Alþýðublaðið - 14.09.1963, Side 8

)■■■■■■■■■■■■•■■•■■■■■■!
!■••••■■■•■••■■■■■■■■■■!
I ■>■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■•■■■«■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■•>■■■■■•■■■■■•••■••■■■■■•••■•■»«■■••••■■•■■••■■■■■■»“■■■«
■ ■■ ■•■■■■■■■ Wí
■■■■■■■■■■■■•■■■•••■■■■■■•••■■■■■■■
(‘••■■■■■■■■■■■•a
■ •••■■■■■•■•■•••MMKtt. i
■ ■■■■■■■■■■■>■■■■■•■■■■■■■■■•■'■«■■■■■■ ■■■■■■!
IMIHMMMkMMMMHI
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■
_iaMM<MMMMMMMM*
!■■■■■■■■•■■■■■•■■■■■•■I
■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■•■■■■■■■■■>■■■■■■■>■■■■■■■•'•■■
!•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«■■ ■■■■■■■■•■■■■■■■■■■•■«•■■■■ »■■■■■■■■■■
■ ■»■■■■■■■■....................■ii««»M|I»IMMM»M«»M»MI
■ ■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■^■■■> "■■■■■! ■■■■■■■■■■■■■■■ ■■■••■■•■■••••■•••>■
• •■■■MMMM>IMMMMIMMI»aiMMi:MMIMItMMMMMIMMM>MaMI
!■■■■■■■■■■■■■■•■>■■■■■••■!
• ■ MMHMI
■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■•■■■■]
[■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«»•■■■»»■■1
iSS
s:s?s
Rætt v/ð Öldu Friðriksdóttur kennara:
• •
VIÐ VIUUM FJOlBREYTTflRI
HANDAVINNU ISKÓIANA
ALÐA FriSriksdóttir tók í
sumar þátt í námskeiði, sem
ætlaS var kennurum í Noregi.
Námskeið þetta var aðallega
ætiað handavinnu- og teikni-
kennurum. Það var haldið í Ul-
riken-skólanum í Bergen.
Kennarar á námskeiðinu kenna
flestir í skólanum á veturna.
Sýning var haldin á vinnu
nemenda og vakti eitt verk
Öldu þar mikla athygTi.
Þátttakendur námsskeiðs^
ins voru 60 talsins. Alda var
eini íslendingurinn á því. Nám-
skeiðið stóð yfir í þrjár vikur
og kennt var 8 klst. á dag.
Því var skipt í 5 deildir og
höfðu nemendurnir frjálsan að
gang að öllum þeirra. Það sem
kennt var í hinum ýmsu deild-
um var hornavinna, keramik,
smábarnavinna, málmiðja og
handavinna.
Alda ber kennaranafnið með
réttu, þar sem hún, hefur þre-
föld kennararéttindi. Árið 1957
lauk hún prófi við Kennara-
skóla íslands í handavinnu og
svo' hefur hún nýlokið prófi
I Handíða- og myndlistaskól-
anum í teikningu og vefnaði.
Hún kennir handavinnu við
Vogaskólann og vefnað og
teikningu í Handíðaskólanum.
Við héldum heim til Öldu
hér einn daginn, tii að virða
fyrir okkur nemendavinnuna.
Hún hafði raðað helztu mun-
unum upp á borð og þar mátti
sjá leirmuni, gafla og skeiðar
úr horni og beini, átthaga-
verkefni eða föndur fyrir yng-
stu skólabörnin og síðast en
ekki sízt, styttu, sem vakti
mikla athygli og var m. a.
hirt mynd af í nokkrum norsk
um blöðum.
— Alda, var þetta í fyrsta
sinn, sem þú fórst utan á
kennaranámskeið?
— Nei, þetta var í fimmta
Alda Friðriksdóttir
skiptið. Eg hef mjög gaman af
öllum listiðnaði, þó sérstaklega
í sambandi við vefnað, og ég
hef þvi farið utan á sumrin til
Norðurlandanna og tekið þátt
í námskeiðum þar.
— Hvers konar sýning var
þetta, sem haldin var þarna?
— Þetta var yfirlitssýning
á verkum okkar. Hún var hald-
in á síðasta skóladegi. Við
vorum öll að ljúka við verk j
okkar, en ég fékk ekki sérstak j
lega mikinn vinnufrið. Það var ;
alltaf verið að kalla í mig tU
að mynda mig við styttuna.
Hún er gerð úr hinni svoköll-
uðu léttu steinsteypu.
— Hvað nefnir þú hana?
— Eg þimfti ekki að hafa
fyrir að finna nafn á hana.
Það gerði kennari minn. Hann
leit á hana og sagði: Þetta er
.Brúðurin við kirkjudyrnar.’
Fannst mér þetta nafn vera
mjög snjallt, þar sem kirkju-
dyr í Noregi eru venjulega úr
einhverri viðartegund og viður
er hafður bak vlð styttuna.
— Hafa verk þín hlotið við-
urkenningu áður?
