Frækorn - 27.03.1907, Qupperneq 12

96
FRÆKORN
á sig fá, og halda huganum við það,
sem hún var að lesa um. Loks stóð
hún upp og gekk ofan stigann og
fram að götudyrunum.
Hún hafði aðeins staðið þar ör-
skamma stund, þegar maður hennar
opnaði hiiðið, sem lá frá götunni inn
í garðinn, og gekk hratt heim að hús-
inu. Þegar hann gekk upp riðið og
sá konu sína standa í háifopnum dyr-
unum sagði hann: »Anna mín, þú
ert þó ekki svona seint á fótum til að
bíða eftir mér?«
»Jú, Wilkie, mér var ómögulegt að
fara að sofa, og þessvegna hef eg set-
ið uppi, til þess að gera mér í hug-
arlund hvernig það væri, ef þú hefð-
'r fyrir vana að vera úti svona langt
fram á nótt. iJað hlýtur að hafa ver-
ið eitthvað áríðandi sem hélt þér svona
lengi burtu«.
»Já, það er satt, Anna; við skulum
koma inn, svo skal eg segja þér sög-
una«.
Regar þau voru sest niður fyrir fram-
an ofninn, sneri Kinnear sér að konu
sinni, tók utan um báðar hendurnar
á henni og sagði með djúpri, nær
því sorgblandinni alvöru:
»Anna, eg er genginn úr félaginu.
Eg vona þú samþykkir það, sem eg
hef gjört. Að vísu langaði mig til að
spyrja þig til ráða fyrst, en mér var
það ekki hægt, því eg mátti til að
taka ákvörðun undir eins«.
»Mig furðar að vísu á þessu, Wilkie,
en eg get auðvitað ekkert sagt um
það, meðan eg veit ekki ástæðurnar«,
svaraði frú Kinnear rólega.
»Pú veizt«, sagði hann, »hvaða upp-
ástungu formaðurinn og tveir eða þrír
aðrir félagsmenn hafa komið með, að
því er snertir smærri félög, sem reka
sömu atvinnu. í kvöld var gjörð á-
kvörðun í þessu máli. Ressir með-
limir, sem mest mega sín, voru íkvöld
ákveðnir í að koma áformi sínu í fram--
kvæmd, og ætluðu að neyða okkur
Donglas til að samþykkja tillögu sína;
mér var ómögulegt að gjöra það með
góðri samvizku, og því gekk eg al-
gjörlega úr félaginu«.
»Hvernig var þá eiginlega uppá-
stunga þeirra?« spurði frú Kinnear,
sem nú var aivarlega farin að hugsa
um málið.
»Fyrst og fremst stungu þeir upp
á því, að setja niður verðið á öllum
vörum sem við verzlum með, og það
svo lágt, að það yrði ómögulegt fyr-
ir hin tvö félögin að halda áfram verzl-
un sinni. Auk þess er hér í borg-
mni annað yngra félag, sem hefirall-
góðan höfuðstól: það hefir nú rekið
verzlun sína hér um bil tvö ár. Fram-
tíðarhorfur þess eru alt of góðar til
þess að félag vort geti litið það með
ánægju. Nú eráformið þetta: að reyna
að ná í kyrþey valdi yfir meiri hlut-
anum af hlutabréfum þessa nýja fél-
ags, svo það neyddist til að selja hin
önnur tneð því verði, sem okkur sýnd-
ist«.
»En hvernig mundi þá fara fyrir
öllum þeim mönnum, sem yrðu að
hætta við verzlun sína?« spurði frú
Kinnear.
»Hvað varðar okkur um það?sögðu
menn í kvöld. Reir geta tekið fyrir
það, sem þeim sýnist, eða þáverið at-
vinnulausir. Eg hef tekið eftir því,
að þessi andi hefir ríkt hjá félögum
mínum marga mánuði, og hefir það
verið mér mikið hrygðarefni. En hvað
sjálfum mér viðkemur, þá var eg bú-
inn að sjá fyrir löngu, að eg hlyti að
ganga úr félaginu*.
»Pú, hefir gengið úr félaginu af
því þú vilt ekki eiga þátt í þessu at-
ferli?«