Alþýðublaðið - 03.01.1963, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 03.01.1963, Blaðsíða 15
SKONROK' EFTIR J. M. SCOTT ■ ■ m 'wwm ar af vatni og tuttugn og fimm pund af mat. „HvaS eigum við að hafa dag l^gan skammt?" spurði Skon- rok. „Ég skal reikna það út“, sagði Bolabítur. „Við komumst að þeirri niðurstöðu, að við mund um vera tvö þúsund mílur frá Afríkuströnd. Segjum, að við för um að meðaltali tuttugu mílur á dag. Það þýðir hundrað dagar. Það eru áttatíu pelar, það er að segja tæpur peli á dag lianda okkur fjórum, eða innan vi<5 fjórung pela ,á dag handa hverj- um.“ Andlit hinna urðu æ hátíðlegri eftir því sem á leið útreikning- inn. „Það þætti manni lítið v/hisky“, muldraði Skonrok. „Og maturinn", hélt Bolabít- ur áfram. „Tuttugu og fimm pund — fjórðungur punds á dag — ein únsa á mann.“ „Við getum ekki lifað á því“, sagði Skonrok. „Hverju öðru?“ ? „Bjartsýni er betri en stærð- fræði.“ „Bröndurum þinum hættir til að koma á vondum tíma.Þú hefð ir getað komið okkur í versta klandur við Japanina, ef ég hefði ekki sagt, að þú værir veikur.“ „Allt í lagi, allt í lagi En hvern ig ætlarðu að fara að því að mæla þetta?“ Númer fjögur tók fram í. „Ég tek við birgðunum og deili þeim út“, sagði hann. x Hvítu mennirnir sneru sér að honum og störðu. Aaugnablik var undrun þeirra sterkari en nokk- ur önnur tilfinning. Eina dyggð Númer fjögur hafði virzt sú, að hann þekkti stöðu sína. En nú — „Hver skrattinn spurði þig á- lits?“, sagði Bolabítur. „Ef ég léti ekki í ljós álit, sagði ég hvað ég geri,“ sagði Númer fjögur rólega með djúpri rödd sinni. „Hvað þú ætlir að gera?“ i „Já, með minn mat og vatn.“ • „Þinn mat og vatn?“ „Skipstjórinn gaf mér það vegna þess, sem ég sagðl honum. Þess vegna á ég það“. Undrun Bolabíts og Skonroks hreyttist fljótlega í reiði. Það var algjörlega óþolandi, að þessi náuHgi, sem ekki hafði róið neitt nóttina áður, skyldi tala svona núna. Bolabítur hallaði sér fram til að taka saman vistirnar með það fyrir augum að sýna hver væri aðalmaðurinn og hugðist legt, því að hver fengi þá mat- á eftjr segja hvað sem nauðsyn arskammt í samræmi við líkams- legt reyndist til að brýna lexí-' stærð sína. Þau voru öll að gera una fyrir mannfýlunni. En um sitt ítrasta til að vera vinsam- leið og hann hreyfði sig, lyfti leg, en jafnvel þessí sakleysis- Númer fjögur, sem hafði setið legu orð urðu til þess, að hvítu í venjulegum stellingum í skutn mennirnir tveir horfði með van um, sér upp nokkra sentímetra þókknun á stórar súkkulaðilitar á sinn eina fót, eins og hann hendurnar á Númer fjögur. Það væri fjöður. ..var erfitt að finna hættulaust „Snerta ekkert", sagði hann. umræðuefni. Bolabítur leit til Skonroks, sem OhjákVæmilega beindist talið var gegnt honum miðskips. Síð- aftur að kafbátnum. Þéim kom an sneru þeir báðir að Númer saman um, að vegna Katalíunnar fjögur. Múlattinn var í sömu stell' hefði hann neyo/.u ai aó eyða ingum og spretthlaupari í byrj- mcslum hluta dagsins áður und un hlaups. Fingurnir voru breidd ir yfirborði, og komið upp um ir út á gólffjölunum og vöðvarn rióttina til að hlaða geyma sína. ir