Breiðablik - 01.11.1906, Qupperneq 4
88
BREIÐABLIK.
ið, eftir því sem tengsl yrði nán-
ari, með símasambandi og marg-
auknum samo-öng-ufærum. Þeim
er ekki ant um að eigna sér ísland
að eins að nafni. Þeir vilja eitt-
hvað fá fyrir snúð sinn.
Langt er frá því, að þetta sé
talað af nokkuru Dana-hatri, og
því síður til að æsa það upp hjá
öðrum. Lyrir danskri menning
og ágætum þjóðarkostum höfum
vér einlæga lotning. I vorum
huga er það vafasamt mjög, hvort
nokkur þjóð önnur myndi betur
reynast.
Hlutskifti Islands myndi líkt
þessu verða, hvaða þjóð sem í hlut
ætti.
Miklu betur myndi þjóð vorri
farnast búskapur, ef hún ætti al-
gjörlega með sig sjálf.
Bú es betra
an biðja. sé
halr es heima hverr.
Þótt tvær gfeitr
eigi og taugreftan sal,
þat’s þó betra an bæn.
Svo hup"suðu forfeður vorir. Og
svo ætti hvergóður Islendingur að
hugsa þann dag í dag. Sannfærð-
ir þykjumst vér um, að nýtt fjör
og starfsþor myndi færast í þjóð
vora, fengi hún sjálfstæði óskorað
og þyrfti engum að lúta, nema lá-
varði allraþjóða.
I hættu fyrir yfirgangi annarra
þjóða myndi Island eigi verða
hæti framar en nú. Verndin, er
Danir láta í té, er sama sem eng-
in. Eitt herskip ætti íslendingar
að geta eignast, sjávarútveg sín-
um til verndar. Ætti þeir það
sjálfir, myndi strandgæzla verða í
lagi margfalt betra en nú.
Sú framför í andlegu sjálfstæði,
er því myndi fylgja, yrði ómetan-
leg. Sjálfur að verjast og vera sá
maður að geta borið hönd fyrir
höfuð sér og haldið uppi rétti sín-
um, án þess að þurfa að sækja til
annarra, er frumskilyrði andlegs
sjálfstæðis. Það er kjarni þess að
vera maður.
En að labba með hatt í hendi úr
koti sínu, hvað lítið sem að geng-
ur, upp að konungsgarði og standa
þar hokinn og auðmjúkur, hrædd-
og skjálfandi, þangað til einhver
ölmusu-úrlausn hefir veitt verið —
það gjörir ekki mikinn mann úr
neinum. Að temja sér slíkt er að
selja óðul sálar sinnar fyrir skarn.
Drenghnokki, sem er að leik-
um með öðrum börnum, og hljóð-
ar upp yfir sig hvað lítið sem út
af ber : ,,Hjálpaðu mér pabbi,
hann Jón er að stríða mér!“ — á
langt í land, þangað til hann verð-
ur að manni. Ekkert barn lærir
að ganga fyrr en það sleppir pils-
faldi móður sinnar.
Að sækja alt í kóngsgarð, hefir
gjört oss að kotungum. Að hafa
annað veldiað bakhjarli hefirdreg-
ið kjark og þor úr lund þjóðar
vorrar. Hún lærir aldrei að bjarg-
ast, meðan hún heldur í svuntu-
horn annarrar þjóðar.
Hvað er annars þjóð ? Skilj-
um vér, hvað í því orði liggur ?
Meðan vér sitjum og erum
að taka saman erindi þetta,