Alþýðublaðið - 16.02.1963, Blaðsíða 15

„Þetta sannar af5 minnsta
kosti, að Kay er ekki kúgarinn”,
sagði Jeff.
„Ekki mér, elskan”, sagði
Fern. „Hún vissi ekki, livað hún
átti að skrifa á blaðið — sagði
hún! En þú verður að viður-
kenna, engillinn minn, að hún
gat ekki upphugsað neitt snið-
ugra til að virðast saklaus. Nei,-
ég held enn með Johnny”.
„Johnny?”
„Dr. Smith. Hann er sá eini,
sem ég er viss um ennþá”.
Jeff fálmaði ofan í vasa sinn
eftir sígarettum. „Þú heldur, að
það gæti verið ég, Fem?"
Hún horfði á hann og brosti.
Alltaf öðru hvoru varð hann sér
meðvitandi um, að þetta var
mjög girnilegur kvenmaður..
Gæti verið, elskan”, sagði hún.
„Þú hefur svo dásamlega ástæðu
til að hata Mark. Hann stal frá
þér kærustunni! En ef þú ert
kúgarinn, þá vildi ég, að þú vild-
ir segja mcr, hvað það er, sem
þú veizt um hann. Það er alveg
að drepa mig að hafa engá hug-
mynd um það”.
„Ég vildi, að ég gæti sagt þér
það”, sagði hann.
Fern andvarpaði. „Þctta eru
einmitt vandræðin við þetta á-
stand. Allir segia alltaf nákvæm
lega það, sem þeir eiga að segja,
og það er ómögulegt að greina,
hvort það er satt -eða hvort þeir
eru bara svona slungnir. Við
skulum taka upn hjal um eitt-
hvert óumdeilanlest efni”.
Hann neyddi siálfan sig til að
brosa. „Eins og hvað?”
„Ó, k.vnferðismál, eða hvern-
ig þú færð hugmyndir að dálk-
unum þínum, eða hvort sjónvarp
eigi framtíð fyrir sér”.
„Þú ert ekki lirædd, er það,
Fern? Allir hinir eru það, en
þú virðist það ekki”.
„Ég er voðalegur krakki í sam
bandi við sársauka”, sagði hún
alvarlega. ,JÉg er hrædd um, að
mig kenni til, þegar það gerist
— en -ég er ekki hrædd við að
deyja, ef það er það, sem þú
átt við”.
„Það er einkennilegt”, sagðl
hann, „en ég hef aldrei hugsað
út f það fyrr en núna. Jú, ég hef
sagt við sjálfan mig, að þetta
væri eitthvað, sem væri í vænd-
um — en ég ætlaði ekki að hafa
áhyggjur af því fyrr en fertug-
ur — eða fimmtugur — eða sex-
tugur. En nú, þegar dauðinn get-
ur komið í kvöld — á morgun,
eða hinn daeinn — ja, þá gerir
það manni lífið svolítið brogað!”
„Ég hef alltaf haldið, að ef mér
„Ég hef alltaf haldið, að éf mér
væri sagt, að ég ætti aðeins á-
kveðinn tíma eftir — læknirinn
segði bað til dæmis — þá mundi
ég revna að skemmta mér eins
mikið og ég mögulega gæti. En
núna, þegar einmitt þetta er að
gerast, þá geri ég ekki annað en
sltia og velta því fyrir mér,
hvemig ég gæti komizt hjá bví,
í stað bess að skemmta mér”.
„Hvaða hugmyndir hefur bú
um skemmtanir hérna?” spurði
hann burrlega.
,.Já. til að byrja með, þá hef-
ur bú aldrei kysst mig, Jeff”.
„Það er ekki satt”, sagði hann
og hló. Ég kyssti þig í dans-
skóia ungfrú Pertingtons, beg-
ar bú varst tíu ára og ég ellefu”.
„Guð minn góður!” sagði hún.
„Manst.u þetta?”
„Auðvitað. Þú varst fyrsta
stelnan, sem ég hafði nokkurn
tíma komið nærri, sem hafði ilm-
vatn bak við eyrum. Mig svim-
aði”.
„Þú ættir að muna hvaða teg-
und það var”, sagði hún. „Mér
virðist vera að fara aftur!”
