Alþýðublaðið - 14.07.1963, Blaðsíða 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIEFTIR: LUCIILA ANDREWS
Þegar vi'ð komum aftur til
Roberts í rúmi nr. 18, sendi hún
honum eitt sinna geislandi brosa.
Þetta er systir Standing, sem á
að fylgja yður niður í skurðstof-
una, Roberts. Hún verður hjá
yður allan tímann, svo að þér
hafið ekkert að óttast. Þér fáið
sprautu, þegar þér komið niður
og þá sofnið þér þegar í stað.
Þegar þér vaknið aftur er öllu
lokið og þér liggið hérna í rúm-
inu. Systir Standing á að gæta
yðar á meðan þér sofið ög fylgja
yður hingað aftur.
Maðurinn með skurðstofubör-
urnar stóð og beið. Hann var lág
vaxinn og holdgrannur með vin-
gjarnlegt, hrukkótt apaandlit. —
Bennings - .sagði mér, að það
mætti treysta honum. Hann
veit nákvæmlega, hvað á að gera,
ef eitthvað kemur fyrir á leið-
inni upp eða niður. Gerið ná-
kvæmlega eins og hann segir,
og þá er ekkert að óttast. -
Maðurinn kiappaði Robcrts
vingjarnlega á fæturaa, þegar
hann lagði hann á börurnar. —
Þetta gengur ágætlega svona,
sagði hann uppörvandi. Eg og
systirin höldum í hendina á yð-
ur allan tímann.
Þegar við komum niður á gang-
inn fyrir framan skurðstofuna,
dró hann mig til hliðar og hvísl-
aði: — Fyrsta sinn, systir?
— Já.
— Þá skuluð þér barg gæta
þess að halda fast í höndina á
honum, meðan hann sefur. Það
er betra fyrir hann og betra
fyrir yður.
ÞRIÐJI KAFLI.
Umhverfis skurðstofuna voru
mörg smá-herbergi, svæfingar-
klcfi, sótthreinsunarklefi, skipti-
lierbergi o. fl., en skurðstofan
sjálf var skilin frá sjúkrahús-
inu með breiðum tvöföldum dyr-
um, sem lágu út á gang, þar sem
aftur voru dyr til hinna ýmsu
lierbergja. Þegar við komum
innst inn á ganginn urðu fyrir
okkur dyr með rauðu skilti, þar
sem mátti lesa: Varúð — upp-
skurður stendur yfir — og yfir
dyrunum að skurðstofunni sjálfri
var rautt skilti með þessari á-
lelrun: Uppskurffur stendur yfir
— affgangur bannaffur.
Burðarmaðurinn hjólaði
börum Roberts inn í svefnklef-
ann. Þér verðið að setja á yður
grímu, systir, hvíslaði hann. Þér
getið skipt að öðru leyti, þegar
hann er sofnaður.
— Þökk. Eg tók grímu úr
stórri glaskrukku við dyrnar og
batt hana á mig, svo fór ég til
Róberts.
— Þér eruð svo ókunnuglegar
með þetta, systir, sagði Roberts
skjálfandi. Hann teygði höndina
í áttina til mín aftur. — Eg er
fegin, að þér skuluð ætla að vera
hjá mér allan tímann, . . maður
er þó ekki eins einmana, þegar
.... Hann horfði skelfdur á mig.
Eg býst við .... að svona upp-
skurður sé daglegur atburður
hjá yður? Hafið þér fylgt mörg-
um hingað niður?
Eg kingdi með erfiðismunum.
Ó, ja, mörgum, svaraði ég eins
kæruleysislega og ég gat.
— Og .... Þér hafið séð fíeiri
tilfelli eins og mitt? — Eg á við,
er nokkuð sérstakt við það?
— Auðvitað ekki, svaraði ég
eins rólega og ég gat. Það er
alvanalegt.
Burðarmaðurinn hlustaði á sam
talið og skaut inn í. Ó, já. Við
horfum á svona uppskurði dag-
inn út og inn. Herra Warring
sker upp mörg hundruð sinnum
á hverju ári. . . Tökum til dæm-
is í dag.. Voru það ekki 11 af
yðar deild, systir.
-— Jú, bara 11, svaraði ég og
reyndi að láta sem ekkert væri.
Roberts varpaði' öndinni létt-
ara. — Ellefu, segið þér það
satt! Hann brosti skyndilega til
okkar. Eg veit ekki hvers vegna,
cn mér líður einhvern veginn
betur.
