Alþýðublaðið - 08.05.1963, Blaðsíða 15

vera að kveikja í einni í vindin-
nm.
Svo sneri ég mér hálfvegis
við til að horfa á hann.
Hann hallaðist inn í Pontiac-
blæjubíl og var þreyfa fyrir sér
i geymsluhólfinu.
Ég gat heyrt, að hann bölvaði
í lágum hljóðum. Hann fann það,
sem hann var að léita að, sneri
sér við og hljóp aftur inn í veit
ingahúsið.
Ég stóð og hont'ði á eftir hon-
um. Svo gekk ég kæruleysislega
yfir að Pontiacnum og skoðaði
liann. Hann var frá 1957 og ekki
alltof vel með farinn. Ég horfði
til beggja hliða. Það var engan
að sjá. Ég flýtti mér að grípa
ökuleyfismiðann, sem hékk við
stýrið, og kveikti á sígarettu-
kveikjaranum mínum. Ég las
nafnið og heimilisfangið:
Ed Vasari
■ The Bungalow
East Shore, Santa Barba.
Ég gekk burtu frá bílnum,
gekk síðan þvert yfir götuna að
veitingahúsinu á móti -og gekk
inn. Ég settist við borð úti við
gluggann, þar sem ég gat séð
Pontiacinn. Það voru-aðeins fjór
ir unglingar þar inni.
Þreyttuleg veitingastúlka kom
og ég bað um kaffi.
Var Rima með þessum manni?
Bjó hún með honum í þessu heim
ilisfangi?
Ég sat þarna og rey&i og
hrærði í kaffinu og leit atdrei af
bílnum handan götunnar. Rign-
ingin magnaðist og buldi á rúð
unni.
Unglingarnir fjórir pöntuðu
sér meira coke og einn af þeim,
lítil ljóshærð stúlka í örþröng-
um vinnubuxum, kom yfir til
mín og setti peninga í glyrn-
skrattann.
The Platters byrjuðu mjótt
vein sitt og unglingarnir tókú
undir.
Þá sá ég þau.
Þau komu hlaupandi út úr
veitingahúsinu. Vasari hélt regn
hlíf yfir Rimu. Þau skutust inn
í Pontiacinn og óku burtu. Ef
ég hefði ekki þaft augun hjá mér,
hefði ég ekki séð þau. Svo
snögglega birtust þau og hurfu.
Án þess að drekka kaffið,
greiddi ég veitingasíúlkunni og
gekk út í rigninguna og nátt-
myrkrið.
Ég var kaldur, en æstur, og á
kveðinn í að sóa ekki tímanum.
Ég gekk hratt að bifreiða
geymslu, sem opin var alla nótt
ina og ég hafði tekið cftir á leið
niinni frá hótelínu. Ég gekk þar
inn og eftir nokkrar umræður
við starfsmann þar, leigði ég mér
einn Studebaker, borgaði fasta-
gjaldið, og á meðan hann var
að setja benzín á liann, spurði
ég kærulcysislega livar East
Sore væri.
„Beygðið til hægri og haldið
bcint áfram meðfram sjónum",
sagði hann. ,,Það er um það þil
þi-jár mílur héðan“.
Ég þakkaði honum, steig upp
í bílinn og ók út í rigninguna.
East Shore reyndist vera um
það bil mílulöng strandlengja og
stóðu þrjátíu til fjörtíu timbur
smáhýsi meðfram veginum.
Myrkur var í flestum þeirra,
en á stöku stað sáust ljós.
Ég tók löturhæg eftir vegin-
um og starði á hvert hús, er ég ók
framhjá.
í myrkrinu sá ég ekkert, sem
benti til þess, að ncitt þessara
þúsa væri bungalow, og rétt sem
ég var farinn að halda, að ég
mundi þurfa að skilja bílinn eft-
ir og ganga til baka og grand-
skoða hvert hús, sá ég fyrir fram
an mig Ijós í húsi, sem stóð
miklu meira afskekkt en hin.
Ég ók í áttina að því og svo,
þegar ég þóttist viss um, að þetta
væri stáðurjnn, fór ég úr bílnum
út af vcgínúm, slökkti á honum
ljósin og steig út úr honum.
Rigningin buldi á mér fyrir
liafgolunni, en ég tók ekki eft- ,
ir því,
Ég nálgaðist gluggann, sem
ljósið sást í, og er ég kom nær
sá ég, að þetta var bungalow.
Ég stanzaði við tvöfalt' tréhlið :
ið. Á akbrautinni upp að húsinu
stóð Pontiacinn. Ég horfði upp
eftir og niður eftir veginum, en
eftir því sem ég fékk bezt séð,
var ekkert líf að sjá.
Ég opnaði hliðið varlega.
Það lá steinsteytur stígur um
liverfis húsið og eftir honum
gekk ég að glugganum. Ég leit
inn.
Herbergið var sæmilega stórt
og sæmilega vel búið húsgögn-
um. Það vom þægilegir, en snjáð
ir hægindastólar, og nokkrar ný
iízku myndir á veggjunum. Það
var sjónvarpstæki í einu horn-
inu og velbúinn bar í öðru.
Allt þetta sá ég í sjónhend-
ingu, síðan beindust augu mín
að Rimu.
Hún lá í hægindastól með slg
arettu milli varanna og whiský-
glas í hendinni. Hún var í græn
um greiðsluslopp, sem féll frá
henni, svo að ég sá langa, granna
og krosslagða fótleggina. Hún
hreyfði annan þeirra gremjulega
og starði upp í loftið.
Svo að hún bjó þá hérna! Hún
bjó með Vasari!
