Breiðablik - 01.09.1909, Blaðsíða 3

BREIÐABLIK
5i
skulu öldung'ar borgarinnar fara með kvíguna
ofan í dal með sírennandi vatni, sem hvorki er
yrktur né sáinn, og þar í dalnum skulu þeir brjóta
kvíguna úr hálsliðnum. Pá skulu prestarnir,
synir Leví, ganga fram—því þá hefir Jahve, guð
þinn, útvalið til að þjóna sér og til þess að blessa
í nafni Jahve, og eftir atkvæði þeirra skal skera
úr öllum þrætumálum og meiðslamálum—, og
allir öldungar þeirrar borgar, þeir er næstir eru
hinum vegna, skulu þvo hendur sínar yfir kvíg-
unni, sem hálsbrotin var í dalnum, og þeir skulu
taka til orða og segja : Vorar hendur hafa ekki
úthelt þessu blóði og augu vor hafa ekki séð
það. Fyrirgef, Jahve, lýð þínum, Israel, er þú
hefir leyst og lát ekki lýð þinn Israel gjalda
saklauss blóðs ! Og þeim skal blóðsökin upp-
gefin verða. Þannig skalt þú útrýma saklausu
blóði burt frá þér, svo að þér vegni vel, er þú
gjörir það sem rétt er í augum Jahve.
Landsdómarinn breytti eftir
þessu. Höfuðprestar og" fræði-
nrenn samsintu og álitu, að með
þessu væri dómarinn sýkn saka.
Það var skilning'ur þeirra á lög--
málinu og réttlætinu. En nærri
má geta, hvað mönnum með næma
réttlætistilfinningu he-fir fundist.
Síðan hefir handaþvotturinn
haldið áfram öðrum þræði ímann-
kynssögunni, þó furða sé og mis-
jafnt mælist fyrir. Hann heldur
áfram þann dag í dag fyrir augum
vorum.
Eftir að yfirlýsingin affarasæla
og viturlega var samþykt á kirkju-
þingi, hefir hvíldarlaus handa-
þvottur átt sér stað svo að segja á
hverjum degi. Hófst degi síðar
með yfirlýsingu forseta um, að
gengið hefði verið af kirkjuþingi
af minnihlutamönnum, án þess
nokkurt tilefni hefði verið gefið.
Heldur svo áfram með forseta-bréfi
tii Garðarsafnaðar, ritgjörðum í
Lögbergi og Sameiningunni og nú
síðast með yfirlýsingu sjö presta.
Hverju atriði kirkjuþingsyfir-
lýsingarinnar neitað á fætur öðru,
þangað til ekkert er eftir orðið,
er samþykt hefir verið.
Því er neitað í yfirlýsingu frá
sjö prestum nú síðast, “að kjarni
ágreiningsmálsins innan kirkju-
félagsins sé bókstafsinnblástur
ritningarinnar. ”
Ágreiningurinn byrjaöi út af fyrirlestri,
sem síra Björn B. (ónsson flutti á kirkju-
þingi á Hallson og prentaöur er í 9. árg.
Aldamóta og nefnist: Guölegur innblást-
ur heilagrar ritningar, þar sem svo er að
orði komist:
,,Og þetta er vor kenning, aö guö hafi
með sínum heilaga anda útbúið höf-
unda biblíunnar, að alt, sem þeir hafa
ritaö sé algerlega satt og sé samþykt
af guði, svo alt, sem stendur í biblí-
unni, sé þar að hans vilja, eins Og
hann sjálfur vildi segja það og sé
því hans orð, talað upp á hans
ábyrgð. Vér neitum því að missagn-
ir eða villur séu í biblíunni, heldur
sé hún öll innblásin af guði“.
Síra Jón Bjarnason orðar kenningu
sína um bókstafsinnblásturinn svo: ,,að
guðs andi... stýri öllu máli þeirra (höf-
undanna), ráði öllum þeirra orðtækj-
um (Sam.5u7 ).
Engin kenning um bókstafsinnblástur
hefir nokkuru sinni verið til, ef þeirri
kenningu er hér eigi haldið fram blátt
áfram og hispurslaust. Með þessum
staðhæfingum og fullyrðingum er sú
kenning flutt í eins frekum og fullum
skilningi og nokkuru sinni hefir átt sér
stað í kirkjunni, því við þetta er engu
unt að bæta. Aldrei hefir með einu orði
verið neitt úr þessu dregið eða nokkurt
atriði undanfelt, heldur hefir þetta verið
áréttað með því að staðhæfa, að innblást-
urinn sé í því fólginn, að alt sem frá er
sagt í ritningunni, hafi borið við nákvæm-