Líður yður betur? Svæfinga-
læknirinn kom inn í sama bili.
Það er síórkostlegt. Réttið bara
út hægri handlegginn og ég gef
yður svolítið, sem veitir yður
góðan blund. Hann brosti til mín
og kinkaði kolli.
Þegar Roberts var sofnaður
bað svæfingarlæknirinn mig að
fara og skipta um föt. — Eg skal
gæta hans, á meðan, bætti hann
við.
Burðarmaðurinn leit snöggt á
mig. Það er skilti yfir dyrunum
að skiptiherbergi hjúkrunar-
kvennanna. Deildarhjúkrunar-
konan er þar inni. Hún segir
yður í hvað þér eigið að fara.
Svæfingalæknirinn leit ekki
upp, þegar hann spurði: í fyrsta
sinn, systir?
— Já, læknir.
— Guð hjálpi yður, tautaði
hann. — Það er fjári heitt þarna
inni.
Eg hefði ekki þekkt deildar-
hjiíkrunarkonuna aftur, ef ég
hefði ekki þekkt bláa beltið
hennar, — en sjálf var hún
hulin undir hvítum túrban, —
hvítum slopp, á bak við hvíta
grímu og í hvítum stígvélum.
Hún leit fyrst niður á fætuma
á mér.
— Hvaða númer, systir?
— 37, systir.
— Náið yður í stígvél núm-
er 38, við höfum engin minni.
Svo tók hún víst eftir því, hvað
ég var óörugg og leit rannsak-
andi á mig. — Segið mér bara
ekki, að þær hafi sent okkur
nema á fyrsta ári!
f
— Jú, systir.
Hún andvarpaði. — Bara
nema! Hvað gengur á á Francis
Adams í dag?
Hver sendi ýður hingað?
— Systir Bennings, systir.
Hún tautaði eitthvað um það,
að sumar deildarlijúkranarkon-
ur héldu víst, að hún hefði ekki
annað að gera en taka að sér
meðvitundarlausa menn. Hjartað
stöðvaðist í brjósti mér! Vesal-
ings Josephine! Vesalings ég!
— Hérna. Hún rétti mér hvít-
an slopp. — Farið í þennan utan
yfir allt hitt, svo skal ég hjálpa
yður til að setja á yður túrban-
inn. Þér finnið stígvélin í skápn
um þarna. Þegar ég var komin
í allt saman, leit hún rannsak-
andi á mig. — Þetta er ágætt.
Svo brosti hún allt í einu vin-
gjarnlega til mín. — Hrædd?
— Dálítið, systir.
— Vesalingurinn litli, — ég
trúi því vel. En látið ekki hug-
fallast. Þetta verður ekkert ótta-
legt. Þér sjáið ekkert af sjúkl-
ingnum nema sárið og minnizt
þess, að þér eigið ekkert að gera.
Þér eigið bara að vera þarna, til
þess að þér getið gefið deildar-
hjúki-unarkonunni skýrslu, þeg-
ar upp kemur. En enginn krefst
þess, að þér skiljið nokkuð af
því, sem fram fer, — svo að þér
skuluð ekki heldur taka þetta
allt of alvarlega. Allt verður ein-
hvern tima fyrst, en það er
óneitanlega þægilegt, að vön
hjúkrunarkona fylgi sjúklingun-
um niður. Það steinleið yfir
hina! Vissuð þér það?
Eg fékk skrítna tilfinningu i
magann. — Nei, systir.
— Jæja, það var nú svona.
Komið hingað. Hún opnaði lítinn
lyfjaskáp.
— Hér er ilmsalt eins og þér
sjáið á miðanum. Ef allt fer að
snúast fyrir augunum á yður, þá
skuluð þér ekki reyna að halda
yður uppistandandi, — þar sem
þetta er í fyrsta sinni, sem þér
horfið á uppskurð. Farið hingað
og notið ilmsaltið. Hún brosti
aftur. Það getur vel verið, að
þér þurfið ekki á þessu að halda,
en það sparar tíma og erfiði
fyrir okkur öll, ef þér vitið, hvað
þér eigið að gera. Biðjið ekki
um - leyfi»til - «»* -fó- ‘ aff fara, farið
bara þegjandi út. Það ónáðar
alla, ef einhver gengur um gólf
þarna inni eins og hin gerði. Eg
verð að aðvara yður. Þetta er
ekki létt byrjunarþraut, en það
er ekkertr við því að gera.
