Alþýðublaðið - 28.10.1962, Blaðsíða 15

29
Baurri^
„Botsiber forstjóri býður yður
að nota bílinn sinn heim, hann
stendur í austari garðinum. en
ég læt aka honum hingað. Þér
lítið út fyrir að vera úrvinda af
þreytu.“
„Það er ósköp heimskulegt, en
ég varð að herða mig aivarlega
upp meðal allra þessara iðnað-
arstórmenna. Maður er orðinn
eins konar hérvillingur af að
vera öll þessi ár hjá Köbellin."
„Þér hérvillingur?" svaraði
Landhagen. Þér verðið að standa
úti í anddyrinu og bíða. — Nei,
þvert á móti. Eg get ekki annað
en dáðst að yður fyrir það, með
hve miklu öryggi þér leidduð
samræðurnar. Eg var hræddur
um, að þeir mundu stinga yður
í vasa sinn, já, því að ég er
auðvitað þeím megin í minni að-
stöðu. Það var stórkostlegt
þetta, að þér skylduð fá hlut í
ágóðanum.'*
„Já, það gekk vel," svaraði
Helena.
„Eg gasti öfundað yður, sjálf-
ur er ég ekkert annað en venju-
legur efnafræðingur sem
þramma hinn beina veg og á að-
eins skyldurækni minni að þakka
mína góðu stöðu. Ég hef aldrei
getað gert stóra hluti. Það hlýt-
ur að hafa verið dásamlegt augna
biik, þegar þér lögðuð síðustu
liönd á verkið. Hve lengi unnuð
þér að þessu?“-
„Sjálf vann ég aðeins í sex
ár, en Köbellin og Mitsúró meir
en helmingi lengur. Dásamlegt
augnablik, segið þér? Þér talið
nærri því eins og leikmaður. Það
var alls ekki um neitt augnablik
að ræða, aðeins óendanieg bið,
og svo kom síðasta tilraunin með
geislunina. Tveggja tíma geislun
— tilraun á dýrum — enginn ár-
angur — tólf tímar — ekkert.
Mitsúró í átján tíma, ég í þrjá •
ast upp. Köbellin var kominn f
rúmið, hafði fengið slag að nýju,
en ég hélt ótrauð áfram. Eftir
tuttugu og fjóra tíma gafst Mits
úró upp. Eftir það sat ég ein í til
raunastofunni heilan dag og heila
nótt. Mitsúró kom aftur og byrj
aði á tilraunum sínum. Allt í einu
kom Köbellin skríðandi, lamað
ur og að dauða kominn. Hann
mátti ekki mæla, munnurinn var
orðinn skakkur. En trúið þér
því, að þessi hryggðarmynd gaf
mér á ný hugrekki og þrótt. Við
átum ekki, sváfum eklci, drukk-
um ckki annað en svart kaffi og
þömbuðum kók. Að tuttugu og
fjórum tímum liðnum komu
fyrstu áhrifin fram á tilraunadýr
um. Það var gamalt og hrörlegt
marsvín, það reisti sig á aftur-
fæturna og leitaði eftir fæðu upp
cftir veggjum búrsins. Það var
fyrsta tilraun, sem heppnaðist
með dýr eftir sex ár. Þá hnigum
1
iulKiitn
t* nussiar
hltiðsölu
siiiA

við útaf og sváfum og sváfum.
Mitsúró í autján tíma, ég í þrjá-
tlu og tvo. Drengurinn minn
sagði á eftir, að það hefði verið
Þyrnirósusvefn. Það, sem á eftir
fór, var fjarska einfalt."
„Já, þannig gerist þetta. Og
þér eigið dreng, frú félagi?"
„Já, yndislegan, lítinn strák,
og nú vil ég líka fá einhvem
tíma til að annast hann, það er
mín mesta ánægja'*.
„Hér er vagninn, sjáumst aft-
ur! Ég hlákka til að vinna með
yður“, sagði doktor Sandhagen
og opnaði dyrnar fyrir henni.
„Þakka yður fyrir, sömuleiðis,
sjáumst aftur á morgun”.
Hún hallar sér aftur á bak í ,
vagninum. Nei, sko sýrenur!
hugsar hún og sogar að sér ang
anina frá sýrenum gróðurhús-
anna, sem vagga í kristalsvösum.
Svo kemur hún auga á mynd sina
í litlum spegli í vagninum. Ég
er orðin gömul, en hvað ég er
illileg að sjá. Það er langt síð-
an ég hefi litið í spegil. Það er
farið að bera á hrukkum, — mað
ur má þó vera svolítið hégómleg
ur. Hvitur lokkur í vanganum?
