Breiðablik - 01.09.1909, Blaðsíða 2

5°
BREIÐABLIK
sjálfum sér, svala valdafýsn sinni,
hefna sín á öðrum mönnum, þjóna
lund sinni. En breiða yfir með
fagurgala, vífilengjum ogalls kon-
ar yfirdrepsskap. Þá er erindið
rekið þveröfug"t tilg'angá meistar-
ans og fag"naðarboðskapnum g'ef-
inn kinnhestur.
Þegar eitthvað hefir verið gjört
í einhverjum ákveðnum tilgangi,
ætti heiðvirðir menn við það að
kannast, án þess að breiða ofan
yfir eða draga úr. Hafi það verið
rétt, er sjálfsagt að verja þann
rétt og standa við það, sem gjört
hefir verið. Hafi það verið að
einhverju leyti rangt eða óheppi-
legt og- afleiðingar augsýnilega
skaðvænlegar, ef eigi er lagfært,
er jafn-sjálfsagt við það að kann-
ast og leiðrétta eins fljótt og auð-
ið er. Sé það eigi gjört með
kristnum mönnum, er óeinlægur
kristindómur á ferðum, sem gref-
ur sjálfum sér þá gröf, er öðrum
hefir verið ætluð.
Óeinlægur kristindómur verð-
ur ávalt sjálfum sér skaðlegastur.
Miklu tjóni hefir hatin til leiðar
komið í heiminum, en að mestum
baga hefir hann orðið þeim mönn-
um,sem hafagjörtsigseka umslíkt.
Á vorum dögum eru vopn óein-
lægninnar varasöm. Tilfinning
fyrir sönnu og ósönnu hefir aldrei
verið næmari. Veruleikaskynið
er á svo háu stigi með þeirri kyn-
slóð, sem nú er uppi. Þegar óein-
lægni,einkum í kristilegum efnum,
er á ferðum, sér hún betur gegn
um holt og hæðir en flestar, sem
á undan eru komnar. Almenn-
ings-vitundin hefir nú augu, sem
kann að deyfa eggjar og gjöra
branda bitlausa, þegar óeinlægnin
ætlar að vinna mikinn sigur.
Á þeim augum þarf að halda nú
um þessar mundir og færa sér vel
í nyt.
HAN DAÞVOTTURIN N.
L L U M er minnisstæður
handaþvottur landsdómar-
ans forðum. Hann hafði
dæmt af lífi saklausan mann gegn
betri vitund, af því lýðurinn krafð-
ist þess. Samvizkan beit hann og
nagaði. Rómverskur dómari sveik
helgústu hugsjón sína, ef hann
feldi ranglátan dóm. Hanngreip
þá til gyðinglegrar siðvenju, að
þvo hendur sínar í augsýn lyðsins,
til að hreinsa sig af sektinni. Þessi
einkennilegi siður Gyðinga, sem
hlaut að vera hverjum óspiltum
Rómverja andstygð, var beinlínis
skipaður íMóse-lögmáli(5M2i1-9).
Af því fáum mun kunnugt, þótt í
ritning standi, setjum vér hér
það eftirtektaverða orð, er sam-
kvæmt réttrúnaðarkenningunni
hefir sjálfsagt verið af himni talað:
Eí maður finst veginn í landi því, er Jahve,
grið þinn, gefur þér til eignar, liggjandi úti á
víðavangi, en enginn veit hver hefir hann drep-
ið, þá skulu öldungar þínir og dómendur fara út
og mæla fjarlægðina til borganna, er liggja
hringinn í kring um hinn vegna. Og sú borg,
sem næst er hinum vegna—öldungar þeirrar
borgar skulu taka kvígu, sem eigi hefir höfð verið
til vinnu, né gengið hefir undir oki ; því næst