■— Verður þetta erfiður upp-
skurður, systir?
Hún hikaði dálítið. — Ekki
beinlínis erfiður, en þetta tekur
langan tíma. Herra Warring vinn-
ing mjög hratt, en ég efast um,
að hann ljúki þessu af á styttri
tíma en tveim klukkustundum.
Og það er langur ími fyrir þann,
sem stendur í fyrsta sinni inni
í sjóðheitri- skurðstofu, bætti
hún við með meðaumkvun í
röddinni.
Og það var sannarlega heitt
í skurðstofunni. Uppskurðurinn
tók líka langan tíma. Mig sveið
í fæturna, verkjaði í bakið. Eg
fékk höfuðhögg, hendumar urðu
ískaldar, en annars gekk allt
vel. Eg var alltof áhugasöm um
það, sem gerðist á skurðarborð-
inu til þess að láta líða yfir mig.
Eg horfði á leiknar hendur
skurðlæknisins og dáðist að
snurðulausri samvinnu hans, að-
stoðarlæknanna og hjúkrunar-
liðsins. Nokkrum sinnum heyrð-
ist yfirlæknirinn segja .svona’,
en það var líka það eina, sem
sagt var. Þegar hann sagði
„svona” í síðasta sinn, var eins
og andrúmsloftið á skurðstof-
unni gjörbreyttist. Stúdentarnir
í áhorfendaklefunum liölluðu
sér aftur á bak í sætunum og
tóku tal saman.
— Næsti! sagði svæfingar-
læknirinn. Eg leit á klukkuna.
Klukkutími og fimmtíu mínútur
voru liðnar frá því að uppskurð-
urinn hófst.
Vfirlæknirinn gekk til hand-
laugarinnar og tók af sér hanzk-
ana. — Hvar er hjúkrunarkon-
an, sem kom með sjúklinginn?
Skurðstofuhjúkrunarkonan kink
aði kolli til mín. Beint fyrir aft-
an yður, herra Warring. J
Hann snéri sér að mér. Hér
eru nokkur fyrirmæli varðandi
Róberts, systir, — og svo roms-
aði hann upp úr sér fyrirmæl-
um, sem aldrei virtust ætla að
taka enda. — Viljið þér gjöra
svo vel og segja deildarhjúkrun-
arkonunni þetta með kveðju frá
mér!
, — Systirin er alveg ný af nál-
inni ' h2raaV sagtii skurðstófþ-
hjúkranarkonan afsakandi. — Á
ég að senda einhverja héðan áf
deildinni með fyrirmæli yðar.
Hann leit aftur á mig, Eg var
öll sveipuð í hvítt nema augun
og ég efaðist um, að hann þekkti
mig aftur. Eg tók nú í fyrsta
sinni eftir augum hans. Þau
voru grá, — ekki stálgrá, heldur
djúp og blágrá eins og vogur
á vetrardegi. Og það var sami
frostkuldinn yfir þeim í þetta
sinn.
— Hvað sagði ég, systir, spurði
hann stuttaralega.
— Eg hikaði. Eg var ekki viss
um, hvað hann átti við.
— Þér hafið kannski nógan
tíma. tíma, en hérna er hann
dýrmætur. Enn eru eftir þrír
uppskurðir. Vilduð þér gjöra svo
vel og endurtaka það, sem ég
var að segja yður.
í annaff skiptið á minni stuttu
hjúkrunarkvennaævi kom það
sér vel, að ég gat munað heilar
þulur og romsað upþ úr mér
eins og páfagaukur. Eg gerði
eins og hann bað mig um.
Þegar ég hætti, kinkaði hann
kolli og snéri svo við mér baki.
Skurðstofuhjúkrunarkonan
bað mig að fylgja Roberts aftur
upp á deildina og koma aftur
niður með þann næsta. Eg gerði
eins og fyrir mig var lagt, end-
urtók fyrirmæli yfirlækniáii|s
fyrir Bennings og fylgdi Svo
næsta sjúklingi niður. Þessi upþ
skurður tók skamman tíma óg
næstu tveir voru einnig minni
háttar uppskurðir. Mér fannst
ég orðin þaulvön og var mjög
hreykin af sjálfri mér. Eg hafði
ekki borðað neitt síðan snemma
um morguninn, en mér leið á-
gætlega. Eg, velti því fyrir mér,
hvort ég ætti kannski að verða
— Eg er farin að safna saman dóti, sem ég þarf aff nota,
þegar ég er gift.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 14. júlí 1963 ^