Alþýðublaðið - 09.10.1963, Blaðsíða 15

Ég velti því fremur sundur-
laust fyrir mér, hvort yfirhjúkr
unarkonan fengist nokkurn tíma
til að viðurkenna, að jafnvel
bezta skipulagning í heiminum
hefur sín takmörk! Einhvern veg
inn fannst mér, að svo myndi
ekki vera.
— Jæja, sagði ég örvænting-
arfull.
— Yið lady Mætherson erum
auðvitað búnar að koma okkur
saman um alla tilhögun, og hún
býst við yður eftir klukkutíma.
í dag vinnst yður varla tími til
annars en að fá nokkra nasasjón
af þvf, hvaða bækur þú telur okk
ur hafa mesta þörf fyrir. Auðvitað
ætlast ég til, að þér sýnið hygg-
indi, án þess að sýnast gráðug
— skelmisglampa brá fyrir í áug
um hennar — auðvitað vona ég,
að þér krækið í eins margar og
mögulegt er! Aðallega léttar
skáldsögur, en gleymið ekki, að
margir sjúklinganna biðia um
alls kyns afmörkuð viðfangsefni,
og við eigum sérstaklega lítið af
þess háttar bókum.
Mér fannst ég kannast við eitt
og annar úr hinum mörgu ræðum
Masters læknis í þessum orða-
flaumi yfirhjúkrunarkonunnar,
• en leyndi brosinu. Yfirhjúkrun-
arkonan í hlutverki einhvers alls
herjar bókmenntaráðunauts, var
sannarlega dálítið brosleg.
Hún ræddi við mig um stund,
en gekk síðan til dyra.
__ Þetta getur kostað yður dá
litla eftirvinnu, sagði hun, og leit
á mig yfir öxl sér. Eruð þér nokk
uð leiðar yfir því, góða mín?
Satt að segja, þó ég segði það
ekki, greip ég þetta tækifæri til
að eyða kvöldinu, fegins hendi.
' Ég vissi, að þetta verkefni, sem
beið mín, var hreint ékki eins
. stórkostlegt og fjálgleiki yfir-
. hjúkrunarkonunnar gaf til kynna,
. og mér fannst ég aðeins heppin
ag mega eyða nokkrum kvöldum
. f vinnu, sem ég hafði áhuga á.
Síðastliðin kvöld höfðu verið á-
líka skemmtileg .og martröð, ég
beið bara eftir því, að þau liðu.
Ég var næstum því klukku-
stund að ganga frá á safninu og
ég gat ekki varizt því að hugsa
til allrar þeirrar óskaplegu
vinnu, er biði mín þar, þegar ég
hefði lokið vinnu minni á The
Grange — en ég hristi það 'af
mér, og gekk niður á bílastæðið
til að leita að litla bílnum yfir-
hjúkrunarkonunnar.
Ég hafði aldrei ekið öðrum bíl
en skrjóðnum hans Peters, en
það myndi ég aldrei hafa viður-
kennt fyrir neinum. Ég liafði haft
ökuréttindi í nokkur ár — hrein
skilnislega veit ég ekki hvers
vegna, þvi að ég ók aðeins ein-
staka sinnum, þegar við Peter
fórum út saman.
Ég fór ekki að samlagast litla
bílnum, fyrr en ég hafði ekið um
hálfa mílu, en þá slakaði ág á og
naut lífsins. Ég skrúfaði niður
hliðargluggann, og mildur and-
varinn svalaði mér og hressti, og
rak á braut hinn illa grun minn
um yfirvofandi höfuðverk.
The Grange iá í þriggja mílna
fjarlægð frá Thornley, hinum
megin við þorpið, svo ég var
ekkert að flýta mér. Mig langaði
til að nota þetta einstæða tæki-
færi til að njóta landslagsins.
Einu sinni nam ég staðar, steig
út úr bílnum og virti fyrir mér
Eedstones, sem gnæfði á hæð
sinni eins og leikfangakastali.
