Óðinn - 01.07.1923, Side 22

70
ÓÐINN
Nokkur kvæöi.
Eftir Fnjósk.
Blóm og blíðmæli.
Nú jeg bind þjer blómakrans,
blíða vonin stígur dans,
því að bæði klapp og koss
kosta svona fögur hnoss.
Hvarli hik um hugarlönd,
horfðu á þennan »Marjuvönd«,
því hans töfrablak ei brást, —
brunaheita tendrar ást.
Og hjerna legg jeg, ljúfa mey,
lokk af ungu »gleym-mjer-ei«.
Árin skulu ei afmá það,
sem ástin hefur fullkomnað.
Dysir og draumar.
Drauma um dimmar nætur
fá dísir til mín seytt,
en flýti jeg mjer á fætur,
finn jeg ekki neitt.
Sje gáski í gömlum mönnum
gyðjan mín felur sig; —
hún er í eilífum önnum, —
önnum að hugsa um mig.
Lóuvængjunum löngum, —
það litið í draumi hef —
veifar hún mjer að vöngum,
værast er jeg sef.
Til gyðjunnar.
Ætt’ jeg ei við basl að búa
betur skyld’ jeg að þjer hlúa,
góða, litla gyðjan mín!
Oftast býrðu út’í horni,
að eins litla stund að morgni
gefst mjer næði að njóta þín.
Feginn vild’ jeg eftir eiga
að þjer faðmi snúa meiga
frammi fyrir allri öld;
búa við þín bestu gæði, —
bragarölið þamba í næði —
fram á efsta æfikvöld.
2. Mós. 15, 22.
Mörg er lífsins ,,/V\ara“,
mæða æfikjara,
en eitt sem alt fær bætt;
það er traustið trúar,
sem táraelfur brúar
og vonir getur glætt.
Ásýnd einatt bliknar,
andans þróttur kiknar,
bölið er svo beiskt.
En beiskja í sætleik breytist,
blessun guðs oss veitist,
þá gáta lífs er leyst.
Ó, stígðu ljett.
Ó, stígðu ljett á leiðið mitt,
hann liggur hjer und snjó
sveinninn með heita hjartað sitt,
sem helst til snemma dó.
Hold er duft, en dánir sjá
um dvalar-lífsins geim;
og þekkja okkar æstu þrá
og ósk að fylgja þeim.
]eg græt hjer oft við grafarrönd,
við grimmlegt sorgardjúp;
í fjarska hyllir lífsins lönd
í Ijóss og sælu hjúp.
•
Mitt leitarblys var logheit ást
um lífs og dauðast rann.
]eg sá hann ekki, sjónin brást,
en sjálfan mig jeg fann.
Vorkoman.
Norðar og norðar að nema lönd,
með nýjum sólgeisla-tígjum,
vorgyðjan svífur og voldugri hönd
víkur burt hrímkulda skýjum. —
Á súgandi flugi sunnan um ver
sveipar hún að oss blænum,