Frækorn - 15.05.1905, Síða 1

Skoðun andatrúarmanna
á dauða og lífi
er auðvitað algjörlega gagnstæð skoðun krist-
inna mauna á því efni, Þannig veitir t. d.
Karadja prinzessa í „Tveggja sálna sögu" dauð-
anum þetta lof: „Dýrðlegi engill, sem menn-
svo að orði: „Gleðilegasta hugsun mín er
vissan um það, að eg hlýt að deyja."
Þetta er þá skoðun andatrúarmanna á dauða
og lífi. Hvernig mundi fara, ef þessi skoð-
un væri almennt viðurkennd og framkvæmd?
Vagga nýfædda barn;ins væri umkringd af sorg-
mæddum oggrátnum mönnum? Æ, að „andi"
fíin krisina og hin spiritistiska
skoðun á lífi og dauða.
irnir óttast! . . Heill þér, lausnari! Heill þér,
ó dauði !" I öðru riti sínu kemst hún svo að
orði: „Maður gæti grátið yfir vöggunum, en
ekki yfir gröfunum, því það er í sannleika
miklu óþægilegra að neyðast til að fæðast, en
íi í Hicipcin cii 1 i lcnct 1 ín
skuli verða fyrir því óiáni að neyðast til „að
fæðast" í heiminn. Hinum dauða er fylgt til
grafar í glaðværri skrúðgöngu, og dauðanum
sungnir lofgjörðar og heílsunarsöngvar —„heill
þér, ó dauði!" Og hver maður þráir dauðann
sem hinn mikla lausnara sinn og velgjörara.