Alþýðublaðið - 28.10.1962, Blaðsíða 12

TVEIR bíræfnir þjófar héldu að þeir hefðu
aldeilis dottið í lukkupottinn um daginn. Þeir
höfðu brotist inn í fyrirtæki eitt og stolið þaðan
pening-askápnum, farið með hann út í skóg og
dýrkað hann upp þar. En vonbrigði þeirra voru
rpikil, þegar aðeins 200 mörk voru í kassanum.
Þeir sneru vonsviknir heim, en á leiðinni heyrðu
þeir í útvarpinu sagt frá stuldinum og það með
að í skápnum hefði leynst ávísun upp á 20 þús-
und mörk. Þeir sneru til baka, fundu ávísunina
r
og héldu kátir af stað aftur og nú lá Ieifiin í
verzlun, þar sem þeir keyptu glæsilegt útvarp,
sem þeir höfðu lengi haft hug á. En til allrnr
ólukku fyrir þá lögðu þeir bilnum skakkt á með
an, og þegar þeir komu út úr bútjinnl sáu þeir
hvar lögregluþjónn tók við bíl þeirra. Þeir héldu
að hann ætlaði að nappa þá og lögðu á flótta.
Þetta vakti grunsemdir lögreglunnar sem elti
þá og náði þeim en í upphafi ætlaði aðeins að
benda þeim á hvar bíllinn stæði.
uDMeo spro&ct!
JE6 VED, fiTDSR VAfí
DIAMANieR / DE AF-
mvseos kasser t
HVOR ER W N(J ? J
DET ER &AHSKE AIMMDEU6S
VAJN0ODER
SE EFTER /
DE ANDZE
KASSEfí
jEi ew UCKKES-
SMWJ UNDEfíVEJS
- OS KOM m AT
SLU6E DIAMANTERNB
STEDET FOfí NtíDDEfí
VAÍN0DDER - MEN DEfí ER
ET KfíYDS UDENPA KASSEN
06S& HEfí! KUN
VAÍN0DDER t
DET ER DET
SAMME HEfí
.COWHl’áCtnl
Þetta eru venjulegar valhnetur — en þó
er kross á kassanum.
Skoðið þið í hina kassana.
Það er sama sagan hérna!
Líka hér, — aðeins valhnetur.
Segðu satt, ég veit að demantarnir voru í
merktu kössunum. Hvar eru þeir nú.
Ég varð svo glorsoltinn á leiðinni — að
ég gleypti óvart demantana í staðinn fyrir
valhnetumar.
FYRIR LITLA FÓLKIÐ
Grískf ævintýri
Theodor dansari
Þriðja daginn var yngsta systirin boðin til hall
arinnar, óg kóngurinn sagði við hana: „Ef að þú
lofar að gefa mér tvíbura, dreng og stúlku, sem
bera af öðrum börnum að fegurð, ef þau gráta verða
tár þeirra að perlum og bros þeirra að rósum og í
sporum þeirra vaxa blóm, þá mun ég giftast þér og
þegar börnin fæðast skal ég gera þig að drottningu
minni“.
„Ég Iofa þessu“, svaraði yngsta systirin.
Kóngurinn giftist henni og skömmu síðar varð
það lýðum Ijóst, að hún var barnshafandi. Þcgar
systur hennar, sem unnu í eldhúsinu, heyrðu um
þetta urðu þær mjög afbrýðisamar.
Þær kölluðu á leynd á ljósmóðurina, scm átti að
taka á móti börnum systur þeirra og sögðu við
hana: „Ef systir okkar elur kónginum tvíbura, ger
ir hann hana að drottningu sinni, en það boðar ó-
hamingju fyrir alla, því að hún er hrokafull og
grimm. En ef hún stendur við loforð sitt bá gerir
kóngurinn hana ekki að drottningu“. — Ég skil“,
sagði ljósmóðirin. „Þið getið treyst mér“.
Þegar yngsta systirin varð léttara fæddi hún
tvíbura, dreng með tungl á enninu og stúlku með
sól á enni. Ljósmóðirin tók þau, áður en
móðirin sá þau og faldi þau í kistu, en við móður-
ina sagði hún: „Börnin þín eru dáin“.
Unglingasagan:
BARN LANÐA-
MÆRÁNNA
hT
, „Grindhoruð,“ sagði Kic-
ardo.
„Það er bara goti.“ sagði
læknirinn. „Þá á hún eftir
að vaxa. Grönn stúika verð-
ur feit kona. Ungt folk á að
vera grannt, Kicardo."
Ricardo krassaöi fáein orð
á blað.
„Hvað ertu sö' gera?“
spurði læknirinn.
„Ég er að skrifa þ ;tta bjá
mér.“
Læknirinn hló aðeiiis.
„Gott og vel,“ sagði hann.
„Þú gctur hlegið að mér eins
og þig lystir drcngur minn
en hlustaðu samt á mig áður
en þú hittir ungu stúlkuna."
„Já,“ sagði Rocardo.
„Hú án sjö miVjénir. Það
vita allir. Hún liefur fariö í
alls kyns veizlur siðan faðir
hennar dó en jafuvel þó að
hún hafi verið góð við ungu
mennina hefur hún ekki trú-
lofast og það er furðulegt."
Rivardo beið.
Unglingasagan — 37
„Þrír ungir metm hafa
orðnir ástfangnir af lienni
og peningunum hennar,“
sagði læknirinn, “en þeim
liefur gengið frekar illa.“
„Þrír nngir mentj hafa elt
hana á röndum Jiaf^ dáið
skyndUega — af skotsárum,“
Ricardo smellti mcð fingr
unum. „Ég skil, ‘ sagði hann.
„Einhver annar aðdáandi á
byssu líka “
,Góð Iiugmynd," sagði
læknirinn. „En þó ungnir og
ástfangnit menn séu færir
um að fremja eitt n.orð eru
þrjú þeim ofviða."
,Það er mikili munur á
heiðarlegum baidaga og
ntorði."
,Þú getur sagt þetta hvern
ig sem þú vilt. Mor finnst
þetta mjög furðuiegt mál.“
„Það er það lsk.t."
„Hugleiddu það afhtr hve
undarlegt það er. Þríi menn
látnir. Og með áðeins fá-
cinna mánaða miUibiIi. Svo
er annað. Stúlkan \ar lík
barni unz faðir hennar dó.
Hún fór aldrei neitt. Allt í
ehiu fcr hún út að skemmta
sér. Hún fer allt sent heitni
er boðið. Hún er vingjarnleg
við unga menn. Hvað seg-
irfðu um þaö, k!>cavdo?“
„Þetta er augijóst ntál. Fað
ir hennar var liirðjaxl og
hann gætti dóttnr sinnar vel.
Það gera margir feður.“
„Rétt er nú það.“
„Og eftir dauða hans
skemmlir hún sér og nýtur
frelsisins. Er það ekki rétta
skýringin?"
„Það er eins konsr skyr-
ing.“
„Ég geri ráö fyrir,
sagði Ricardo, ,,að I'ún sé
eins og kálfur sem cr lileypt
út að vori til. Þeij* hoppa og
skoppa og elta á scr róf-
una.“

12 28. október 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