Á vcginum var allt kyrrt. Kvöld
sólin var mollulega heit, og hátt
uppi á himninum kom ég auga
á flugvél, sem virtist líða leti-
lega gegnum blá skýin. Freisting
in varð mér um megn, og þó að
ég vissi, að yfirhjúkrunarkonan
• myndi fá slag, ef hún sæi til
mín, kveikti ég mér í vindingi,
og stal með köldu blóði fimmtán
mínútum af þeim tíma, sem var
svo dýrmætur fyrir Ecdstones.
Ég starði á Kedstones, og velti
því enn einu sinni fyrir mér,
hvernig stæði á því aðdráttar-
afli, sem þessi for-ljóta bygging
hafði á mig. Vegna þessarar ó-
væntu vinnu, sem yfirhjúkrunar
konan hafði lagt á mig, hafði ég
ekki hugsað neitt meira um frú
Merridrew og liennar stórkost-
lega tilboð. En nú læddust orð
hennar að mér, og sveimuðu um
huga minn eins og iðandi, ert-
andi flugur.
Ef . . . auðvitað aðeins ef . . .
ég hefði nú ákveðið að yfirgefa
Eedstones,, og farið í staðinn með
henni til hins dásamlega húss
hennar, sem hún talaði svo mik
ið um, og var svo stolt af? Vafa-
laust myndi mér þykja lífið þar
undarlegt, en það gæti líka orð
ið fram úr hófi ánægjulegt. Ég
var ekki svo mikill kjáni, að ég
lokaði augunum fyrir því, sem
svo mikill auður gæti veitt manni
af munaði og þægindum. Ég lét
hugann reika til allra þeirra lífs
þæginda, sem ég lejmilega hafði
þráð en aldrei búizt við að kynn-
ast. Lagskona frú MerridTew
myndi hljóta allt það, sem mig
hafði dreymt um, greiðan aðgang
að leikhúsi og listum. Veizlur
yrðu haldnar, mettaðar skemmti-
legum samræðum, hlátri, gleði . .
Ég slökkti í vindlingnum, og
fyrirleit skyndilega þessar
heimskulegu hugsanir mínar.
Hvaða þýðingu höfðu leikhús,
veizlur og dansleikir eiginlega?
Þetta var aðeins froðan á lífinu
— þægilegt að búa við hana, en
mjög auðvelt að komast af án
hennar. Það eru svo margir aðr-
ir hlutir, miklu þýðingarmeiri.
Hlutir eins og þeir, er Masters
læknir talaði um, allir þessir
brjálæðislegu, yndislegu draum-
ar, sem hann langaði til að gera
að raunveruleika. Þetta voru
hlutirnir, sem skiptu máli, ekki
þægileg gervitilvera eins og sú,
sem frú Mcrridrew gat boðið mér.
Alla vega var heimskulegt af
mér að standa hérna og eyða dýr-
mætum tíma mínum í að hugsa
um slíka fjarstæðu.
Ségið mér eitthvað um fjöl-
skyldu yðar ■— orð frú Merri-
drew bergmáluðu í huga mér,
þegar ég ók af stað í áttina að
The Grange. Vesalings gamla
konan — nú, algjörlega laus við
þá freistingu að eyða hluta af
ævi minni í félagsskap hennar,
gat ég leyft mér að hafa með-
aumkun með henni. Hvað það
hlyti að liafa orðið hræðilegt að
eiga allt sitt undir náð og misk
unn blá-ókunnugrar konu, að
eiga enga fjölskyldu, engin bönd,
enga ábyrgð til að nöldra yfir . .
Ég hló hátt að þessum ruglings
legu hugsunum mínum og ákvað
að einbeita mér að verkefninu,
sem beið mín. Þar með þurrkaði
ég bæði Eedstones og frú Merri
drew algjörlega úr huga mér.
The Grange var yndislegt gam
alt liús — svo gamalt og grátt,
að það virtist blátt áfram
drukkna í umhverfi sínu. Ég kom
bílnum fyrir bak við húsið, en
gekk síðan að hinum mikilfeng
legu aðaldyrum. Ég var dálítið
ingu, að mér fannst ég varla get
að beðið með að skýra yfirhjúkr
unarkonunni frá því hvílík gull
náma safnið var.