— Já, fyrsta sumarið, sem
ég fór utan á námskeið, fór
ég til Danmörku, og gerði þar
eitt mynztur, sem skólinn
keypti af mér. Hann keypti
alltaf þau mynztur, sem bezt
þóttu. Á helmilisiðnaðarsýn-
ingunni, sem haldin var. í Iðn-
skólanum síðastliðið sumar,
var mynztur þetta í dönsku
deildinni til sýnis.
— Hvað fannst þér sérstak-
lega skemmtilegt á námskeið-
inu?
;— í því sambandi má ef til
vill helzt minnast á mosaik-
vinnuna. Hún var með nokkuð
sérstöku sniði. Djúpar skorur
voru gerðar á léttu steinsteyp-
una og þær fylltar með mosaik
steinum, glerbrotum eða ein-
hverju öðru. Ekki mátti fylla
skorurnar alveg, heldur átti
að hafa smá bil miUi steina
og steinsteypuveggsins. Það
myndar svo mikla dýpt.
— Þú segist hafa verið á
kennaranámskeiði, en ekki
kannast ég við, að mikið sé
kennt af því, sem þú lærð-
ir þar, í skólum Reykjavíkur.
— Nei, það er alveg rétt.
Hér er allt á svo miklu byrj-
unarstigi. Þó er farið að vera
mikið með hein og hornavinnu
í smíði. Mér finnst til dæmis
að leirvinnan mætti vera meiri
í skólunum. Það er gott fyrir
börnin, að mega athafna sig
við fjölbreytta iðju og svo má
sjá margt skemmtilégt út úr
þessu hjá börnunum.
Ung stúlka, sem trúlofuð er
manni á svipuðum aldri og hún
er sjálf, á í nokkrum áhyggjum
vegna framtíðarinnar. Það er
allt í Iagl með efnahag og at-
vinnu. Allt í stakasta lagi með
kærastann, sem' er dugnaðar-
piltur, og allt í lagi með ást-
ina þeirra á milfi. Það eru sem
sagt engir annmarkar á neinu
frá almennu sjónarmiði séð.
En áhyggjur unnustunnar stafa
af því að pilturinn hennar hef-
ur einhvem veginn fengið þá
flugu í höfuðið, að það sé ó-
þarfi að vera að gifta sig. Þau
geti vel búið saman án þess.
Giftingin breyti eiginlega engu
af því að þeim þyki jafnvænt
hvoru um annaff, þó aff þau
séu ógift. Nú er spurningin,
hverníg presturinn líti á málið
í fyrsta lagi. Unnustinn hef
ir rétt fyrir sér í því, að hjóna
vígslan breytir í sjálfu sér
ekki neinu í sambandi við
sjáffa ástina, sem laðar hjóna-
efnin hvort að öðru. Ég þekki
ýmis dæmi þess, að fólk hafi
búið saman. ógift og rækt
skyldur sínar hvort við ann >;ff
meff þeirri prýffi, sem hver
hjón væru sæmd af. Þó er tki
fyrir það að synja að hjónabaad
ið hafi einnig þýðingu, þe.íar
um það er að ræða að varff-
veita tryggff og hollustu. Á
stríðsárunum kom það alloft
fyrir að norskt fólk flýði yir,
til Svíþjóðar, og stundum • •.r
það aðeins maffurinn eða kon
an, sem komst burtu. Þótti þá
oft hagkvæmara, af stjórnar-
farslegum ástæðum, að skilnaff
ur færi fram fyrir siðasakiv-.
Eftir stríðið var svo hjónaband
ið endurreist. En þá kom'í íjós
að þeir fráskildu höfðu reynzt
óá’reiðanl*gri og ót^/gga^ri í
fjarveru frá maka sínum en
hinír, sem aldrei gengu í gegn
um skilnað. Hjónavígslan var
með öðrum orðum meira ■ aff-
hald á veikum freistingastund
um heldur en „prívat-trú'oí1-
un.“ Mörg hafa þau hjón / r
iff á öllum tímum, sem hjóna
vígsluathöfnin sjáíf með yfir
iýsingum sínum og fyrirbæn-
um á helgri stundu varð sv/
dýrmæt að hún varð ekki aV
eins minning, heldur stöðug
ur grundvöllur ævilangrar sam
veru.
í öðru lagi. Málið hefur cln'i
ig aðra hlið, sem ekki snýr að
ÖRYGGISBELTIÐ BJARG
Hér fór betur en á horfðist.
Ökumaður Cortina-bílsins, sem
við sjáum, skreið út úr bílnum
af sjálfsdáðum, er bíllinn hafði
numið staðar. Hann var festur
í öryggisbelti, og er ekki nokk
ur vafi á að beltið bjargaði 5ifi
hans. /
■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■!
>■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■!
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■I
■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■I
•“--“““■'■■•BS•■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■• ■■■■■■■■■!
..............
■ ■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■ ■■■rBaBBnan
■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
!■■■■■■■■■■■»■■■•■•»»■■■■*■■■■■•••■
8 14. sept. 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