Alþýðublaðið - 05.05.1963, Page 12

er komiun hingaö vcgna bessa
smáatriðis með dauða Barcleys
ofursta."
„Hvað œtti ég svo sem að
vita um hann?“
„Það er nú einmitt bað, sem
mig langar til að ganga úr
skugga um. Þér vitiö að Sjáif •
sögðu, að verði málið ekki
lýst, verður frú Barcley, sem
er gamall vinur yðar, að ölium
líkindum sökuð um morö.‘'
Maðurinn hrökk ægilega vffl.
„Ég veit ekki hver þér eruð,“
hrópaði hann, „né hvernig þér
vitið það, sem þér vitið, en vilj-
ið þið sverja, að það, sem þér
voruð að segja mér, sé satt?“
„Nú, þeir bíða aðeins eftir
því, að hún komi til meðvitund-
ár til að geta handtekið hana.“
„Guð minn góður! Eruð þér
í lögreglunni?“
„Nei.“
„Hvað kemur yður þetta þá
við?“ .. _
„Það kemur öllum við, að
réttlætið nái fram að ganga.“
,Þér megið trúa því, að hún
er sakiaus."
„Þér eruð þá sekur?“
„Nei, ég er það ekki.“
„Hver drap þá Barcley of-
ursta?“
„Það var bara forsjónin, scm
drap hann. En þér skúluð taka
éftir því, að þó að ég-hefði lam-
ið gat á höfuðið á honum, eins
og mig langaði til að gera, þá
hefði hann ekki fengið annað
en það, sem hann átti skilið af
mér. Ef hans eigin seka sam-
vizka hefði ekki slegið hann nið
ur, er það ósköp líklegt, að ég
liefði nú blóð hans á samvizk-
unni. Þér viijið, að ég segi yð-
ur söguna? Ja, ég sé ekki hv-vs
vegna ég skyldi ^kki gera það,
því eð það er cngin ástæða til
laus náungi, en hann hafði hlot
ið nokkra menntun og átti þá
þegar fyrir höndum liösíoringja
tign. En stúlkan var mér trú
og svo virtist sem ég mundi
hljóta hana, þegar upp."eisi::n
brauzt út, og djöfullinu var iaus
um aiit land.“
„Við vorum innilokuð Bhur-
tee, heii herdeild meö nálfan
flokk af stórskotaliði, einn
flokk af Sikhum og heilmik:3 af
óbreytlum borgurum og kvcn-
fóíiti. Það voru tíu þúsund lipp-
reisnarmenn allt í kringum okk
ur, eins áfjáðir og rottuhundar
viö rottugildru. í annarri vik-
unni þraut vatnið, Og það var
nú um það að ræða, hvort við
gætum náð sambandi við her-
sveit Neills hershöfðingja, i.n
var á leið inn í landiö. Það var
eiui möguleiki okkar, því að við
gátum ekki gert okkur vonir
um að ryðjast út úr Iierkvínni
með allar konurnar og börnin,
svo að ég bauðst til að fara og
aðvara Neill hershöfðingja um
hættu okkar. Tilhoði mínu vir
tekið, og ég rædcli málið við
Barcley liðþjálfa, sem átti að
þekkja landið betur en nokkur
annar maður og teiknaði fyrir
mig leið, sem að ég gæti k<
izt um gegnum raðir uppreis.n-
armanna. Klukkan tíu <>i*ii,a
kvöld lagði ég af stað. II; i :ga
þurfti þúsund mannslífum, cn
það var aðeins eitt þeirra, s> :n
ég hugsaði um, þegar 4g ét
mig falla yfir vegginn það kvöld*
„Leið mín lá eftir uppþornuð-
um árfarvegi, sem við vonuð-
um að mundi skýla mér fyrir
varðmönnum óvinanna, en þeg-
ar ég læddist fyrir bcygju á
honum kom ég bcint í flasið á
sex þeirra, sem voru saman-
hnipraðir og biðu eftir mér.
Á andartaki missti ég hálfvegis
meðvitund vegna hc^aðhöggs
og var bundir | á fótum og hönd
um. En hið raunverulega högg
var í hjartastað en ekki í höfuð-
ið, því að þegar ég raknaði við
mér og tók að hlusta á það,
sem ég gat skilið af viðræðum
þeirra, heyrði ég nóg til þess
að skilja, að félagi minn, ein-
mitt maðurinn ,sem hafði á-
kveðið hvaða \eiff ég skyldi
fara, hafði svikið mig I heudur
óvinunum með því að senda
innfæddan þjón til þeirra.'*
„Jáyja, ég þarf ekki að fara
fleiri|orðum um þetta. Þið vitið
nú tiL-hvers James Barcley var
trúanði. Neill losaði Bhurtce
úr ujrasátinni daginn eftir, í*n
uppréfemarmenn höfðu mig á
brott jucð sér, þegar þeir héldu
undaú, og það liðu mörg ár,
áðurlén ég sá hvít andlit aftur.