En Tintin flnnst ég vera falleg.
Elsku litli Tintin! Hann skal fá
nýja skó. Hann skal fá að Iæra
á skautum, og um jólin skal hann
fá stóran kubbakassa. Malí kaup
ir allt. Sko, þama situr Malí f
bíl og þefar af sýrenum úr vermi
húsi, komið fram á vetur. Til ham
ingju, frú doktor, forstjóri efna
fræðideildar. Verkstæðið mitt
skal verða fyrsta flokks, þó það
kosti milljón marka. Verðleggja!
verðleggja! Malí getur keypt lakk
skó og svartan kjól úr cheffon,
— og ef til vill loðfeld? Malí fer
ó söngskemmtanir, les bækur og
ferðast. Okkur skal líða vel Tint
in. íbúð með baði. Hjólhest
handa Tintin. Snjóhvítan dúk úr
damaski. Kristalsvasa með blóm
um — ný blóm á hverjum degi.
Ótal óskir skulu nú rætast.
draumaland fullt af hlutum, sem
vantað hefur. Mikil og dásamleg
vinna — og mikill tími handa
Tintin.
Bíllinn er nú kominn út úr
verksmiðjuhverfinu og þræðir
yfir hina löngu hrú áleiðis til
borgarinnar. Hann syngur ljóð,
sem Helena Willfuer þekkir og
hefur alltaf þekkt.
Gegnum; gegnum; komist í
gegn! komist í gegn!
Hún þrýstir hanzkaklæddum
höndunum fast saman, hallar
höfðinu aftur, og sitjandi alein í
bílnum gefur hún frá sér eitt
langdregið að nokkru niSurbælt
hróp, fagnaðaróp eins og fugl-
ina, sem hefur sig til flugs.
—0—
Það var síðla dags, að Ambrós-
íus fór út úr lestinni á litlu braut
arstöðinni á strönd Sígúríu. Hann
staðnæmdist nokkrar mínútur á
hinni háttstæðu brautarstöð og
leit yfir flöt þögin, blómagarð-
ana, stigaprepin og trén, sem
öllu hallaði niður að hafinu. Hann
tók af sér hattinn og andaði létt-
ar, þegar mildur blær eins og
boðberi liafs og kvölds straukst
um enni hans. Svo lagði hann af
stað niður í bæinn. Hárið var
mjög tekið að grána en þykkara
en meðan hann lá á sjúkrahús-
inu, og hann hafði látið sér
spretta ofurlítið stutt skegg.
Hann var líka orðinn magrari
og það var meiri stæling í fram
komu hans, svo hann sýndist
enn hærri og sterklegri en hann
var. Hann hafði gleraugu. Hægra
megin var svart gler til að hlífa
blinda auganu. Hinu megin var
stækkunargler til að bæta sjón
hæfni vinstra augans, er skemmst
hafði, og með því beindi hann
athygli sinni að umhverfinu með
rólegri íhugun.
Gistihúsið, sem Ambrósíus
hafði valið sér, stóð langt niðri í
bænum. Það var hvítur vingjarn
legur ferhymingur með svölum
við gluggana. Bak við húsið kall
aði garðinum lengra og lengra
niður á við, síðan tóku við bað-
húsin og þaðan teygði landið sig
með gráleitar klappir út í hafið.
Þegar hann gekk út á svalimar
hjá sér, veitti hann athygli hin-
um mjúku línum standlegjunnar
og þaðan kvað við eyrum hans
niður öldunnar, sem lék um
klappirnar. Svo sneri hann sér
við og leit brosandi yfir her-
bergið og rúmið undir flugna-
netinu — þetta var snoturt,
hvítt og lítið hús. Hann þvoði
sér — hendurnar voru rólegar og
fumlausar — og hann varð gagn-
tekinn af djúpri hamingjukennd.
Þegar hann var búinn að taka
upp dót sitt og raða nokkrum bók
um á borðið, til þess að gera her
bergið heimilislegra kveikti
hann sér í vindli og gekk út í
blámagarðinn, og þegar hann loks
náði neðsta lijallanum, eftir að
hafa farið marga stiga og króku
stíga, var sólin í þann veginn að
hverfa í hafið. Mávamir flugu
stóra hringa yfir haffletinum.
Fiskibátur með ryðrauðum segl-
um var að koma að og var dökk
ur undir sól að sjá. Það dimmdi
óðum og allt varð hljótt. Niður-
inn frá hafinu, sem skolaði klapp
irnar, varð hærri og fyllti út í
kyrrðina.
