Frækorn - 13.10.1904, Qupperneq 12

172 FRÆKORN
Móðurminning.
Hve vœr er þeim svefninn á síðasta beð,
þá sólspor af lifshimni máist,
sem varla um hádaginn sól hefir séð
og scerður í lifsstríði þjáist.
Þá byrjuð er lifsferð, er brautin oft greið,
og brosandi vonin og þráin;
um hugsjóna línu, að lukkunnar meið,
þá litið er rétt útí bláinn.
Á œfinnar dagskrá, hjá árrisi lífs,
oss ávalt er hutið hvað stendur;
á sóldegi gteðí, i svartnætti kifs,
vér sjáum ei fram fyrir hendur.
Um ósléttar hraunauðnir lögð var þin leið
en lágt var ei stríðsfáninn borinn;
og auðséð var þrátt að í iljar þig sveið
því oft voru blóðdrifin sporin.
En þolinmóð gekstu hið skuggdimma skeið,
cr skruggurnar kringum þig dundu,
og svipþungar nornir, þótt seiddu þérseið,
þær samt ekki hugrekkið bundu.
Und iðjunnar merki þú andlit barst sveitt,
tit einskis þig skytdan ei krafði,
því landeyðugerfið þú hataðir heitt,
unz hetja þig nálíni vafði.
Og atorku-gerfið var einkenni þitt,
hvort að sneri kuldi’ eða hlýja.
Eg rita það hrœrður á minnisspjald miti
und myrkfaldi þrunginna skýja.
Ó, sœl var þér, móðir, þín síðasta stund,
að sólarheim virtist þú snúin;
á hœgindið lagðir þú máttfarna mund,
sem merkt hafði þreytan og lúinn.
Ó, guði sé lof, að eg lengur ei sé
þíg lúna og þjakaða stynja
frá dagrisi hverju að draumgyðju kné,
og dropa um kinnar þérhrynja.
O, guði sé lof þú ei liðsþurfi hrekst
um tjóssnauða veratdar svœðið;
á hentugum tíma til grafar þú gekst—,
hún grátnum er hvíldin og nœðið.
Já, guði sé lof, þitt er gróið hvert sár,
sem gagntók þig hjartans að rótum;
og guð hefir efalaust talið þín tár
að tímans og eilifðar mótum.
Jón Jónsson.'
Hið árvakra auga
I frönsku stjórnarbyltingunni var
hinn nafnkendi franski hershöfðingi
Lafayette tekinn og settur í fangelsi.
Hann tók eftir því, að gert var gat á
klefahurðina, þar sem hann var inni.
í gegnum það aðgætti fangavörðurinn
allar athafnir hans og hreyfingar. Fyrst
framan af kvaldist Lafayette mjög
mikið af því, að vita af þessu sínjósn-
andi auga, og mundi hann hafa gefið
mikið til þess að vera laus við það,
þótt ekki væri nema dálitla stund, en
það var ómögulegt,
Eftir að hafa hugsað um þetta um
stund sannfærðist hann um að þetta
mundi vera skipun stjórnarinnar að
vaka þannig yfir sér, til að vita hvort
hann í orði eða verki léti í ljósi nokkra
hræðslu, eða gerði nokkuð það, sem
hægt væri að kæra hann fyrir. Þessi
hugsun gerði hann rólegan og hvatti
hann til að koma þannigfram, að sá,
sem gætti hans, hefði ekki ástæðu til
að gera hann í neinu toríryggilegan,
eða að hann gerði nokkuð það, sem
hann þyrfti að skammast sín fyrir.
Ætti ekki meðvitundin um guðs al-
sjáandi auga, að hafa svipuð áhrif á
; allar vorar athafnir, svo vér gerðum
alt, eins og við gerðum það frammi
fyrir guðs ásjónu og honum til heiðurs?