Alþýðublaðið - 05.05.1963, Blaðsíða 9

var sú við kvikmyndahús. Ekki
^ var ljósadýrð mikil eitt blasti þó
! við okkur og var það áróður írá
austur-þýzku, stjórninni. Þó var
ivel lýst í kringum óperuna enda
! munu Austur-Þjóðverjar eiga góða
| óperu. Við gengum áfram og inn
| í íbúðarhverfi og er við höfðum
gengið nokkurn spöl komum við
að girðingu mikilli og hugðumst
gæta að hverjar framkvæmdir þar
væru. Við bjuggumst við vegavið-
! gerðum eða byggingu nýrra hverfa
i en er við vorum rétt komnir að
girðingunni birtust tveir lögreglu
menn með hunda og snérum við
því við og héldum til baka. Þessir
heiðursmenn sögðu ekki orð við
okkur en gengu í humátt á eftir
okkur ca. 100 metra. Við vorum
uns.
ekki vildi hann eiga sitt undir
I slíkitm. Ekki var mikið um bíla
. þarna og þeir sem við sáum voru
! eingöngu austur-þýzkir en þá'þekkj
um við vel hér, þó að ekki sé það af
| góðu svo og rússneskir. Við ákváð
! um nú að ganga aðeins afsíðis í
eitthvert íbúðahverfi og rétt er
[við vorum búnir að ákveða það,
gengum við fram á biðröð eina
mikla og hafa verið þar um það
bil 300 manns, flest ungt fólk Við
urðum forvitnir og fórum að at-
huga hvaða frægur listamaður
I væri þarna á ferð fyrst fólk stæði
í biðröðum og það löngum til að
búnir að fá nóg af sælunni og geng
| um sömu leið til baka og er við
! komum að danshúsinu var röðin
heldur lengri en áður, sama -var
um kvikmyndahúsið að segja.
Klukkan var nú orðin liðlega hálf
níu og ákváðum við að snúa aftur
til Vestur-Berlínar hvað við gerð-
um. Og þegar við höfðum farið
í gegnum þrefalt eftirlit stóðum
-við aftur í Vestur-Berlín og lá
við að við fengjum ofbirtu í augun
er við vorum komnir niður í mið-
borgina sem öll var upplýst með
neonljósum. í hverjum búðar-
glugga blasti við okkur vörur fiá
ýmsum löndum heims og fólk -,em
virtist ánægt með tilveruna, en sam
mála urðum við allir um, að ekki
væri sú tegund af frelsi sem þeir
austanmenn virðast búa við það
sem við værum vanir enda allir
frá Norðurlöndum þar sem óum-
deilanlega er bezt að búa hvað
viðvíkur öllu félagslegu öryggi og
mannréttindum. Eftir þessa ferð
er mér auðveldara að skilja hvers
vegna yfirleitt öll sú vara, sem
við höfum keypt að austan er
að gæðum eins léleg og raun ber
vitni um, eða hvaða áhuga á þetta
fólk, sem býr við einræði og léleg
kjör að hafa á því að skila í þjóð-
arbúið raunverulegum verðmæt-
um, verðmætum sem frá því er
tekið aftur af ofbeldisstjórn. Einnig
reynist mér miklu auðveldara að
skilja það fólk sem leggur líf sitt
í hættu við að hverfa frá þessu
sæluríki. Að lokum hef ég það eitt
að segja að við íslendingar sem
þekkjum frelsi og öryggi ættum
nú að skilja að þetta lýðræði getur
komið hér ef við gætum ekki að
okkur og stöndum fast með þeim
Iþjóðum sem við eigum samleið
Landsmesin snun sjá að rétt var gert í landtielgismáiinu og
viija ekki láta spilla þar um með ævintýramen'nsku.
fá miða, en okkur til undrunar jafnvel þó okkur að öllu leyti
var hér aðeins um að ræða venju fani ekki vel við það Lýðræði fylgir
legt danshús með einhverjum sú ábyrgð að okkur ber að taka
skemmtiatriðum. Ekki var öll- , , , , . .
