Frækorn - 22.03.1909, Blaðsíða 7

það er hann. sem vekur, kennir, bendir:
Þekkið, herðið hjartans rauða þrdð!
Sérhvert fólk er síngirninni þjónar,
svíkur heiminn, tilgang hans og lán.
Fleiri en þessir léttu Lazarónar
Ieika sér á veíkri skán.
Þetta tákn á þessum stað skal segja:
þjóð, sem hvorki lifa kann né deyja
tíu þúsund eftir berusku-ár —
þjóð sem varla þekkir hönd frá hendi
heldur en borgin sú, er Jónas kendi,
hún er dæmd, og hennar bíður fár.
Voðans Eden, Etnu ströndin bjarta,
ár og daga sælan við þér hló,
alt þar til er skall á skruggan svarta -
skelfinganna tíminn sló.
Sjáið tákn og trúið lönd og lýðir,
lögúm þeim er kendu allar tiðir;
lærið, lærið, bræður, bróður þel.
Sikiley, er sundurlostin flakti,
sanrhug yðar skyndilega vakti:
Hvað er þetta þó? Eitt stundarjel!
Qræðið þau hin þúsund ára sárin,
þíðið eigin glæpa freðinn hyl
Brott með víl og vonarlausu tárin,
vekið andans sólar-yl!
Mammon brott, sem myrðir hjartans
gæði;
Mólok brott, hinn grimmi, vígaskæði;
fyrir heiðni komi kristin stjórn!
Fleiri í ár en liggja lík við sundið
lestir timans hafa pínt og bundið:
Reiknað alla ársins syndafórn!
Dunar nú frá hæstum himna-drotni
heilagt orð uin gervalt jarðarsvið:
■-Hverfi heiftir, sverðið sundur brotni,
samúð lærið, grið og frið!“ -
Matth. Jochumsson i N. Kbl.
Eru allir dagar jafn-helgir?
Sumir halda, að svo sé. Samt
setn áður verður það líkast til ervitt
að halda því fast fram. Hvíldar-
daguriun — sjöundi dagur vik-
unnar — er skipaður í hinum tíu
boðorðum drottins, í því lögniáli,
sem guð talaði með sinni eigin
röddu 0g reit með sínum eigln
fingri. Um þetta lögmál segirjesús
sjálfur; »Þangað til himinnogjörð
FRÆKORN1
forgengur, mun ekki hinn minsti
bókstafur eða titill lögmálsins líða
undir lok, unz því öllu er full-
nægt.« Matt. 5, 18. Samkvæmt
þessu lögmáli er hinn sjöundi dag-
ur heilagur dagur, en hinir sex
vikudagarnir eru erviðisdagar. Með-
an menn ekki fótumtroða skýrustu
orð Jesú Krists, getur enginn feng-
ið þá fullvissu, að »allir dagar séu
eins«.
En auk þessara orða Jesú um
lögmálið alment eru einnig fleiri
orð eftir frelsarann, sem berlega
sýna afstöðu hans til hvíldardags-
ins. A ýmsum stöðum í guðspjöll-
unum talar hann unt hvíldardags-
helgihaldið, en aldrei segir hann
eitt einasta orð, sem afnemur gildi
hvíldardagsins. En hann sýnir þvert
á móti, hvernig hvíldardaginn ber
að haida heilagan: »Pess vegna
er leyfilegt að gjöra það, sem
gott er, á hvíldardögum«. Matt.
12, 12.
Ó$k 3csti um hclgibald lacrisvcinanna.
Jesús hélt ekki einungis hvíldar-
daginn og verndaði rétt helgihald
hans. Hann óskaði einnig, að
lærisveinar hans skyldu halda hann
á tíma hins nýja sáttmála. Petta
sést greinilega af Matt. 24, 20.
Um leið og Jesús spámannlega lít-
ur fram í tímann og talar um
eyðilegging Jerúsalemsborgar, sem
átti sér stað ár 70 e. Kr., gefur
hann lærisveinum sínum þessa á-
minningu: »En biðjið þér, að
yðar flótti verði ekki um vetur eða
á hvíldardegi.« Með þessum orð-
um hefir herra hvíldardagsins sýnt
oss, að hans vilji var, að læri-
sveinar hans á tíma hins nýja sátt-
mála einnig skyldu halda sabbats-
daginn heilagan.
Ef vér lítum í Postulanna gjörn-
ingabók, sjáum vér, að hinir fyrstu
39
kristnu héldu hvíldardaginn — sam-
kvæmt orði og dæmi meistarans.
(Pgb. 13, 13. 14. 42-44.; kap.
16, 13.; kap. 17, 1—3.; kap. 18,
1.-4. 11.)
Kcnnittð Páls pcstttla um bvíldardaðinn.
Margur heldur því fram, að Páll
postuli hafi kent, að allir dagar
væru eins, og að hvíldardagurinn
sé því afnuminn. í þessu sam*
bandi er aðallega vitnað til Róm.
14, 1. —6. Vér skulum því til-
færa þessi orð hans:
»Takið að yður hinn trúarveika,
án dóma um hans meiningar.
Einn heldur, að alls megi neyta,
en hinn, sem er trúarveikur, neyt-
ir einungis jarðarávaxta. Sá, sem
alls neytir, fyrirlíti ekki hinn, sem
ekki neytir alls, og sá, sem ekki
neytir alls, dæmi ekki þann, sem
alls neytir; því að guð hefir tekið
hann að sér. Hver ert þú, sem
annarlegan þjón dæmir? Hann
stendur eða fellur sínum herra; en
hann mun standa, því máttugur er
guð að láta hann standa. Sumir
gjöra sér daga mun, en sumir
dæma eins um alla daga. Sérhver
haldi sannfæringu í huga sínum.
Sá, sem af deginum heldur, heldur
af honum vegna drottins, og sá,
sem ekki gjörir sér daga mun,
gjörir hann ekki vegna drottins.
Sá, sem etur (alla fæðu), etur drotni,
því hann gjörir guði þakkir; sá,
sem ekki etur, hann etur ekki,
drotni til dýrðar, og gjörir guði
þakkir.«
Alt, sem beinlínis er hægt að
draga út úr orðum þessum, er það,
að maður á ekki að dæma aðra
með tilliti til þess, sem hér er nefnt.
Enda þótt sumir haldi fast við rang-
ar hugmyndir um fæðu og daga-
hald, þá gjöra þeir þetta í hjartans
einlægni, og því á ekki að dæma