Ég horfði á liana.
Skyndilega opnuðust dyrnar
og Vasari kom inn.
Hann var í náttbuxum en nak
inn að ofan. Risamikill brjóst-
kassinn á honum var þakinn
grófu hári og geysilegir vöðvarn-
ir þnykluðust, er liann þurrkaði
á sér hnakkann með handklæði.
Hann sagði eitthvað við iiana,
og hún horfði á hann, fjandsam-
leg á svip. Hún lauk við drykk-
inn, lagði frá sér glasið og stóð
á fætur. Hún stóð stundarkorn og
teygði úr sér, en gekk síðan fram
hjá honum út úr herberginu.
Hann slökkti ljósin og ég stóð
og horfði ó óljósa mynd sjálfs
min í rúðunni.
Ég gekk frá.
Spölkorn frá hafði kviknað ljós
í íðrum glugga, en það var dreg
ið fyrir hann. Ég beið.
Eftir nokkra stund var ljósið
slökkt. Það var nú myrkur í öllu
húsinu.
Ég gekk aftur að Studebakem-
um eins liljóðlega og ég hafði kom
ið.
Ég settist upp í hann, ræsti
hann og ók hægt aftur til hótels-
ins.
Á meðan ég ók, var hugur
minn önnum kafinn.
Loksins var ég búinn að finna
hana!
En það voru enn erfiðleikar
á veginum. Vissi Vasari, að hún
var að kúga fé út úr mér? Yrði
ég svo að fást við hann, þegar
ég væri búinn að losa mig við
liana?
Það var á meðan ég var að aka
þarna gegnum myrkrið og regn-
ið sem ég gerði mér skyndilega
ljóst, hvað ég liafði í huga. Eg
ætlaði að myrða hana. Nístandi
skelfing greip mig. Það hafði
verið ósköp auðvelt fyrir mig að
segja við sjálfan mig, að stinga
þyrfti upp í hana, þegar ég
hefði fundið hana, en nú, þegar
ég var búinn að finna hana, kom
tilliugsunin um að ganga að henni ■
og drepa hana út á mér svitanum.
Eg bægði hugsuninni frá mér.
Þetta varð að gera. Fyrst yrði ég
að losna við.Vasari. Ef hann væri
viðstaddur, gæti ég ekki stungið
upp í Rimu. Eg komst að þeirri
niðurstöðu, að ég yrði að hafa
gát á húsinu f svo sem tvo daga:
ég yrði að komast að því hvað
þau gerðu, hvernig þau lifðu og
hvort Vasári viki nokkurn tíma
frá henni.
Eg svaf ekki mikið þessa nótt.
Martröð þess, sem ég varð að
gera, hvíldi þungt á mér.
II.
Rétt eftir hálfsjö næsta morg-
un var ég aftur á leið í bílnum
út til East Shore. Eg var örugg-
ur um, að mér mundi óhætt að
nálgast húsið í dagsbirtu á þess-
um tíma sólarhrings. Mér gat
ekki til hugar komið, að þau færu
snemma á fætur.
Eg ók hratt fram hjá húsinu.
Það var dregið fyrir gluggann, og
Pontiacinn stóð enn á brautinni
upp að húsinu.
í miskunnarlausri morgunbirt-
unni virtist húsið illa farið: ein-
kennandi fyrir sumarfríahús úti
við sjóinn, sem eigandinn leigði
út ár eftir ár, án þess að leggja
nokkum tíma á sig að skoða það
eða leggja fram peninga fyrir
málningu á það.
Handan við húsið voru sand-
hólar. Er ég hafði ekið nokkur
liundruð metrum lengra eftir
strandveginum, faldi ég bílinn
bak við runna og gekk til baka
í áttina að húsinu.
Tæpa hundrað metra frá hds-
inu voru sandhólar, sem vöru
hinn ágætasti félustaður. Ligáj-
andi bak við þá gat ég haft gát
á húsinu, án þess að til sín sác-
ist. . . '
Eg hafði tekið með mér sterk&n
sjónauka, sem ég liafði verið sVo
heppinn að geta fengið lánaðán
hjá hóteleigandanum. '
Eg kom mér þægilega fyiAr.
Með því að ryðja burtu dáliflu
af sandi gat ég legið utan £ hóln-
ura og hvílt sjónaukann ofan1 á
honum.
Eg fylgdist með liúsinu £ héila
klukkustund, áður en nokkurt ljfs
mark sást.
Klukkan tuttugu mfnútur fýr-
ir niu kom gamall bílskrjóður
hikstandi upp veglnn og stanzáði
fyrir utan húsið. Kona steig ,út
úr bílnum. Hún gekk heim að
húsinu. Eg skoðaði hana f sjón-
aukanum. Hann var svo sterkur,
að ég gat séð púðurhrúgumar á
andliti hennar, þar scm hún hafðl
smurt því of þykkt á. [
Eg gerði mér f hugarlund, ftð
hún væri vinnustúlkan og værl
hún komin til að taka til og f
sjónaukanum sá ég hana stinga
tveim fingrum inn um bréfalúg-
una og draga fram langt snæri,
sem lykill var bundinn í endáhn
á. Hún opnaði útidyrnar með lýkl
inum og gekk inn. I
Hin langa bið hafði borgað
big. Eg vissi nú hvernig ég aÁti
að kornast inn í húsið, ef iég
þyrfti þess. )
Við og við sá ég konuna á stjál
í stofunni, þegar ég beindi sjðn-
aukanum að stofuglugganúfti.
Eftir nokkrar mínútur tók htón
/
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 8. maí 1963