mér bakpokann. Síðan fór ég að ganga um húsið og bíða eftir henni. Johnie Pasco hafði kann ski verið betri maður en ég en hann hafði ekki verið ham- ingjusamur. Ég vonaði að dóttir hans yrði það þó. Hún mundi á reiðanlega verða það, ef læknir inn fengi einhverju að ráða. Ég náði mér nú í garðklippumar og fór að jafna kantana á blettinum við húsið okkar. Sheila kom með börnin áður en ég var búinn að því. Þau voru öll undrandi og glöð að sjá mig og komu hlaupandi til mín. Við sendum krakkana inn til að fara úr yfirhöfnunum, þá sagði Sheila við mig. „Hann dó, var það ekki? Ég heyrði það í út- varpinu". Ég kinkaði kolli. „Við kom- umst ekki til hans í gær. Ég fór með lækni og hjúkrunar- konu þangað í morgun, en þá var það orðið of seint“. „Það þykir mér leitt að heyra“, sagði hún. Pétur kom nú hlaup andi til okkar innan úr hús- inu. „Segðu mér frá þessu, þeg ar þau eru háttuð“. Við fórum inn, því að það var orðið of kalt úti fyrir börnin. Ég kveikti upp eld á arninum og við fengum okkur tesopa. Dí- ana sýndi mér myndir .sem hún hafði verið að teikna og Pétur sýndi mér örvar, sem hann var að smíða í bogann sinn. Ég hjálp aði honum dálítið við að ná þeim beinum. Svo var kominn háttatími og ég fór og las fyr- ir þau svolitla stund áður en þau fóru í baðið. Þegar þau voru komin í rúmið lagði ég á borðið og náði svo í tvö sherry glös handa okkur og fór fram í eldhúsið þar sem Sheila var að útbúa mat handa mér. Mér hafði aldrei fundizt eins gott að eiga heimili eins og núna. Við borðuðum svo bæði og þvoðum upp í sameiningu á eftir. Ég sagði henni allt um það sem skeði á Tasmaníu. Ég sagði henni ekki það sem mig dreymdi. Því fólk sem endilega vill segja manni drauma sína er alltaf svo leiðinlegt. Það er hvort sem er ekkert að marka drauma. Þegar ég var búinn að segja henni allt og við höfðum rætt þetta allt saman nokkra stund, sagði ég. „Ég verð sennilega ao fara þangað aftur og fljúga vél- unum til Moorabbin, þar sem þær verða seldar. Mig langar til að gera þetta fyrir hann. Þess vegna bauðst ég til þess“. . Hún kinkaði kolli. „Þið höfð- uð þekkst lengi var það ekki?“ „Næstum þrjátíu ár“, sagði ég. „En ég vissi ekki fyrr en nú hvað við vorum nánir vinir". ENDIR. Bílar Framhald af 1. síðu. arnir eru leigðir fyrir 730 krón- ur með sömu kjörum. Hver kíló- meter, sem er ekinn fram yfir það, kostar rúmar 2 kr. Það má segja, að allar þessar leigur, séu vel reknar og þær bjóða aðeins upp á bíla. sem eru nýir og í góðu lagi. Þó að um rúmlega 50 bíla sé að ræða, sem eru þannig til leigu, þá hefur verið nóg að gera hjá þeim í allt sumar og bílarnir allir yfir- leitt i leigu. Blaðið ræddi í gær við Hákon Daníelsson, sem rekur Bílaleiguna FAL, en hún mun vera sú elzta á landinu. Hann sagði, að nóg hefði ^ verið að gera í sumar, en aftur i á móti væri heldur lítið um bíla- leigur yfir vetrartímann. Útlend- ingar nota þessa þjónustu mjög mikið. Síldarsjóðari Framh. af 16. síðu tengt var mallaranum ukust iir 1800 málum í 3800 mál. Vélsmiðjan Hamar smíðaði þennan mallara og er búizt við, að þar verði fleiri slíkir smíðaðir innan skamms eftir fyrirsögn Gísla. Gísli hefur sótt um einkaleyfi á mallaranum í mörgum löndum. Eiga slík tæki áreiðanlega eftir að koma í flestar síldarverk- smiðjur hér á landi og ef til vill víða erlendis, því hér er um að ræða merka nýjung. ★ Fasteignasala ★ Bátasala ★ Sklpasala ★ Veröbréfa- viðskipti. Jón Ó. Hjörleifsson, viðskiptafræðingur. < Fastcignasala. — Hmboðssaia. Trygvagötu 8, 3. hæð. Viðtalstími kl. 11 — 12 f. h. og 5 - 6 e. h. Sími 20610. Heimasími 32869. Hermann Ragnafc Framh. af 5. síðu Hermann Ragnar dvaldi í Bapda ríkjunum um fjögurra mánaða skeið á sl. sumri í boði Bandar§cja stjórnar til að kynna sér uppeldis- og skólamál. í Chicago áttu þau hjónin Unnur og Hermann Ragpar þess kost að stunda nám hjá Arth- ur Murray. og nutu þar kenqslu tveggja færustu kennara skól^ns, Mr. Hunter og Mr. Van-Straaten. Skóli Hermanns Ragnars verbur til húsa í Skátaheimilinu viS Snorrabraut eins og undanfaVna vetur og verður kennt alla daga vikunnar nema sunnudaga. •4 Kennarar verða auk Hermanns Ragnars, Unnur Arngrímsdóttir kona Hermanns, Ingibjörg iló- hannsdóttir og Rannveig Ólafs- dóttir en þær hafa allar starfað við skólann frá byrjun. ) ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 23. sept. 1962 |,5

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.