um biðroðum þar með lokið, þvi i ■
að ekki höfðum við gengið lengi | V)° °kkur þetta „gallalausa
er önnur slík blasti við okkur og I einræði.“
ROSKINN bóndi hér í sýslunni
ræddi við Alþm. í lok síðustu viku
og leyfði honum að hafa ummæli
sín eftir, sem efnislega voru á
þessa leið:
Eg sé sjaldan önnur blöð en
Tímann og Dag og satt að segja
ofbýður mér einstrengingsháttur-
inn í málflutningi þeirra. Eg hefi
huggað mig við það, að þetta væri
bara spegilmynd af lágkúrulegri
blaðamennsku okkar íslendinga,
en eftir útvarpsumræðurnar í vik-
unni er mér ljóst, að þetta er sam-
einkenni áróðurs stjórnarandstöð-
unnar, og ég er hræddur við þetta
ofstæki. Lífsreynsla mín hefir fært
mér þann sannleika heim, að flest-
ir menn vilji leysa þau verkefni
sem bezt af hendi, sem þeim er
trúað fyrir, og leggi sig venjuleg-
ast því betur fram, því meiri trún
aður sem þeim er sýndur. Eg held,
að þetta sé eins með ríkisstjórnir,
hverra flokka sem þær eru, með-
an þær hafa ríkisstjórnarmálin
ein að markmiði, að þær gera á-
vallt' sitt bezta, þó að þeim nátt-
úrlega takizt misvel, eins og títt
er um dauðlega menn. Ef við glöt-
um trúnni á manninn og förum að
dekra við hatrið og ofstækið, þá
er skammt í einræðið og ófrelsið,
og hvernig heldur þú, að íslend-
ingum vegnaði og liði þá?
Bernharð Stefánsson segir í
endurminningum sínum að stjórn
arandstaða sé ávallt óábyrg. Því
miður er allt of mikill sannleikur
í þessu, hvað okkur íslendinga
snertir. En meðal óbreyttra kjós-
enda veit ég þó um allmarga, sem
reyna að meta og vega, burt séð
frá eigin flokki, hvað hver stjórn
gerir vel eða illa. Við Framsókn-
arbændur hér í Eyjafirði gerum
okkur margir hverjir vel ljóst, að
núverandi ríkisstjórn hefur náð
umtalsverðum og farsælum á-
rangri í efnahagsmálúm þjóðarinn
ar út á við og þar með styrkt sjálf mér,
stæði okkar verulega sem þjóðar.
Við hinir sömu erum líka sann-
færðir um, að lausn landhelgis-
deilunnar við Breta hafi verið
mjög hagstæð og ríkisstjórn og
þjóð til sóma, en finnst málflutn-
ingur flokks okkar, Framsóknar-
flokksins, rangur varðandi þetta
mál og ævintýramennska ein, ef
firta ætti samkomulaginu.
Við erum hins vegar óánægðir
með sífelldan vöxt verðbólgunn-
ar og þröng lánskjör og háa vexti,
en látum okkur hins vegar ekki
henda þá blindni, þegar við viljum
vera fullkomlega heiðarlegir við
sjálfa okkur, að gleyma því, að
hver rikisstjórnin af annarri hefur
undanfarið orðið að hopa á hæli
fyrir þessari samþjóðlegu ó-
freskju, sama hvernig þær hafa
að 1/2% hefði verið hæfi-
iegra en 1%, eins og landbúnað-
urinn er á vegi staddur nú, en hví
líkur regin munur er þó að greiða
það en 1% til Bændahallarinnar
sælu. Og m. a. orða í leiðinni:
Ætlar þú að láta Dag komast upp
með það að halda því fram, að
Bændahallargjaldið sé eitt af á-
lögum núverandi ríkisstjórnar,
eins og stóð nýlega í leiðara blaðs
ins? Þar stóð, ef ég hef lesið rétt,
að ríkisstjórnin hefði lagt 2% bú-
vörugjald á bændur, og virtist þá
gert eitt gjald úr búvörugjaldinu
og Bændahallargjaldinu.