„E£ yið sleppum einhvem
tíma héðan, reyndu mig þá“,
sagði hann. Svo urðu augu hana
alvarleg aftur. „Þú sagðlr áðan,
að — að Kay elskaði ekki Mark“.
„Mér er svo sannarlega aftur
farið!” muldraði Fern.
„Hún hefur staðið eins dyggi-
iega .við hlið og nokkur kona -get-
ur gert, Fem. Hún hefur aldrel
sýnt í neinu, að hún — að hún
kynni að —”
„Elska einhvem annan?”
„Já, hún hefur aldrei með
einu orði, merki eða augnaráði
gefið til kvnna, að hún bæri
nokkrar tilfinningar til mln —
hvað sem Mark heldur!”
„Mark er ekki með sjálfum
sér”, sagði Fem. „Þvf miður fyr-
ir okkur! Karmski elskar hún þig
ekki. Kannski hatar hún þig”.
„Guð minn eóður Fem, hvers
vegna skyldi hún hata mig? Ég
hef aldrei erert. benni neitt, nema
— nema að eiska hana!”
Fem lyfti b”ngum augnalok-
unum og horfði beint á hann.
„Ef ég væri Kav. mundi ég hata
þig innilega!” sagði hún.
„Þú ert vitlaus”, sagði Jeff.
„Fyrir hvað?”
„Fyrir að berjast. ekki fyrir
mér’, sagði Fem. „Fyrir að láta
mig giftast röngum manni”.
„En, Fern, í guðs bænum —!”
„Gleymdu ekki, elskan, að ég
var í þessu fræffa nartýi, þegar
þau tilkynntu trú'ofun sína. Ég
sá þig rétta hnútinn á gamla
skólabindinu þínu og taka því
með þögn. Ég sá augu hennar
beinast að þér — áhvggjufull,
óttaslegin, vonglöð. Og þú brost-
ir bara og óskaðir henni til ham-
ingju! Kannski elskar Kay þig
fyrir það, en það segi ég, ég
mundi hata þig hrvllilega”. Hún
lokaði augunum. „Vertu nú sætur
og blandaðu annan siúss handa
mér. Ég held annars að mig
langi ékki til að kvssa big, þegar
öllu er á botninn livolft”.
V.
„JÁ. ég var í trúlofunargildlnu”,
sagði George Lucas og röddin var
þreytuleg. „Og það veit guð, að
ég ætti að muna það i smáatrið-
um!”
Dr. Smith var búinn að gera
allt, sem hann gat fyrir Paul
Rudd. Honum hafði tekizt að
stöðva blæðinguna, en það var
fátt, sem hann ffat gert í sam-
bandi við sársaukann, annað en
fylla særða manninn af whiskýi
og svefntöflum. sem Kay hafði
átt. Paul hafði ioks sofnað ó-
værum svefni. sem hann veinaði
eft upp úr. Ppg sat við höfðalag
hans og hafðl lofad að kalla á
lækninn, þeffar Paul vaknaði.
Hinar konui-nar voni famar í
rúmið og sömuleiðis Nicky.
Jeff og Geovffe Lucas höfðu
rætt möffuleikana á að Nicky
stingi af aftur og höfðu ákveðið
að hætta ekki á neitt. Gegn reiði
legum mólmælum Nickvs hafði
liann verið læstur inni í herbergi-
sínu, eftir að Jeff hafði neglt
aftur gluggana.
„Ef þú revnir að stökkva,
þarftu að brióta eler og það
heyri ég”, saffði Jeff við Nieky.
Niðri í setustofunni lokaði
Jeff. hurðinni að stieanum og
hallaði stól nnn að henni. Ef
einhver revndi að koma niður
stigann, yrði hann að fella stól-
inn. Jeff félist á að taka fyrstu
vaktina á meðan George reyndi
að sofna dálítið.
„Þú vekur mie eftir tvo tíma,
Jeff?” sagði George.
„Nákvæmlega tvo tíma”, lof-
áði Je'ff.
„Ég held, að ég fari fram £ eld-
hús og fái mér dálitla flóaða
mjólk eða eitthvað. Þáð gæti
hjálpað mér til að sofa. Ég reyni
svo sófann í bókaherberginu”.
Þegar George kom loksins inn
f bókaherbergið, stóð Dr. Smith
þar við arininn og tottaði pípu
sína.
