Breiðablik - 01.12.1906, Qupperneq 15

BREIÐABLIK.
urinn. Svo þökkuðu þau fyrir sig ogf
héldu áfram. Og- var gott fyrir þau, að
þau þurftu nú ekki lengur að leita matar
og náttstaðar úti í skógrmum,heldur gátu
farið nieð bæjum og þó að sumstaðar væri
langt milli bæja og mikil fátækt alstaðar,
gátu þau samt alt af fengið húsaskjól og
brauð þegar þau þurftu þess með; því
fólkið kendi í brjóst um þau. En björk-
ina ogf stjörnuna fundu þau ekki. Þau
leituðu þeirra bæ frá bæ;og þau sáu marg-
ar bjarkir og margar stjörnur, en ekki
þá sem þau voru að leita að.
,,Æ“, sagði stúlkan og stundi þung-
an; ,,Finnland er svo stórt og við erum
svo lítil; við flnnum víst aldrei heimilið
okkar“. Eti bróðir hennar ávítaði hana
og sagði : ,,Trúir þú á guð?“ ,,Já“,
sagði stúlkan. ,,Þú veizt þá líka“,
sagði hann; ,,að það hafa koniið fyrir
meiri kraftaverk en þetta. Þegar hirð-
arnir fóru um nóttina til Betlehem, fór
stjarnan á undan þeim. Hún fer líka á
undan okkur ef, við trúum“.
,,Já“, sagði stúlkan, eins og hún var
alt af vön að segja við bróður sinn, Og
svo héldu þau áfram með öruggu trausti.
Loks komu þau eitt kvel'd að afskekt-
um bæ, og höfðu þau þá verið á leiðinni
á annað ár; það var hvítasunnudagskveld
seinast í maímánuði, þegar trén voru að
byrja að laufgast. Þegar þau gengu inn
um hliðið, sáu þau í garðinum stóra
björk og fallega, og gegn um ljósgrænt
laufið skein skært kveldstjarnan Það
var svo bjart, að ekki sást á himniniim
nema þessi eina stjarna; því hún var
stærst og skærust þeirra allra.
,,Þarna er björkin okkar !“ æpti
drengurinn undir eins. ,,Þarna er stjarn-
an okkar!“ sagðisystir hans undir eins.
Og þau föðmuðust og þökkuðu guði;
og gleðitárin runnu niður eftir vöngum
þeirra.
,,Hérna er hesthúsið, þar sem pabbi
var vanur að láta hestana inn“, sagði
drengurinn.
115
,,Og þarna er brunnurinn, þar sem
mamma var vön að brynna kúnum“,
sagði stúlkan.
,,Þarna eru tvö lítil krossmörk undir
björkinni“, sagði drengurinn; ,,hvað
skyldi þau eiga að þýða?“
,,Eg þori ekki að fara inn í húsið“,
sagði stúlkan. ,,Kanske pabbi og
mamma sé ekki lengur á lífi, og þó
svo væri, þá þekkja þau okkur ef til
vill ekki aftur. Far þú á undan bróðir
minn!“
,,Þei, þei! við skulum heyra hvað
sagt er inni“, sagði drengurinn, og
nam staðar við dyrnar.
Inni í húsinu sátu gömul hjón; elli-
leg voru þau að minsta kosti, og rauna-
leg á svipinn.
Maðurinn sagði við konu sína: ,,Já“,
nú er blessuð hvítasunnuhátíðin , og á
henni sendi guð huggarann til þeirra,
sem voru hryggir; en til okkar kemur
engin huggun. Öll börnin okkar fjögur
erum við búin að missa; tvö þelrra sofa
undir björkinni, og hin tvö eru ein-
hvers staðar í óvina landi, og þau koma
líklega aldrei aftur til okkar. Það er
þungbært að vera sviftur sínum, þegar
maður er orðinn gamall“.
Konan svaraði honum aftur og sagði:
,,Er guð ekki almáttugur og algóður?
Hann, sem leysti Israelsmenn úr ánauð-
inni, getur lika gefið okkur börnin aftur,
ef hann sér, að okkur er það fyrir beztu.
Hvað skyldi annars yngri börnin okkar
vera gömul, ef þau væri á lífi?“
,,Drengurinn er nú sextán ára“, svar-
aði maðurinn, ,,og stúlkan fimtán. En
við erum ekki verð þess meðlætis, að
fá að sjá börnin okkar aftur“.
Þegar hann var að sleppa orðinu, var
dyrunum lokið upp, og inn komu dreng-
ur og stúlka, sem sögðust vera langt
að komin og báðu að gefa sér brauð-
bita.
„Komið þið inn fyrir börnin góð“,
sagði gamli maðurinn; ,,og verið þið