Óðinn - 01.07.1923, Blaðsíða 45

Óðinn - 01.07.1923, Blaðsíða 45
ÓÐÍNN 93 Það ljóma upp heiðloftin fegurðarfull, af flugeldum hrapandi stjarna, og gullsnældu norðursins undinn er af sá iðandi þráður með regnbogalitum, sem verður að sveimandi vitum um vetrarins bláa haf og rúnum í himinsins ritum. Og frostið er nístandi. Nepjan er höld að norðan — hún vangana stingur sem þyrnir, en likt og á heilsteyptan heimsálfuskjöld á hjarnið og ísana stirnir, og hreint eins og bergvatn er heiðloftið kalt og heilnæmt að draga það niður í lungu, og talað með eldlegri tungu er tápið í lifandi alt og eldmóður vakinn í ungu. í norðri er sál mín á flugi og ferð, hún fær sjer úr ísglösum tunglsljóssins veigar með norðljóss og heiðríkju hátíðarverð hún hunang úr frostrósum teigar; hún kannast við vordögg í klakanum blám, hún kennir í hyllingu fallandi strauminn og vatnstrengjagaldurinn — glauminn í glæstum og leystum ám, — þar dreymir mig fegursta drauminn. Pollurinn. Á stöðvunum sömu enn samur og jafn hjer siturður, hvað sem er þitt nafn, þú vilpunnar volgi, kyrri við óræktar lægsta og elsta stig, með illgresi og sveppi kring um þig, svo fúltþefjandi sem fyrri. Og upp úr þjer gufar eiturloft, um opinn, slýgrænan forarhvopt, sem jafnvel hetjur hræðast, og flugurnar tímgast tvítugfalt á tungu þjer og vörum — alt sem eitraðast er og skæðast. Og út af því verður ekki breytt, þó í þig sje hreinum straumi veitt, — hann verður sem þú að vera. En af því svo leið þín lyktin er og lífinu stafar háski af þjer, menn forðast þig fram að skera. Sálirnar fundust. Andvarinn strauk kinn mína. Þá hugsaði jeg til elskunnar minnar. — ]eg rjetti út hend- urnar til að faðma hana og þrýsti henni að hjarta mjer. ]eg fann að hjarta hennar talaði við mitt og sagði: ]eg elska þig, vinur minn. ]eg tók hana í faðm minn í kvöldhúminu, og sjá, það varð bjart umhverfis okkur, því að sál mín sá ljóma allt um kring. ]eg sá dýrðlegar hallir og skrautbúið fólk. ]eg heyrði söng, svo undurfagran, og ómurinn var sem mörg hljóðfæri væru samstilt. Alt loftið ómaði af glöðum röddum, sem allar sögðu: Hún elskar þig. Mjer fanst jeg hvíla á mjúkum svæflum og líða burt til sólar og sælu. Hún kysti mig og sagði: Yertu sæll, hjartans vinur. Hún var farin. Það var haust og myrkur. — Harðir klettar, þar sem áður voru mjúkir svæflar. Söngurinn var dáinn út í fjarska. — ]eg heyrði suðið og hvininn í vindinum, veinið í frostköldum stráunum. Nóttin grúfði yfir, auð og döpur. — Hún var farin, sem gaf lífsins Ijóma. Kærleikans sól hafði horfið sýnum. Sjá, alt var orðið að svartri nótt. En jeg lifi í þeirri von, að aftur verði bjart, að við fáum að sjást aftur og vera æfinlega saman. J. Sv. Sl Glampar eftir G. Ó. Fells. Til óðdísarinnar. ]eg sá hvar hún beið mín með bros um hvarm, svo blíðlegs, að undrum sætti. Hún rjetti mjer dáfagran, dúnmjúkan arm; sem draumsýn fögur mig kætti, með hrífandi fögrum hörpuslætti! Hún hefur altaf verið mjer vel. Þó viki hún burtu stundum, er bliknaði himinn og boðaði jel, þá bar saman okkar fundum. Þá flutti' hún mjer ilm úr frjóum lundum! Og er ekki von að mjer verði það á mig við henni stundum að gefa, er hnppir hún við mjer, með bros á brá, og býðst til flest mótlæti að sefa, og tekur jafnframt af allan efa? Mjer jafnan sem ástmey hún skartar og skín, í skrúðklæðum, dýrum og völdum. Hún var oft hin einasta ununin mín í andblástri lífsins köldum. — — Og sjálfsagt lengi við saman höldum.

x

Óðinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.