í öxlum hans og handleggjum - Bolabítur yelti því fyrir sér hvar hnyklast . . . Hvítu mennirnir lieimastöð Katalínunnar væri. tveir hikuðu, og beið hvor eftir, ' Skonrok svaraði því til, að það að hinn hæfist hánda. Það rifj-... öefði skipstjórinn á kafbátnum aðist upp fyrir Bolabít hvernig ri'ka viljað fá að vita — og svo föru þéir báðir að velta því fyr- ir sér aftur, hvað Númer fjögur hefði sagt honum. Gat það hafa verið hemaðarlegar upplýsingar spurði hann kulda. af þeirri tegund? Ef Hafmey hefði talið að lífum landa henn- ar væri stefnt í voða með svik- hinir tveir, sem áður voru á flekd' þessum, höfðu tekizt á, þar til þeir féllu báðir fyrir borð. „Hvað sagðirðu við skipstjórá kafbátsins? lega. „Ég sagði honum Augu Númer fjögur, hörð og.--~^Pleg« M af ÞvI ** befði hún af eðíilegum ástæðum hróp áð upp til áð mótmæla. Þó að snör, hóíTy. beinzt sitt á hvað að Skonroki og Bolbít. Nú horfðu . ... , þau á milli þeirra, fram í stefni ^f Boiaþatur og Skonrok gætu flekans og efasvipur kom á and- lit hans. Skonrok leit ósjálfrátt í sömu átt og sá Hafmey horfða á Númer íjögur með örvænting arfullum bænarsvip. Svipurinn hvarf eftir andar-- tak og hún sagði rólega: „Mund uð þið allir láta ykkur lynda, ekki talað um þetta þá, kom í Ijós síðar, að hugrenningar þeirra höfðu beinzt mjög í sömu átt, en hvorugur taldi þó þessa skýringu fullnægjandi. ^Undarlegt fólk þessir Japan- ir“, sagði Skonrok. „Gefa svelt- andi skipbrotsmönnum bók. að ég tæki við matarúthlutun- bok or betta- Hafmey? inni? Ég veit hvers þarf með.“ . Hún tók bbggulmn upp ur vas- Þeir samþykktu það fúslega. amnn' sem seSlið bafði venð Spennan hvarf, Bolabítur og Sonrok voru sérlega alúðlegir. hvor við annan, en þeir vóru að koma seglinu upp. Við og við skutu þeir talsvert vingjamleg- um orðum til Númers fjögur. ! Hann svaraði með brosi. Stund um skotráði hann spyrjandi aug um til Hafmeyjar. En hún var þá alltaf að horfa í aðra átt. Flekinn gekk vel fyrir rauðu, þrýhyrndu seglinu. Hann busl- aði yfir sjóinn eins og lítil, feit önd. Hann gat aðeins farið und an vindi, én það var eins góð átt og.tók olíudúkinn utan af honum. „Ég veit það ekki“, sagði hún. „H’ún er á japönsku.“ __,,En þú skilur japönsku, er það ekki?“ “ffara örfá orð.“ ^,Það er nú ekki svo litið. Hvem ig fórstu að því .að iæra þó ekki sé riema nokkur orð?“ *„5fið þöfðum stúlku. — Ég hef Jiekkt einn eða tvo Japani“, sagði hún. Hún hikaði, en rétti síðan bókina til Númer fjögur. „Getur þú sagt mér hvaða bók þetta er?‘ og hver önnur — nokkuro veg- - Kann tók við henni og var aug inn norð-austur. Og hann virt- ljóáLega að reyna að lesa eitt- ist ganga vel. Þetta kann að hafa hvað út úr svip henriar, áður en verið blekking vegna smæðar - hanrr fór að skoða bókina. flekans og hve sjórinn var nærri JÉg tala dálítið. Ég kom oft þeim, sem um borð voru, en til japanskra hafna fyrir stríð og þessi tilfinning um hraða verk- aðstöðaði skipstjóra mína alltaf aði hvctjandi á fólkiö og það tal í viðskiptum. En ég les hana ekki aði talsvert saman. 1 vel.