Óðinn - 01.07.1923, Blaðsíða 13

ÓÐINN
61
ingin sjálf er ekkert falleg, en útýnið er þó yndislegt.
Nokkrir menn voru komnir á fætur, og hjá þeim
frjettum við, að með flóðinu um kvöldið ætti vjelbátur
að fara upp að Hvítárvöllum. Við fórum inn í gisti-
húsið og fengum okkur morgunkaffi; þar ákváðum við,
að ef ekki lygndi, fengjum við okkur far með bátnum
upp eftir um kvöldið. Það lygndi ekki, svo við eydd-
um deginum í að skoða staðinn. Það merkilegasta
sem við sáum, var vindmylna, hún var gerð til að
skera tóbak. Það sagði okkur líka einhver, að hún
bæri sig ekki, því hún væri 2 daga með bitann.
Svo kom kvöldið og báturinn átti að leggja af stað;
en þá bilaði vjelin, svo ferðinni var frestað til morg-
uns. Við tókum bátinn og lofuðum þeim sem vildu
að koma út á honum. Menn Ijetu hjer eins og annar-
staðar undrun sína í Ijósi yfir þessu ferðalagi og voru
sammála um, að aldrei hefði minna skip komið þangað
upp eftir. Um morguninn vöknuðum við kl. 51/*, hálf-
um tíma áður en báturinn átti að fara, og komum í
tæka tíð. Strigabátinn bundum við fyrir framan vjela-
húsið. A leiðinni voru öldurnar það miklar að oft gaf
alveg yfir vjelbátinn, svo okkur hefði ekki gengið
mikið á strigabátnum. Bærinn Ferjukot liggur um 12
km frá Borgarnesi, hinu megin við ána eru Hvítár-
vellir. Þarna er sundlagt og ferjað yfir á flatbotnuð-
um bátum. Þegar við komum þangað upp eftir, leitst
okkur ekki vel á ána, hún var straumharðari og öld-
urnar krappari, en við höfðuni búist við. Jeg sá að
það var tilgangslaust að ætla sjer upp ána, á móti
svona miklum vindi, og lagði til málanna að við fær-
um yfir að Ferjukoti og reyndum að útvega okkur
hesta, en fjelagi minn vildi fyrst reyna hvað hægt væri
að komast á ánni. Þegar báturinn var kominn út á
ána, stóð hann í stað, hvernig sem honum var róið,
svo lagðist hann flatur í strauminn og hraktist upp að
klettunum hinumegin, og við að taka hnykkinn af
bátnum brotnaði besta árin okkar. Jeg hafði á rjettu
að standa, það var tímaspillir að ætla sjer upp ána í
svona veðri. Við fórum með bátinn heim að Ferju-
koti, þar tókum við hann í sundur og var þá nýtt rif
brotið í honum, þar fengum við að geyma hann þar
til við kæmum aftur ofan af jökli. Þegar hin gestrisnu
hjón í Ferjukoti höfðu gætt oþkur á laxi og fleiru
góðgæti, lögðum við af stað með fjallhakana við hlið.
Ferðinni var heitið upp að Galtarholti, því þar var
okkur sagt að við fengjum helst hesta. I leiðinni
komum við að Eskiholti, því við hjeldum að það væri
Galtarholt. A hlaðinu mættum við manni, sem starði
á okkur og hakana, eins og við værum eitthvert
undur, hann hafði auðsjáanlega aldrei sjeð skáta fyr.
Hann sagði okkur svo til vegar, og horfði á eftir
okkur þangað til við hurfum. Eskiholt er með allra
fegurstu bæjarstæðum sem jeg hef sjeð. útsýnið frá
bænum er óviðjafnanlegt, jöklarnir og fjöllin alt í hæfi-
legri fjarlægð. ]eg efa, að það finnist nokkur sá mað-
ur, sem ekki vildi vera í Eskiholti. I Galtarholti fengum
við hesta og bestu viðtökur, meðan við biðum eftir
þeim. Þegar við höfðum beðið þar stutta stund, kom
sami maður og við hittum í Eskiholti, að eins til að
sjá okkur betur, hann var nefndur Gvendur Th . . .,
og atvinna hans var að útvega ferðamönnum hesta.
Eitthvað var hann að tala um að okkur væri nær að
læra að snúa fiekk, heldur en að flækjast upp á
jökla; en ekki gat hann talið okkur af jökulferðinni,
og við lögðum af stað, enn þá á ruggandi farartæki.
Um kvöldið fórum við yfir Hvítá, á Kljáfossbrú, og
heim að Hurðarbaki, þar fengum við gistingu. Næsta
dag ætluðum við að komast upp að Kalmanstungu
eða Fljótstungu, en svo upp á jökul. Þegar við vökn-
uðum um morguninn, var alheiður hirninn, við vorum
því vissir um að nú væri sá margþráði þurkur kom-
inn. Alt var glatt, bæði menn og skepnur. Fyrst riðum
við niður í Reykholtsdalinn, fram hjá Deildartungu að
Reykholti. Dalurinn er blómleg sveit, eins og allar
nærsveitirnar, og lítið er um hrörleg kot til að ræna
ferðagleðinni frá manni. Við Reykholt skiftum við
okkur, fjelagi minn hjelt áfram inn dalinn, en jeg ætl-
aði upp með Hvítá, við Barnafoss ætluðum við að
mætast aftur. Þegar jeg kom að Breiðabólsstöðum,
sem er næsti bær fyrir ofan Reykholt, sá jeg engan
veg, ekkert annað en mýri. Mjer var sagt að vegur-
inn lægi þar fram hjá, en jeg sá ekki annað en
vörður langt úti í mýrinni. ]eg stefndi því hestinum á
eina vörðuna, þó mjer litist ekki sem best á leiðina
Hesturinn sökk hvað eftir annað og henti mjer fram
af sjer, við urðum því báðir jafn leirugir, og eftir að
hafa busiað 15 mín. fór hesturinn að skjálfa og við
sjálft lá að jeg kæmi honum ekki lengra. Eftir aðrar
15 mín. hjelt jeg, að jeg yrði að fá lánaðan heysleða
undir hann, það sem eftir var af mýrinni. Við kom-
umst þó báðir að vörðunum, en þá batnaði vegurinn,
þó ekki væri hann góður, það höfðu nefnilega verið
rigningar undanfarið. Loksins komst jeg þó að Suður-
Reykjum við Hvítá, en þangað ætlaði jeg mjer aldrei,
því það var úr leið, þaðan lá vegurinn yfir mýri, upp
að Signýarstöðum, en svo var harður jarðvegur að
Barnafossi. Þegar jeg var kominn fram hjá Signýjar-
stöðum fór jeg fyrst að njóta útsýnisins. Hvítársíðan
á vinstri hlið, hinu megin við ána, Okið á hægri hlið,
en Eiríksjökull beint fram undan, með þessa undra-