Ambrósíus settist á steinbekk,
og hann skynjaði með djúpri
gleði, hvernig húmið færðist yf-
ir. Þegar liann hafði setið um
stund, heyrði hann gegn um
ölduhljóðið óm af röddum, önn-
ur var skær barnsrödd, hin var
beygði sig út yfir handriðið og
beyði sig út yfir handriðið og
kom auga á litla mannveru þar
niðri, sem stökk í dimmunni af
einum steini á annan í áttina til
lands. Annað slagið sneri hún
sér við og hrópaði, og potaði með
höndunum. Síðast náði hún með
löngu stökki hafnargarðinum við
baðliúsin, ruddist í gegnum runn
ana og spratt allt í einu upp rétt
framan við Ambrósíus. Hún
sveiflaði sér yfir handriðið, hik-
aði sem snöggvast, er hún sá
hinn svartklædda hreyfingar-
lausa og óþekkta mann, en heils
aði svo kurteislega á ítölsku og
hélt svo áfram. Það var eins og
hin litla mannvera hefði látið eft
ir sig rakan hressandi blæ frá
hafinu. Ambrósíus horfði bros-
andi á eftir drengnum og sneri
sér svo aftur að hafinu, sem nú
var orðið enn dekkra og í þann
veginn að hylja klappirnar. Að-
eins ein snarbrött klettauös all-
langt úti gnæfði enn upp yfir
hinn síkvika flöt, sterkan bjarma
lagði á hana frá skýi, er endur-
lcastaði geislum hnigandi sólar.
Á klöppinni sat kona Hún sat
hreyfingarlaus í flöktandi kvöld
skininu, það var sem lfkami henn
ar hefði vaxið upp úr hinnl
myrku klöpp. Hún sat þarna þög-
ul, hugsandi með greipar spennt
ar um hné sér og andlitjð snerl
■ mót hafinu. Allt látbragð henn-
ar lýsti svo mikilli ró og jafn-
framt þrá, að Ambrósíus varp
öndinni djúpt, eftir að hafa at-
hugað hana um stund. Það var
ekki fyrr en orðið var alveg
dimmt, að konan á klöppinni stóð
á fætur og óð til lands gegnum
Forðast átök
Framh. af If'. síðn
og gera sitt til þess að friður
mundi haldast.
Foi-setinn kvað Russel líta of ein
hliða á málin, og teldi aðalatriðið
vera hættu þá, sem stafaði af
hafnbanninu, en ekki hættuna
sem stafaði af vopnasendingum
Rússa.
Hann kvað Russel ekki gagnrýna
framferði Rússa og sagði, að hann
fordæmi ekki innbrotsþjófinn held
ur þann, sem kom upp um hann.
Tilkynnt var í Washington, að
Kennedy hefði hætt við heimsókn
sína til Brazlíu hinn 12. oóv. n.k.
Brezka blaðið „The Guardian"
ræðir Kúbumálið í forystugrein á
laugardag og segir, að eldflaugar
Rússa á Kúbu sé aðalatriðið í
þessu máli en ekki hafnbann
Bandaríkjamanna.
Blaðið segir, að margt bendi
til þess, að sprengjuárásir eða inn
rás í Kúbu séu hugsanlegar. Þeg
ar „hervélin" hafi verið sett í gang
sé oft erfitt að snúa við.
Bandaríkjamenn kynnu að bíða
í tvær til þrjár vikur, segir blað
ið ,en ekki lengi. Ástandið sé ugg
vænlegt og ef Rússar fari ekkl
burt með eldflaugastöðvar sínar
geti afleiðingin orðið sprengjuár
ásir eða innrás.
Afleiðingarnar gætu orðið mikl
ar og alvarlegar, segir blaðið og
bendir á að ef innrás verði gerS
í Kúbu mundi það minna á árás
Breta við Súez. Þá hefði Banda-
ríkin lagzt gegn Bretum, og eina
yrðu Bretar að leggjast gegn Banda
ríkjamönnum ef innrás yrði gerð,
enda kæmi stundum fyrir, að fylk
ingarnar yrðu að riðlast.
Danskar
ullarpeysur
Verð kr. 95.00.
■- !;.v;
ivSsk
nVimViVmIiViiVI l VlVu hmViu.iÍ
'iViViViVmViViiV^S^^^^S ^4‘VmmmmiiVim?
HliHiMaiMHIIIIIIIllllMimilllllllllliuiMlKiVffiÚ"”
Miklatorgi.
GRANNARNIR
;".r, \ 1

v ©PIB
CC»A€ NMKF11*
Við erum barna að leika okkur, við erum í „drive-in“ bíó.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 28. október 1962 *|5