Breiðablik - 01.02.1908, Blaðsíða 15

BREIÐABLIK
skóg'i — hláturkent að hálfu, en ang'istar-
vein að hálfu. Hú—hú-hú—hú! Það
var hryllilegt, við hrukkum saman, öll
nema Bittersuss; hanti sagði lágt: „Þetta
var að eins íkorni, vinir rnínir. Smádýrin
reka upp þessa skræki, þegar kólnar í
veðri. “
Við urðum ofurlítið sneypt, en jungfrú
Suse var svo djörf að segja: ,,Það lét
óttalega í eyrum, hvað sem það var.“
Þá rak íkorninn í fjarlægðinni upp annan
skræk, en Bittersuss hélt áfram :
,,VTið hefðum líklega ekki átt að veita
því neina eftirtekt, þrátt fyrir rökkrið,
sem komið var, en eg varð alt í einu al-
tekinn af einhverri skelfingartilfinning.
Hafið þið aldrei fundið til þess, er þið
hafið gengið inn í dimt herbergi, að eitt-
hvað skelfilegt og hryllilegt hafi ætlað að
stökkva á ykkur? Það er tilfinning, sem
fer fyrir hjartað og heldur fyrir andann.
Slík skelfingar-tilfinning kom nú yfir mig
alt í einu og áður eg gæti gjört mér nokk-
ura grein fyrir þessuni undarlega ótta,
fældist annar hesturinn og hneggjaði af
sárum ótta og sló með afturfótunum ein-
hvern ósýnilegan óvin í niesta æði. Sonja
rauk á fætur og ökumaður sagði lágum
rómi: (Guð komi til. Það eru úlfar!’
,,Hann barði með svipunni, en þess
þurfti ekki. Hestarnir þutu áfrani, óðir
af ótta. Til hægri handar, skamt frá,
dálítið á eftir, sá eg þá --- þessa gráleitu,
stökkvandi skugga. Við og við sást
grænleitt, lýsandi leiftur fljúga úr augum
dýranna. Áður eg vissi, hvað eg var að
gjöra, hafði eg þrifið skammbyssuna af
einhverri innri hvöt. Eg stóð þá upp í
sæti mínu og skaut í blindni aftur fyrir
okkur inn í þenna vitstola ofsóknar-hóp.
Hestarnir risu upp á afturfótum og æddu
svo áfram í meira ofboði en áður. Og
þetta var eina afleiðing skotsins. Ulf-
arnir héldu í við okkur eins og herflokkur
af vofurn. Eg var viss um, að eg hafði
ekki hitt neinn þeirra. Þá fór eg að
hugsa um Sonja. (Vert’ ekki hrædd,
143
elskan mín’, hvíslaði eg. (Með þetta vopn
í höndum erum við óhult’.
,,Hún leit í augu mér og brosti. (Æfin-
týrið’, hvíslaði hún aftur.
,,Hún hefði átt að vita betur en eg, að
hér var runnið skeið upp á líf og dauða.
Það hlaut að líða fjórðungur stundar enn,
áður við kæmumst út á opna völlu, en
yrði hættan þá minni ? Kæmumst við
nokkurn tíma út úr skóginum, áttum við
eftir tveggja stunda ferð yfir ömurlega
sléttu-auðn, áður við næðum heimili okk-
ar og óhugsandi var, að hestarnir entist
lengur en hálfa klukkustund með þessari
æðisgengnu ferð. Eg litaðist kring um
mig. Það leit út fyrir, að úlfarnir væri
farnir að dragast aftur úr. (Gjör þú bæn
þína, herra’, sagði ökumaðUrinn í á-
minningarróm, en röddin var lág og hás.
(Og þér líka, jungfrú góð; guðsmóðir
heyrir til yðar’.
,,Loks sluppum við út úr skóginum
Fram undan okkur lá sléttan. Þegar eg
skimaði í kring um mig aftur, leit út fyrir
að úlfarnir væri horfnir, eins og helði
þeir ekki þorað að yfirgefa myrkur skóg-
arins og varðveizlu. En þá var rekið
upp langt gaul og eg fann að Sonja skalf,
þó bros væri enn á andliti hennar. Dimm-
ur skuggi stökk út úr myrkrinu, stóð
hikandi eitt augnablik, stökk svo fáein
spor áfram. í sama bili komu fleiri í
ljós og þessi ofsafengni eltingaleikur
hófst af nýju. Nú sneri eg mér alveg
við, kraup niður í sætt mínu með skamm-
bvssuna í hendi. Okumaðurinn sneri sér
til okkar og var andlit hans náfölt. Stórir
svitadropar féilu niður af brá hans. (Það
er úti um okkur’, tautaði harm fyrir
munni sér.
„Ulfarnir voru ekki sex fet frá okkur,
þegar eg hleypti af, og í þetta skifti hafði
eg miðað vel — milli augnanna. Fremsta
dýrið nam staðar í bili; það hafði fengið
beig í sig við leiftrið og hvellinn. Svo
skaut eg annað meðan þetta var að
hrista sig eins og hundur, sem kenrur af