Frækorn - 27.03.1907, Síða 8

92
FRÆKORN
Þótt vér séum fáliðuð og fólksþurfaudi
þjóð, þá þurfum vér engu að síður að j
eiga þenna dag oss til hvíldar, og þér, J
húsbændur og húsmæður, er eigið yfir I
fólki að segja, níðist ekki svo á hjúum
ykkar þennan dag; örvið þau heldur til
þess að verja honum þannig, að það geti
orðið þeim til mestra nota og blessunar,
sjálfum þeim og öðrum til góðs eftir • |
dæmis.
Einnig er það mjög sorglegt að sjá og
vita, að menn nota sunnudaginn til fugla-
veiða. F*að er alsiða, að menn gangi
bæði úr sveitum og kaupstöðum með
byssur sínar og liafa þetta fyrir hvíldardags-
skemtun. Slíkt lýsir skort bæði á trú
gagnvart guði og á tilfinningu gagnvart
skepnunum, sem þeir drepa sér til skemt-
unar (!).
Hver sem þú ert, er iest þessar línur,
Iáttu ekki heiminn og fánýtar lystisemdir
hans kæfa hjá þér góðar og guðrækilegar
tilfinningar. Láttu daglegu störfin ekki
blinda þig svo, að þú kastir allri guðs-
blessun frá þér.
Svo virðist, að það ætti að vera hlut-
verk og siðferðisleg skylda yfirvalda og j
presta að lifa betur eftir, en gjört er, að
ónauðsynleg vinna væri ekki unnin á
sunnudögum, því mikið mætti gjöra, ef
áhuga ekki vantaði frá þeirra hálfu og
reisa alvarlegar skorður við því, að sunnu-
dagurinn væri betur helgaður en nú á
sér alment stað hér á landi.
G. E.
Vér erum hinum heiðraða greinarhöf-
undi sammála um það, að »helst til mikið
kæruleysi« eigi sér stað hjá æði mörgum
með vanbrúkun »hvíldardagsins,« sem :
samkvæmt kenningu þjóðkirkjunnar ætti að
halda helgan.
Og meira mætti segja, en höfundurinn
segir; benda mætti á það, að hvíidardaggs-
leysið hjá almennningi hér er svo alment,
að sunnudagurinn mun t. d. varla haldinn
á nokkuru islenzku /iskiskipi hér við
íslands sirendur.
Prestarnir hér tala góð orð ár eftir ár
til fiskimannanna, áður en þeir leggja út
á hafið, og hvetja þá til ^kristilegs sjó-
mannalífs«, vitandi, að svona er farið með
sunnudaginn — hvíldardag þeirra —, en
varast eins og heitan eldinn að gefa þeim í
nokkra áminning um að halda hann
helgan.
— Annaðhvort er það, að þetta er ó-
fyrirgefanlegt kæruleysi af kennimanna-
stéttinni, — eða þá, að hún trúir því, að
engin skylda sé fyrir kristið fólk að halda
nokkurn dag sem hvíldardag.
Hvort sem er, þá er þetta grátlegt á-
stand í kristnu landi. Og víst er um það,
að aðrar kristnar þjóðir fara öðruvísi með
hvíldardag sinn. Og sjómennnirnir ís-
lenzku sjá það líka hjá mörgum erlend-
um sjómönnum, að þeir haldá sinn helgi-
dag á hafi eins og á landi.
Annars getum vér ekki efast um það,
að sú viðurkenning manna, að helgihald
sunnudagsins hvíli algerlega á mannlegum
grundvelli, sé alls ekki skipaður í heilagri
ritningu, sem að eins þekkir einn hvíldar-
dag: sjöunda daginn, — sú viðurkenn-
ing er og verður sennilega Þrándur í Götu
f sunnudags-málinu hér eins og annarsstaðar.
Ritstj.
Hitt og þetta,
»Lofið mér að deyja i friði«.
Voltaire, hinn alkunni frakkneski
guðsafneitari, var á banasæng sinni
hvattur af presti til þess að viðurkenna
guðdóm Krists.
Þá sneri hann andlitinu frá þeim,
sem voru að tala við hann, og sagði:
»í guðs bænum, lofið mér að deyja
í friði«.
Leþe-fljótið.
Forngrikkir héldu, að endurminning-
arnar frá þessum heimi yrði mönnum
þjáning í öðrum heimi, svo miili þessa
heims og hins settu þeir Leþe-fljótið
»uppspretta gleymskunnar«. En ját-
endur Krists þurfa einskis gleymsku-
straums við frá þessum heimi yfir á
sælunnar strönd. Golgata er hérna
megin — og það nægir oss.
Maclaren.
Kristniboðinn litli.
Lítill drengur var sladdur á samkomu, þar
sem beðið var um peninga til kristniboðsins-
Hann gaf sig fram og sagði: »Egáengapen-
inga til að gefa drotni til kristniboðsins, en ef
til vill gæti hann tekið mig fyrir kristniboða*.