Óðinn - 01.07.1923, Page 31

ÓÐINN
79
ekki legið kyr«, segir Andrjes; »jeg get ekki blundað
fyrir þessu iði«, svo sem hann kveður á. Sigurður
eins og hálfraknar við og jeg heyri, að hann hálfrís
upp. — »Heldurðu að jeg geri það að gamni mínu«,
segir hann. »0, það getur nú annars verið«, segir
Andrjes, og eftir það fórum við að tala saman. Við
heyrðum nú að Sigurður var fárveikur.
»Þetta er held jeg akkúrat það sama sém drap
hann Ólaf heitinn á Hamri í haust«, segir Páll. »Það
byrjaði svona; jeg held jeg muni það, við vorum að
gera yfir hrútakofann hjá honum, þá segir hann alt í
einu; »Mjer er að verða ilt«, og fer heim. Það fór
með hann á þremur dögum, jeg held jeg muni það«.
»Ekki segi jeg að það hafi farið með hann«, sagði
Guðmundur. Sjáið þið til, Guðmundur á Hóli, sálugi
vildi jeg sagt hafa, var maður sem mátti treysta, bæði
til sjós og lands. Afbragðsgætinn maður og víðlesinn
fræðimaður. Hefði gamli Antonsen verið lifandi þá
geri jeg ráð fyrir að Ólafur væri lifandi enn. Hafið
þið ekki heyrt hvernig hann fór að því þessi nýi
læknir?*.
»Sjáið þjer til, menn þögðu nú við, og enginn sagði
neitt, nema Sigurður auminginn var að kveða vísu í
óráðinu. Við höfðum auðvitað allir frjett eitthvað um
dauða Ólafs, sem várð mjög fljótlega eftir að læknir-
inn kom til hans, Guðmundur vissi það áreiðanlega
alt, því hann sótti lækninn og var viðstaddur alt
saman. Þess vegna þögðum við nú og vorum forvitnir
að fá greinilegar frjettir af því, hvernig dauða Ólafs
hefði að höndum borið«.
»Guðmundur þegit* um stund, og við þegjum allir
þarna í myrkrinu. Það var auðheyrt á hvassviðrinu
og hríðarrokunum, að veðrið var stórum að versna,
því lík ólukkans læti! Andrjes segir: »það var annars
hepni« segir Andrjes, »að þetta kom fyrir með hann
Sigurð, eg held að við hefðum aldrei haft það yfir
skarðið móti þessu veðri«. Hann var heldur grunn-
hygginn maður Andrjes, en annars besta skinn og
dugandi maður, hugdeigur þótti hann þó löngum og
var það held jeg, matmaður í meira lagi, sjáið þjer
til. Við ljetum sem við heyrðum þetta ekki«.
»Eins og þið vitið, sótti jeg lækninn«, sagði
Guðmundur, »ekki vantaði það, fljótur var hann til
og ekki hlífði hann klárunum, fremur en hann er
vanur. Hann spurði mig á leiðinni, hvort við værum
vitlausir að sækja ekki lækni fyr og var hinn versti;
jeg sagði honum að við hefðum nú fengið meðöl hjá
honum Þorkeli fyrst eins og venja væri til, en þá bara
sló hann í Sóta, og hjelt jeg þó að ekki þyrfti að
hvetja Sóta, síst á heimleið í rifa-færi. Jeg hefi aldrei
vitað aðra eins fantareið. Jeg var að reyna að draga
aftur af, en þá sneri hann við og sló í undir mjer,
það hefir enginn boðið sjer að gera, hvorki fyr nje
síðar. Enda fór að síga í mig, en ekki ljet jeg á því
bera að sinni. — Það var komið kvöld þegar við
komum að Hamri, og inn veður Sigurjón, læknirinn.
Ólafur sýndist mjer þá skárri, að vísu og sönnu hafðist
ekki orð úr honum eftir það, líklega af því hann hefir
verið orðinn talsvert þjakaður, en dauðalegur sýndist
mjer hann ekki, ef jeg má nokkuð segja um hvað
mjer virtist«.
»0, ætli það sje ekki nokkuð óhætt að fara eftir
því sem þjer sýnist«, sagði Páll og spýtti út úr sjer
skroinu. Sjáið þjer til, jeg man vel það sem skeði
þessa nótt. Páll spýtir út úr sjer skroinu og bítur í
aftur. »Nei, þjer sýndist hann ekki dauðalegur«, segir
hann«.
»Jeg sá auðvitð að hann var þjakaður«. sagði
Guðmundur, »en sem sagt, dauðalegur sýndist mjer
hann ekki vera þá stundina. Læknirinn var fjárans
illilegur, meðan hann var að athuga Ólaf, hann sagði
ekki orð. Og þegar hún Guðrún auminginn, konan,
spurði hann hvernig honum litist á, þá bara hristi hann
höfuðið og sagði ekkert. Mjer datt þá, piltar, Antonsen
gamli í hug, sá hefði ekki verið lengi að sjá og segja
hvað að Ólafi gekk. Ekki lengi að átta sig á því,
blessaður öðlingurinn. Þar var nú ekki stórbokka-
skapurinn og stoltið. — En þessi læknir, þessi ungi
læknir, hann fer nú í tösku sína, og tekur upp úr
henni glas með einhverju kolsvörtu í og gefur Ólafi
inn«.
»Úr glasinu?« segir Andrjes, »kolsvörtu? Hver
andskotinn heldurðu að það hafi verið?«
»Það er ekki mitt að dæma um það«, sagði Guð-
mundur, eftir drykklanga stund, »en Ólafur var skilinn
við eftir klukkutíma. Mjer virtist alltaf draga af honum
eftir inntökuna, að mínu áliti verkaði hún þannig á
hann. Og það versta var, að mjer fanst læknirinn
nærri því hróðugur yfir öllu saman á hlaðinu, þegar
við vorum að fara af stað. »Þarna sjáið þið«, sagði
hann, og sneri sjeri snúðugt að mjer, »hvað þessi
heimskulega skottulækna hjálp ykkar gerir að verkum.
Hefði jeg verið sóttur nógu snemma, er líklegt að
manninum hefði batnað, nú var alveg vonlaust um
það þegar jeg loksins kom«. Þetta sagði hann, og svo
þeysti hann af stað eins og óður maður. En eins
og jeg sagði, þá virtist mjer Ólafur ekki dauðalegur
þegar við komum«.
»Heldur þú« — sagði Páll, en hikaði við. »Jeg
held ekkert«, sagði Guðmundur, »en þið hafið kann-