,jEf yður langar til að sofa,
herra Lucas, skal ég finna mér.
annan stað”, sagði iæknirinn.
„Ég vildi, að ég gæti sofið”,
sagði George og lét sig falla nið-
ur á sófann. „En hjartað í mér
berst enn. Guð minn góður, þeg-
ar við Jeff heyrðum skotin í vél-
byssunni — ja, ég hélt að öllu
væri lokið”.
„Því hefði getað verið það”,
sagði Dr. Smith. „En takið eftir
því, herra Lucas, að Mark mið-
aði lágt. Að hnnn hafði ekki í
hyggju að drena Paul á hvi augna
bliki. Hann vill ná i kúgarann og
hann ætlar að halda áfram fram
á síðustu sekundu í von um að
ná honum. Off hann vill ekki
neinn staðgenffil. Encinn, sem
langar til að sýna göfugmennsku,
eins og Kay, kemst upp með
það”.
„Og kúgarinn hefur engu að
tapa með hví að beffia”, sagði
George. „Ef hann iátar, fremur
hann sjálfsmorð: ef hann hreyfir
sig ekki, þá ffetur farið -Svo, að
Mark geti ekki framkvæmt hót-
unina á síðustu stundu”.
„En hveriu hefur Mark að
tapa í því að framkvæma hana?”
spurði læknirinn.
George hristi höfuðuð. „Mig
verkjar i heilann af að reyna að
geta mér til um. hvað hað er,
sem Mark er óffnað með”.
Læknirinn, sem hafði setzt í
hægindastól í skuffffanum utan
við bjarmann frá eldinum,
kveikti á eldsmHu off kveikti f
pípu sinni. „Þetta veitir ekki mik
ið rúm til umsvífa. herra Lucas.
Óhugguleffa lítið rúm. Siáið þér
til, ef við komnrnst að svarinu
vlð þessu, vitnm við að öll — og
þá stafar Mark hætta af okkur
öllum. En ef við komumst ekki
að því, verða enstn kennsl borin
á kúgarann, svo að við höfum
heldur enga möguleka þeim meg-
in”.
„Hvað þýðir að vera að burð-
ast vlð þetta”, sagði George. „Það
er alla vega úti um okkur”.
„Ja, ég veit að minnsta kosti,
hvað gerist, ef við komumst ekki
að því”, sagði Dr. Smith. ,jEn
það er til sá möguleiki, ef við
komumst að þvf, að við getum
haft eltthvað til að semja um. —
Mér sýnist, að við verðum að
reyna”.
„En hvernig eigum við að fara
að því? Hvar eigum við a8
byrja?” George barði hnefa ann-
arrar handar í lófa hinnar.
„Það eru tveir atburðir, sent
ég veit eklcert um ennþá”, sagði
Dr. Smith. „Þau tvö skipti, þeg-
ar þið voruð öll saman, þegar
kúgarinn gat hafa séð Mark
fremja glæp sinn”.
„Trúlofunargildið og helgin,
þegar faðir Marks dó hérna upp
frá?” George hristi höfuðiS
þreytulega. „Ég er búinn að
ryfja það upp hvað eftir annað,
læknir”.
„Ekki fyrir mig”, sagði lækn-
irinn. „Það gæti hjálpað”.
George tók af sér glerauguri
og lagði þau á borðið hjá sóf-
anum. Hann hallaði sér aftur á
bak og þrýsti fingurgómunum að
augnalokunum. „Já, ég ætti að
muna það í smáatriðum", sagðl
hann, „því að það breytti allrf
stefnu lífs mins“. Hann' þagn-
aði og læknirinn beið eftir, að
hann héldi áfram — beið lengi.
„Sjálfsskoðun er sáraukafull,
læknir“, sagði George. „Maður
er alltaf að rekast á hluti, sem
maður óskar, að maður; gætl
leynt fyrir sjálfum sér.“
'v-nÞað er revnsla mín, að það,
sem maður grefur upp, er aldref
eins slæmt og bað virðist vera
í fyrstu", saffði læknirinn.
„Ég skaraði aldrei fram' úr 1
neinu“, sagði George. „Fjöl-
skylda mín átti og rak litla mat
Það hefur einhver vcrið að fikta við sprautuna.
AIÞÝÐUBLAÐIÐ - 16. febrúar 1963 ,.15