Breiðablik - 01.01.1912, Blaðsíða 14

BREIÐABLIK
126
yfir gyltri, marg-litri hvelfingunni. Og
hann hafBi skýrt þeim frá, að engin ó-
höpp gæti hent nokkura borg, er reist
hefði dýrlingi sínum annan eins kastala.
Cecco var alt í einu kropinn á kné og
tekinn að fara með faðir vor hvað eftir
annað.
Honum fanst það koma yfir sig aftur.
Hann ætlaði að reka það frá sér með bæn-
um. Hann vildi ekki bera illan hug í
brjósti til San Marco.
En það hafði alls enginn stormur verið
þenna morgun. Og víst var um það, að
hefði dýrlingurinn sjálfur eigi komið slys-
inu til leiðar, svo hafði hann ekkert gert
sonum hans til verndar; hann hefði gert
leik til að láta þá farast.
Um leið og hann greip sig í • víað vera
að hugsa um þetta, tók hann til að biðj-
ast fyrir, en grunurinn vildi ekki yfirgefa
hann.
Og að hugsa sér það, að San Marco
hefði fjárhirzlu hér í kirkjunni, sem full
var alls konar dýrgripum, sem sagt er
frá í gömlum sögum, að hugsa sér, að
hann hafði beðið hann sjálfur alla æfl og
sjaldan róið svo fram hjá Piazetta, að
hann hefði eigi farið inn til að ákalla hann!
Það var víst ekki orsakalaust, að synir
hans höfðu orðið að farast einmitt þarna
úti. Ó, það var skelfing, að Feneyja-
menn skyldu eigi hafa eitthvað betra að
treysta! Hugsið ykkur, dýrling, sem
fær af sér að koma fram hefndum átveim
börnum, verndari, sem ekki geturafstýrt
hvirfilbyl!
Hann var staðinn á fætur og ypti öxl-
um, og hann baðaði út höndum, er hann
leit inn í kórinn þar sem gröf dýrlings-
ins var.
Kirkjuþjónn gekk í kring með gylt og
skrautbúið silfurfat og safnaði gjöfum
handa San Marco.
Hann gekk frá manni til manns, unz
hann kom til Cecco.
Cecco hörfaði á hæl, eins og væri það
freistarinn fúli, sem rétti fram kerið.
Heimtaði San Marco gjafir af honum?
Þóttist hann eiga skilið gjafir af honum?
Alt í einu þreif hann stóru, gull-medal-
íuna, sem hann bar í belti sínu og slöng
henni í kerið af mætti svo miklum, að
glamrið heyrðist um alia kirkjuna. Þeim
varð hverft við, sem voru á bæn, og litu
um öxl. Og hver sem leit framan í Cecco
fyltist geig. Hann leit út eins og væri
hann á valdi illra anda.
Eftir þetta gekk Cecco þegar út úr
kirkjunni og í fyrstu fanst honum það
mikill léttir, að hann hafði hefnt sín á
dýrlingnum. Hann hafði farið með hann
eins og farið er með okurkarl, sem krefst
meira en þess sem rétt er. ,,Taktu þá
þetta líka“, segja menn, og henda síð-
asta gullpeningnum í haus honum, svo
blóðið rennur honum í augu. En okur-
karlinn slær ekki aftur, en beygir sig nið-
ur og tekur peninginn upp. Einmitt svo
hafði San Marco farist.
Hann hafði tekið við medalíunni, eftir
að hafa rænt hann sonum hans. Hann
hafði tekið við gjöf, sem gefin erafsvona
miklu hatri. Skyldi heiðarlegum manni
nokkuru sinni farast svo? En San Marco
var ómenni, jafnt hugdeigur og hefni-
gjarn.
En hefndum skyldi hann ekki koma
fram á Cecco. Hann var glaður og þakk-
látur fyrir heiðurspeninginn. Hann tók
við og lét með mesta frómleik eitis og sér
hefði verið gefinn hann.
Þegar Cecco stóðí forkirkju San Marco
komu kirkjuþjónar tveir og gengu fram
hjá í skyndi. ,,Það hækkar, það hækkar
alveg óttalega“, sagði annar.
,,Hvað?“ spurði Cecco.
„Vatnið undir kirkjunni. Það hefir
hækkað um fet á þessum síðustu mínút-
um“.
Þegar Cecco kom út á kirkjutröppurn-
ar, sá hann dálítinn poll á torginu við
neðstu tröppuna. Það var sjór, sem bor-
ist hafði upp frá Piazetta.
Það gekk fram af honum, að vatnið