Við vorum áðan að ræða um
verðbólguófreskjuna. Þér kemur
kannske á óvart, að ég, Framsókn
armaðurinn, skuli láta það í ljós,
að mér og mörgum fleiri finnst,
verið samsettar. Skortur á lán- [að engin ríldsstjórn hafi gert jafn
fé hefur líka bagað landbúnaðinn
árum og áratugum saman og það
verður ekki bæði sleppt og feng-
ið. Sá, sem sparar fé saman, verð-
ur að fá sitt fyrir það og sérstaka
uppörfun til þess, þegar jafn brýn
þörf .er á því og nú. Okkur er a.m.
k. kennt, að vel fóðraður búpen-
ingur gefi betur af sér en van-
fóðraður, er það ekki? Samt sem
áður er ég þeirrar skoðunar, að
næsta ríkisstjórn eigi að taka lána
mál, fjármagnsmyndun og vaxta-
spursmál til gagngerðrar athugun
ar hið fyrsta, en ég vil láta byggja
á því, sem hefur verið gert og er
fyrir hendi, en ekki gera neinar
kollsteypur.
Já, og svo vil ég koma því á
framfæri, að við erum margir
bændur þess sinnis, að ekkert sé
óeðlilegt, þvert á móti sjálfsagt,
að skattleggja okkur lítilsháttar til
að efla og auka lánasjóð landbún-
aðarins. Við getum deilt um upp-
hæðir, en mér finnst kerfið, hug-
myntíín rétt. Persónulega finnst
G TILVERAN
AÐ HANN HAFI A
TILFINNINOUNNI
tTIL-
;UNNI
alvarlega og að mörgu leyti vel
lieppnaða tilraun og rikisstjórn
Emils Jónssonar til að sporna
gegn vexti hennar. Vinnubrögð
hennar voru að mínum dómi mjög
athyglisverð.
í þessu sambandi vil ég koma
því á framfæri að ég deili ekki
með mörgum flokksbræðrum mín-
um andúð á Alþýðuflokknum, sem
málgögn okkar halda mjög að í-
búum sveitanna. Eg játa að vísu,
að mér finnst Alþýðuflokkurinn
sýna landbúnaðinum sem atvinnu-
grein fremur tómlæti, en það er
að sjáifsögðu einnig sök bænd-
anna, sem ekki hafa sótt inn í rað-
ir flokksins til mótunar á stefnu
hans í landbúnaðarmálum. Hitt
hefur mér aldrei dulizt, og mér
finnst það ekki eiga að dyljast
neinum landsbúum, að Alþýðu-
flokkurinn hefur svnt okkur íbú-
um sveitanna sem fólki fyllstu um
hyggju og forsjá, ýmist sem for-
ystuflokkur eða stuðningsflokkur.
Nefni ég þar skólamál, raforku-
mál, vegamál og sfðast en ekki
sízt almannatryggingarnar, sem
mér er til efs, að nokkurri stétt
hafi komið meir til hagræðis en
bændum og öðrum íbúum sveita,
því að þar er fjölskyldustærð
jafnaðarlega stærri en í flestum
öðrum stéttum og líklega fleira um
aldrað fólk. Eg þekki persónulega
margar fjölskyldur og marga ein-
staklinga, sem eiga almannatrygg-
ingum bókstaflega lífsafkomu sína
að þakka, og þær eru fyrst og
fremst verk Albýðuflokksins, hann
hefur haft um þær frumkvæðið og
forystu. Það þarf enginn að segja
mér það, eftir reynslu margra ára
og ekki sizt síðustu, að Alþýðu-
flokkurinn hafi fiandskapast við
mig sem bónda eða mitt fólk sem
íbúa sveitanna.
(Alþýðumaðurinn).
ALÞÝDUBLAÐID