Ég var pyntaður og reyndi að
komást undan, var tek'nn aftur
og þýntaður meira. Þér sjáið
sjálfpr - hvernig skilið'var viö
mig. jíNökkrir þeirra, sem flýðu
til >íí£Pal, höfðu mig með sér,
og siðar var ég einhvers staðar
fyrirVnorðan Darjeeliug. Ejalla-
búarkir þar úppfrá myriii upp-
reisuarmennina, sem vorn með
m:g,~eg-ég varð þræll þcir-.'a
um tíma, þar til ég komst und-
an, en í stað þess að fara suður,
varð ég að fara norður, þar iil
ég var kontinn inn í Vl'ghanist-
an. Þar reikaði ég um í tnörg
ár og komst loks aftur sttður
til Punjab, þar setn ég bjó að-
allega meðal innfæddra og
hafði í mig og á með sjóuhverf*
ingarbrögðum þelm, sem ég
hafði lært.. Hvað þýddi fyrir
mig, fatlaðan auntingjann, að
fara aftur til Englands eða gefa
mig fram við mina gömlu fél-
aga? Jafnvej,hefndarlöngun mín
gat ekki fengið mig til þess. Ég
vildi heldur, að Nancy og hinir
gömlu vinir mín.\- héldu aff
Henry Wood hefði dáið beinn
í baki, lteldur en sjá hann
lifandi og skríðandi mcð staf,
eins og sjimpansa. Þau drógu
aldrei í efa, að ég væri dauður,
og ég hugðist ekki láta þau efast
um það. Ég heyrði, að Barcley
hefði kvænst Nancy og hann
risi hratt í tign í herdeildinni,
en jafnvel það fékk ntig ekki
til að tala.“ '
„En þegar maður eldist, fer
mann að langa heim. Árunt sam
an hafði mig dreymt um
græna akra og limgerði Eng-
Iands. Loks ákvað ég að sjá
hvort tveggja áður en ég dæi.
Eg sparaði nóg til að komast
þetta, og svo fór eg þangað sem
hermenn eru, því að þeirra
venjur þekki ég og ég get
skemmt þeim og þannig lifað.“
„Frásögn yðar er mög fróð-
leg,” sagði Sherlock Holmes.
„Ég hef þegar. heyrt af fundum
yðar við frú Barcley og hvernig
þess fyrir mig að fyrirverða mig
fyrir hana,“
„Hún er svoita herra minn.
Þér fjáið mig nú meö bakið eíi.'S
og á kameldýri og rifin öll
skökk, en sú var tíðin, — að
Henry Wood undirliðþjálfi var
einn gíæsilegasti maðurinn í
117. fótgönguliðsherdeildinni.
Við vorum þá í índlandi, I lier-
skálum á stað, þar sem heitir
Bhurtee. Barcley, sem dó um
daginn, var þá liðþjálfi í sama
herflokki og ég fegurðardísin
í herdeildinni — já, ágætasta
kona, sem nokkurn tíma hefur
lífsanda dregið — var Nancy
Devoy, dóttir yfir-liðþjálfans.
Það voru tveir menn, sem elsk-
uðu hana, og einn ,sem Iiún
elskaði. Og þér munuð brosa,
þegar þér horfið á þennan vesa-
ling, sem hniprar sig við eidinn,
og heyrið mig segja.-að það var
vegna-fegurðar minnar, sem hún
elskaði mig.“
„Jæja, þó að ég ætti hjarta
hennar, var faðir hennar ráð-
inn í, að hún skyldi eiga Barc-
ley. Ég var léttúðugur og kæru-
... U5IN6 COPE, STEVE INFOgMS 7HE
P£NTA6C'V OF HI5 SITUATION -—ANP
FOEMAL OF.CEes SOON ARHIVB ASSIöN'
IN6 HIAA TO UBUT. MIH&IA'S tOUNTRy
50 THAT WHEN MUECIA GRAPUATE5 FROAA THE
SCHOOL FOK LATIN AMERICA, IT 15 NATURAL FOR THB
TWO TO TRAVEL T06ETHER
RIDE AL0N6 AND
51-IOW ME HöW TO
MIX A FROPER
m. PI5C0 SOUEJ
My AIR-MISSION
FLI6HT 15 60/ Nð
kyouR wAy.
LIEUTENANT,
yE5,5:R! I'LL
INTROPUCE YOU
, TO THEAA...
AK/y OTHEKS
HERE NCW FROM
„ THIS AEEA? ,
Sv
2 7
Irxf.v
m
0
o'ÍVVji
tW»\ v
SUDDEN'LY A L
AAURCIA REVEAL5
HIMSELF A6 THE
CONTACT FPOAA
AAIS5 AVZZOU...
Undirforingi nolckur segist allt í einu
vera sá sem átti að hafa samband Vlð mig.
— Skrýtið að síðara nafn hans skuli vera
sama og þessarar suður-ameríkudísar, sem
ég er alltaf að hitta.
— Stebbi lætur hermálaráðuneytið vita
um sig með dulmálsskeyti. Brátt fær hann
fyrirskiptanir um að fylgja Murcia undir-
foringja til föðurlands hans.
— Eru nokkrir aðrir hér af þessu svæði?
— Já, og ég mun kynna yður fyrir þeim.
Þegar Murcia útskrifast úr Suður-Ameríku
skólanum, er ekki nema eðlllegt, að þeiv
tveir ferðist saman.
— Við eigum samleið, undirforingi, þér
ættuð að koma með og kenna mér að blanda
súran piscó!
— Kærar þakkir, ofursti.
12 5. maí 1963 — ALÞYÐUBLAÐIÐ