“ Hafmey gaf hverjum um sig JJann blaðaði með efasvip 1 bók eins mikið af stöppunni og þeir inni. gátu látið tolla á tveim fingrumT. ',lÉg HeTd, að það sé saga Jap- Þau gerðu að gamni slnu vegna i- ansf*eða þjóðsögur —“ smæðar skammtsins og þeirrar „Það er það sama“, sagði Bola aðferðar, sem hún hafði valið, bftlri. „Öll'menning þeirra bygg- því að hún fékk minnst af öllum. ist á goðafræði." En það sagði hún vera heilíar-' ’s’ "'",*'HVers vegna skyldi hann hafa gefið henni slíka bók?“ spurði Skonrok. Númer fjögur leit spyrjandi, hundslegum augum á Hafmey. Hún svaraði fyrir hann. „Ég býst við, að skipstjórinn hafi viljað, að ég — við öll sam an — skildum þjóð hans betur. Japönum er mikið í mun, að menn skilji þá. En hvað skyldi standa í þessu?“ Inni í bókinni hafði hún fund ið umslag, sem í var spjald með nokkrum orðum á. „Ég get getið mér til um það“, sagði Skonrok. „Lestu hana vand lega, elsku drengurinn. Með ást arkveðjum frá Fanny frænsku. — Hinn háæruverðugi skipstjóri var ekki yfir það hafinn að gefa öðrum skilnaðargjöf sína. Svo að atburðurinn hefur þá kannski ekki verið svo feikilega veigamik ill, þegar öllu er á botninn hvolft“ Þetta voru lengstu samræður þeirra. Það stytti tímann að tala og dreifði huganum, beindi hon- um frá mat og drykk. En það var hættulegt, eins og þau höfðu kom izt að raun um. Auk þess þurrk- aði það munn þeirra og háls og var þreytandi. Þau voru máttlaus og örmagna. Eftir því sem sól- in — og hitinn — klifraði hærra féllu þau í óþægilega leti, og urðu jafnvel of löt til að heyfa sig, þegar illa fór að fara um þau. En óþægindin héldu hugum þeirra vakandi — að minnsta kosti Skonroki. Honum datt í hug að mönnum heima kynni að detta í hug, að ferðalag á fleka úti á regin hafi væri að minnsta kopti eins einfalt og blátt áfram F- eins og hægt væri að hugsa sér. En þarna voru þau eftir átján tíma samveru búin að kom sér upp margbrotnu þjóðfélagi fu),lu af efasemdum og hálffleyndiim ástríðum, þjóðfélagi með hættu legum umbrotum — jafnvel kyn þáttavandamál. Það vár óöruggt valdajafnvægi, þar sem bamfa- menn voru eins nærri því að deila eins og óvinir, og sá skiín- ingur ríkjandi — hann vonaði, að það væri skilningur — að um fram allt mætti ekki koma til op inberra friðslita, því að þá mundu báðir aðilar farast. Það var sagt, að fólk mundi ekki berjast, ef það þekkti hvert annað betur. En var það svo? Ef það þekkti hin- ar góðu hugsanir hvers annars, mundi það líka þekkja hinar illu. í huga sér var hann þegar bú- inn að myrða alla, nema Hafmey — Hafmey sem hafði tekið á sig hina hættulegu ábyrgð að deila út mat og vatni. Flekinn barst yfir endalausa undirölduna, ýmist ofan í öldu- dal eða á leið upp hallann, augna bliks útsýni frá öldutoppinum og síðan niður í næsta dal. Fjórmenningarnir fundu fyrir fótum hvers annars, dottuðu eða hugsuðu sínar eigin hugsanir? Það voru alltaf einhvers k<5n- ar átök, hugsaði Skonrok — i heiminum, á fleka, inni í manni sjálfum. Ef maður hafði nóg að eta og dreka; vildi maður eitt, en ef maður hafði það ekki, þá vildi maður annað. í báðum til- ALþÝÐUBlAÐIÐ - 3. janúar 1963 J.5 1 1 ' ■

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.