Frækorn - 15.02.1900, Side 4

28
FRÆKORN.
Slíkir „mentaðir guðfræðingar'1 eru, sem
betur fer, einnig til meðal íslendinga.
Sérstaklega hafa þó vestur-íslenzku I
prestarnir skipað sér á bekk með biblíu-
trúuðum mönnum.
Hér skulu settar fáeinar tilvitnanir af
orðum þeirra :
I 3. árg. „Aldamóta“ eru tvær ritgerðir
viðvíkjandi þessu máli, önnur eftir séra
Friðrik Bergmann, en hin eftir séra Stgr,
Þorláksson.
Fyrirlestur séra Friðriks Bergmanns er
um „Gildi gamla testamentisins.“ Hann
er blátt áfram saminn til að verja biblí-
una gagnvart árásum frá þeim mönnum,
sem halda því fram, að í henni finnist
„þversagnir og missögli“. Af niðurlags-
orðum þessarar ágætu ritgerðar tilfæri ég
eftirfarandi kafla:
„Ég hefi tekið nokkrar af þessum svo
kölluðu mótsögnum af handa hófi, og vér
höfum komist að þeirri niðurstöðu, að
þar væru alls engar mótsagnir.
Gamla testamentið verður aldrei felt úr
gildi með slikum mótsögnum, þótt þær
væru þar settar í mílulanga dálka, hver
gagnvart annari.11
„En biblían, bæði gamla og nýja testa-
mentið, er fyrir mig guðs orð, sálu minni
til frelsis. í mínum sáluhjálparefnum er
mér þar gefin öll nauðsynleg upplýsing,
öldungis samhljóða og sjálfri sér samkvæm
frá upphafi til enda. Og gegn um þetta
orð finn ég guðs anda gagntaka hjarta
mítt og leggja sálu mína í faðm frelsara
míns, sem er blessaður um aldir.“*
Þessi orð, eins og allur hugsunarháttur
séra Friðriks Bergmanns í þessu máli, eru
beinlínis á móti þvi, semVerðiljós kennir
og hrósar sér af, að sé svo sérlega vís-
indalegt. Séra Jón Helgason finnur
„þversagnir og missögli i heilagri ritn-
ingu.“ Séra Friðrik Bergmann rannsakar
slíkar mótsagnir og kemst að þeirri niður-
stöðu, að „þar séu engar mótsagnir.“
En auðvitað kemur það mikið málinu við,
hvortséra Jón Helgason viðurkennirþennan
þjóðkunna embættisbróður sinn sem —
„mentaðan guðfræðing.“ [Framh.].
jpeimilið — sfeóii.
Heimilið er skóli.
Ungdómurinn og barnæskan er
sem nýplægð jörð; þau áhrif, sem
þá koma fyrir, munu seinna bera
ávöxt í lífinu. Sérhver kærleikssönn-
un og sérhvert vinsamlegt bros er
frækorn. Sérhver ákafi eða önugyrði,
sérhver ranglát breytni verður frjó-
angi sem fyrirmynd að óvöndun barns-
ins; og sú óvöndun teygist með ára-
fjöldanum, tuttugu, þrjátíu, fjörutíu
árum áfram á eftirkomandi tímum.
Orð vor, verk og eftirdæmi, eru fræ-
korn, sem sýna, hvað myndast hefir
í hjarta barnsins, svo börnin verða
marg-oft sem annað forðabúr foreldr-
anna til dygða eða lasta. Abraham
gat ísak, og ísak erfði dygðir föður
síns; en Heródes gat Archelaus, og
þannig gróðursettist ranglæti föðurs-
ins í syninum. Ó hvílík ábyrgð hvílir
ekki á foreldrunum, þegar vér hug-
leiðum þetta!
Gerðu þess vegna heimili þitt að far-
sælasta sviði jarðarinnar, svo framar-
lega sem þú vilt leiða börn þín á
* „Aldamót“ III, bls. 76. 77.