Breiðablik - 01.11.1908, Blaðsíða 13

BREIÐABLIK
93
ekki að bi'iast viö, að Campbell hafi farið
fram á þeim hrakningum.
Fyrsta stór-hneykslið, sem þar er bent
á, er þaÖ, að nýja guðfræðin sé „andleg
jafnaðarmenska11 (socialism), guðfræði
jafnaðarmannahreyfing’arinnar, vitandi
eða óafvitandi, því jafnaðarmenskan er í
insta eðli sínu fagnaðarboðskapurinn um
guðsríki. “ Margan hefir víst furðað á, að
bent skyldi fyrst og fremst á þetta, þar
sem áður var búið að segja, að nýjaguð-
f r æ ð i n s é ó v i n u r h i n n a ó 1 á n s-
sömu. Jafnaðarkenningin er eins og
kunnugt er í því fólgin, að mannfélagið
eigi að hugsa um smælingjana og
þá, sem á einhvern hátt veiða undir í
baráttu lífsins. Það er kenningin um þá
skyldu mannfélaganna að taka hina óláns-
sömu að sér oggjöra kjör þeirra bærileg.
Nú segir Campbell, að nýja guðfræðin
kenni hið sama,—hafi tekið sérstaklega
að sér málstað hinna ólánssömu, — eins
og mannkynsfrelsarinn. Og það vekur
hncyksli óumræðilegt f brjósti Sam.
Það er vandi að lifa.
I annan stað er hneykslast á því, að
Campbell segir: ,,Þegar eg sé hann
(Krist), þá segi eg með sjálfum mér:
Hann er guð, og gæti eg að eins komist
að sannleikanum í því, hvað eg er sjálfur,
þá myndi eg komast að raun um, að eg
er guð líka.“ Hneykslið felst víst í
síðustu orðunum.
En í 10. kapítula Jóhannesar guð-
spjalls er frelsarinn að sýna Gyðingum
fram á, í hve mikilli heimsku þeir gjöri
sig seka, þegar þeir saki hann um guð-
last, fj'rír að hann, sem væri maður,
gerði sjálfan sig að guði! Er ekki ritað
í lögmáli yðar: Eg hefi sagt, þér eruð
guðir. Ef hann kallar þá guði, sem
guðs orð kom til, og ritningin getur ekki
raskast, segið þér þá við þann, sem fað-
irinti helgaði og sendi í heiminn: Þú
guðlastar! af því að eg sagði: Eg er son-
ur guðs (10 35'3«). Hann byggir
þarna rétt sinn til þess að nefna sig guðs
son á því, að allir menn með guðsþekk-
ingu, sé guðir. Postulinn Páll segir, að
allir þeir, sem leiðast af anda guðs, sé
guðssynir (Róm 8,14 ) Á hverju er svo
að hneykslast? Guðs orð segir eins og
Campbell: Jesús er guð; en það erurn
vér líka. Það stendur í því guðspjallinu,
sem mesta áherzlu leggur á guðdóm
Krists.
Enn segir Campbell: “Syndin er í
sjálfu sér ekki annað en það, að menn
eru að leita lífsins, en fara bara ekki rétta
leið að því“. Tökum nú boðorðin: 1.
Sá, sem hefir aðra guði, álítur sig með
því sælli—meiralíf. 2. Sá,sem notarguðs
nafn til töfra og fjölkyngis, ætlar á þann
hátt að framkvæma það, sem honum
annars er um megn—meira líf. 3. Sá,
sem hvíldardaginn notar til ónauðsyn-
legrar vinnu, ætlar sér að verða auðugri
—meira líf. 4.Börn, sem ekki hlýða föður
og móður, ætla að reyna að verða sjálf-
stæðir menn á undan tíma—meira líf. 5.
Morðinginn ætlar sér að njóta lífsins bet-
ur, þegar hann hefir náð lífi óvinar síns
-—meira líf. 6. Óskírlísfimaðurinn eins.
7.Þjófurinn sömuleiðis 8.Mannorðsþjófur-
inn að verða þeim mun meiri sjálfur, sem
hann treður aðra meira ofan í skarnið.—
9. og 10. Og hvað er ágirndin annað en
löngun til meira lífs?
En eins og Campbell tekur fram, er
öll þessi lífsleit á öfugri leið. Það er
græðgi eftir lífi, sem ætlar að seðja sig á
lítilli stund og brýtur með því lífslögmál-
ið. En lögmál lífsins er guðs heilagi
vilji, -em sett hefir lífinu þessar skorður.
Það er stjórnlaus eigingirni, jafnvel þó
hún sé skoðuð sem uppreist gegn guði,
eins og áður var títt. Hví að hneykslast?
í kaflanum um friðþæginguna, er
Campbell að gjöra grein fyrir því, að
Kristurhafi ekki frelsað oss frá reiði guðs.
heldur hafi hann lifað og dáið til að koma
mönnunum í samband við guð og láta
þá skilja kærleika hans.
Hann kemst oft ógætilega að orði og