Frækorn - 15.10.1903, Blaðsíða 14

*42
FRÆKO RN.
orku, ef vér hefðum svolítið meira að lifa af,
svo að kona og börn ekki þyrftu að lifa svo
spart og oft ganga soltin.
Þessi orð voru sögð karlmannlega og blátt
áfram og þó með mikilli tilfinningu. Samt
virtust þau ei hafa nokkur. áhrif á herra
Oriffith.
— Vér biðjum aðeinsum sex pence (45 au).
í viðbót um daginn, herra Qriffith, sagði Hugh
Roberts með mjúkri rödd.
Herra Griffith gerði lauslega áætlun. Hann
hafði 300 rnenn í vinnu, og hann fann, að
launahækkunin, sem farið var fram á, mundi á
einu ári nema meiru en 2,000 pd. sterl. (36,000
kr.). Hugsunin um þetta gerði hann harðan
gegn ósk verkmannanna.
— En, herra Griffith, sagði Robert, athugið
þó, hvað það þýðir að framflylja fjölskyldu á
3 shillings um daginn.
- Það er vafalaust ekki létt, svaraði herra
Griffith; en eg get samt ekki orðið við ósk
yðar.
- Neitið þér þá, herra Griffith, að hækka
laun vor?
- Já, það geri eg. Ef þér getið fengið
meiri borgun annarstaðar, þá mun eg auð-
vitað ekki aftra yður frá að fá bætt úr kjörum
yðar.
- Það getum vér ekki, svaraði Hugh dapur-
lega, um leið og hann þrýsti saman hattin-
um milli hinna grófu handa sinna. Vér höfum
ekki önnur ráð en að vinna fyrir yður og
taka á móti því, sem yður þóknast að borga oss.
- Já, hugsið þér um það, sagði herra Griffith
í betra skapi, því hann var nú viss um að
hafa unnið, og þér munuð sjá. að eg get eigi
borgað meir en aðrir verksmiðjueigendur borga.
Eg efast ekki um, að kona yðar og börn munu
geta innunnið sér eitthvað til hjálpar.
Mennirnir fóru burt með sorg og vonbrigði
málaða í andlitum sínum, eins og lífið væri
þeim harður og dapur bardagi.
Þeir voru varla farnir, fyr en Katy kom inn
til föður síns. Katy var yndi hans og uppá-
hald og sólskin tilveru hans. Það var hennar
vegna hann langaði til að verða auðugur, til
þess að hún gæti fengið hin beztu hjónabands-
tilboð, eins og hann var vanur að komast að
orði.
— Þeir munu ekki hugsa um ætt Johns
Griffiths, sagði hann við sjálfan sig, bara dóttir
hans fær nokkur hundruð þúsund pund i með-
gjöf-
— Hvernig líður þér, elskan mín ? spurði fað-
irinn með ánægjubrosi, er hún kom inn.
— Mér líður æfinlega vel, svaraði hún stutt-
lega. En, pabbi, hverjir voru þessir fátæku
menn, sem eg mætti í tröppunni. Hafðir þú
gefið þeim ofanígjöf fyrir eitthvað?
— Hví spyrðu svona, Katy ?
— Af því þeir litu svo hugfallnir út.
— Gerðu þeir það? spurði hr. Griffith með
alvörugefnum málróm.
— Já, pabbi. Og eg heyrði einn þeirra and-
varpa, eins og hann væri þreyttur á lífinu.
— Það voru verkamenn frá verksmiðjunni,
Katy.
— Og því komu þeir hingað? Sagðir þú
þeim eitthvað viðvíkjandi vinnu þeirra?
— Nei, það gerir verkstjórinn.
— Hvað vildu þeir þá?
— Þú ert fjarskalega forvitin, elskan mín.
— Það er ekki svar upp á spurningu mína,
sagði stúlkan einbeitt.
— Ef þú endilega vilt vita það, þá komu
þeir til þess að biðja um launahækkun.
— Og það gafst þú þeim auðvitað ?
— Það gjörði eg auðvitað ekki. Hví skyldi
eg gera það ?
— Af því að þeir þurfa þess með.
Hversu mikið fá þeir í laun?
— 3 shillings um daginn.
— Aðeins 3 shillings! kallaði Katy upp. Og
með þessu verða þeir að sjá um fjölskyldur sínar?
— Já.
— Ó, pabbi, hvernig getur þú borgað þeim
svona lítið?