Breiðablik - 01.07.1911, Blaðsíða 3

BREIÐABLIK
T9
Sannleikurinn á að þoka hvarvetna
fyrir gagnseminni.
Er þetta í samræmi við anda
Jesú Krists sjálfs? Getum vér
hugsað oss, að hann hefði nokk-
urntíma selt sannleikann fyrir frið?
Nei. Hann,sem varumburðarlynd.
astur og vægastur allra þeirra,
sem lifað hafa á jörðunni, hann
vægði aldrei því, sem var ósatt.
H ann hefði þá ekki verið til þess
fæddur og til þess kominn í heim-
inn að vitna um sannleikann.
Nei, trúarbrögðin, og þá fyrst
og fremst kristindómurinn, eru
sannleiksleit, og það er það, sem
gefur þeim gildi sitt. Og það,
sem gefur kristindóminum meira
gildi en öllum öðrum trúarbrögð-
um, er sú sannfæring, að hann
færi oss sannleikann hreinastan
og fegurstan Geri hann það ekki
hefir hann mist gildi sitt fram yfir
þau.
En mönnum hættir svo við öfg-
um. Svo og í þessu atriði. Þá
hefir því verið haldið fram, að vér,
sem erum kristnir, ættum allan
sannleikann, en önnur trúarbrögð
ættu ekki snefil af honum. En
hvorugt er né getur verið rétt.
Páll postuli játar, að þekking
vor sé í molum, og spádómsgáfa
vor sé í molum. Þeir, sem þykjast
eiga allan sannleikann, mega þá
standa eitthvað framar en hann.
Nei, vér eigum ekki allan sann-
leikann, en vér keppum eftir að
eignast hann allan. Vér treystum
því, að Jesús Kristur hafi bent oss
á leiðina og að hann sé með oss til
enda veraldar, og láti oss ekki vill-
ast af leiðinni, heldur leiði oss fram
til æ meiri og meiri sannleiksþekk-
ingar.
Og ekki megum vér heldur vera
svo hrokafullir, að neita öðrum
trúarbrögðum um nokkur sann-
leikskorn. Vér megum ekki
gleyma því, að öll trúarbrögð,
jafnvel þau allra ófullkomnustu,
eru líka leit eftir sannleikanum.
Sá sannleikur, sem vér eigum,
minkar ekki né rýrnar, þótt vér
könnumst við,að aðrir eigieitthvað
af honum líka. Það er bara gamli
hrokinn, að sjá ekki sitt eigið ef
aðrir fá það sama. Það er gamla
sagan af verkamönnunum í vín-
garðinum, sem mistu alla ánægj-
una yfir kaupinu sínu um daginn
þegar þeir sáu, að aðrir fengu það
sama.
Einu sinni var sú tíð, að menn
gátu ekki hugsað sér að nein á-
nægja væri, að vera í himnaríki,
ef allskonar tartaralýður fengi að
koma þangað inn. Sú skoðun
mun nú vera á förum. Og þó eru
þeir til enn, sem finst það töluvert
rýra ánægjuna. Þetta er alveg
það sama. Mönnum finst ein-
hvernveginn svo mikill heiður, svo
mikil upphefð í því, að vera þe i r
e i n u, sem eiga sannleikann.
Menn benda á það, að hinirfari
alt aðra leið. Ef vor leið liggi til
sannleikans, þá séu hinir á villi-
götu. En er það svo alveg víst?
Ersvo óhugsandi, að heimtilsann-