Breiðablik - 01.11.1906, Blaðsíða 14

98
BREIÐABLIK
lífsins afl og- hugsjón hæsta,
helg; og einlæg, djúp og sterk.
Vegna þín er ljúft að lifa,
líða, vona, þrá og starfa.
Eilífð er þinn undrasalur,
alheimur þín handaverk.
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson.
UNDRALANDID.
Niðurlag.
Eftir G. Guttormsson.
Virtus laudatur et alget.
JUVENAL.
‘‘Dygðin fær hjá lýðum lof,
Eog ligrgur út á hjarni“.
R eg hafði matast, gekk eg aftur út
á stræti. Þá var sól gengin til viðar og
myrkur yfir landinu, en borgarstrætin
voru öll lýst með blysum og ljómuðu sem
á degi. Er eg leit upp yfir mig, tók eg
eftir því, að stálstrengir lágu upp yfir
húsunum í allar áttir sem köngulóar-
vefur.
Heyrði eg þá menn nokkura, er á und-
an mér voru, tala um prest einn og
mælskumann mikinn, er þeir fóru til að
hlusta á. Fylgdi eg þeim eftir. Kom
eg þá brátt að höll einni fagurri og reisu-
legri, og fór eg þar inn. Eg kom inn í
víðan sal háræfraðan, er allur var upp-
ljómaður og prýddur; var hann þiljaður
innan, en þil öll og stoðir úr eik fægðri,
og skornar í myndirog alls konar útflúr af
hagleik miklum. En í vindaugum hall-
arinnar voru krystallar með öllum litum
regnbogans.
Salur þessi var alskipaður sætum, og
fyltist hann brátt fólki. Þá settist flokk-
ur karla og kvenna á pall einn háan í
enda salsins, en öldungur einn gráhærð-
ur litlu neðar. En maður nokkur hár og
herðabreiður með svart skegg settist við
borð eitt að enda salsins. Get eg varla
sagt, hvort það var borð eða skápur, en
upp úr því aftanverðu lágu pípur margar,
sumar digrar sem eikarbolir en þær
minstu mjóar sem reyrleggir. Tók mað-
ur þessi hinn svartskeggjaði að leika
fingrum eftir borðinu, en fætur hans og
búkur voru á sífeldu iði, eins og þegar
skáld eitt slær hörpu sína, en syngur um
leið hetjuljóð er sönggyðjan blæs honum
í brjóst, og slær hann þá fæti við jörð
eftir hljóðfallinu. — En ekki söng sá
svartskeggjaði, heldur knúði hann úr
borðinu söng svo fagran, að eg varð frá
mér numinn.
Stundum var söngurinn sem kvak
hinna kátu fugla, eða sem skvaldrið í
lindum þeim og lækjum, er fossa niður
um þær snarbröttu hlíðar á Idafjalli.
Stundum lét hann í eyrum mér líkast
því sem ungur sveinn hjalaði við heitmey
sína undir espitrjám í skógi úti, eða vor-
blærinn skrjáfaði í titrandi laufskrúði.
Þess á milli var hann sem gráti þrunginn
haustnæðingur. En er minst varði brauzt
hann út,sterkur og hreimmikill sem niður
sjávarins, þegar Póseidon landaskelfir
rótar upp djúpinu frá þess neðsta grunni,
með þríforkinum mikla, en brimöldurnar
freyðandi kveða kröftugum rómi.
Síðan sungu karlar þeir og konur, er
sátu á pallinum, en hjarta mitt gladdist
við þann söng. Því mér fanst sem eg
væri kominn til hinna ódauðlegu guða,
þeirra, er búa á efsta tindi Ólympíuíjalls,
hátt uppi í hreina himninum bláa, þar
sem ekkert ófagurt er til, né nokkur
sársauki,né vonzka,né dauði, heldur ríkja
þeir réttlátu guðir þar í friði og fagnaði
óendanlegum. Á þeirri stund hefði eg
sæzt við svarinn fjandmann minn, þótt
hann hefði setið um líf mitt áður; fanst
mér sem eg myndi hryggjast yfir slíkum
manni, ef eg fyndi hann sjúkan eða særð-
an, og leggja hann á minn eiginn beð og
hjúkra honum.
Er söngnum var lokið, stóð upp öld-
ungurinn gráhærði og hélt langa ræðu og
snjalla, en þetta var efni hennar: ,,Bræð-
nr mínir og systur, fagna megum við á
þessu kveldi, þar sem við höfum séð ljós-
an vott um velmegan þá, og framför í
alls konar iðnaði, sem nú er í landi voru.