Klukkan var að verða sjö, þeg
ar frú Smithson birtist og sagð
ist vera viss um, að nú væri kom
inn heimferðatími fyrir mig.
— Þér getið komið aftur, hve
nær sem yður lystir, hagði hún
Ijúfmannlega. — Auðvitað erum
við öll önnum kafin — það hef-
ur mikla röskun í för með sér að
flytja frá slíkum stað sem þess-
um — en bókasafnið verður ekki
tekið fyrr en síðast, svo að þér
hafið nokkrar vikur til stefnu.
Þér ætlið að segja yfirhjúkrun-
arkonunni, að þér megið koma'
hvenær sem er, er það ekki?
Ánægjudagar fóru í hönd.
hug, að þvílíkt bókasafn væri
til. j
— Frú Merridrew á annað
eins, sagði hann kæruleysislega.
— Af hverju segir þú það,
sagði ég fljótmælt. Hefur hún
sagt þér eitthvað?
Einhvern veginn var mér mein
illa við að hugsa til þess, áð
hann vissi um tilbnð frú Merri-
JÖFNUN...
33
skjálfhent, er ég hringdi bjöll-
unni.
Eáðskonan, frú Smithson, gekk
með mér gegnum hellulagt and-
dyrið, og opnaði dyrnar að bóka
safninu.
Enginn mun ónáða yður, sagði
hún vingjarnlega, og þriflegt and
lit hennar. ljómaði. Verið eins
lengi og þér þurfið, væna mín.
Milly færir yður fljótlega te.
Framú. af 3. síffn
sinni ósæmilegu kynþáttastefnii!
með þeim óprúttnu kúgunaraff-
ferðum, sem beitt er, þá óttumstj
við að hún geti leitt til alþjóð-
legs ófarnaðar. Við erum þess
Jafnvel öll hin óleystu verkefni, vegna þeirrar skoðunar, að eitt
er hlóðust upp á mínu eigin bóka veigamesta verkefni SÞ sé aff
safni megnuðu ekki að draga úr halda áfram tilraunum sínum til
gleði minni. Yfirhjúkrunarkonan að hafa áhrif á ríkisstjórn S.-
var ánægð með feng minn, og ég Afrtku til að skipta um stefnu og
verð að játa, að ég gortaði af slíga skref sem fá almennan stuðn
þessu þangað til allir, bæði á ing. Þar að auki vil ég leggja á-
Eedstones og heima, hljóta að herzlu á, að við teljum sérhvert
hafa verið orðnir dauðleiðir á aðildarríki SÞ ábyrgt um að hafa
mér Masters læknir fylgdi mér uppi þá afstöðu til S-Afríku-máls
heim eitt kvöldið, og ég man að ins að hún styðji grundvallar-
ég talaði stanzlaust um bókasafn kröfqjr SÞ um frelsi og mannrétt-
ið og The Grange, þangað til ég indi.” J
tók eftir því, að liann hafði þag
að lengi.
— Þér hlýtur að leiðast að
hlusta á mig.
— Hvers vegna? sagði hann
rólega. Engum, sem verður vitni
að guðmóði annarra, getur raun-

Lady Metherson skipaði svo fyr- verulega leiðzt. Guðmóður fel
ir, að yður yrði ’veitt öll sú að-
stoð, er þér kynnuð að þarfnast.
Þegar ég var orðin ein í bóka
herberginu stóð ég nokkra stund
grafkyrr, yfirkomin af gleði yf-
ir að mega dvelja að vild meðal
slíkra fjársjóða. Herbergið var
stórt, þiljað með eik, og einn
veggurinn algjörlega hulinn bók-
um. Hillurnar náðu frá gólfi til
lofts, í þær var bókunum svo
vandlega og skipulega raðað, að
varla mátti greina nokkra eyðu
á milli þeirra. Ég gladdist yfir
að sjá, að Matherson lávarður
hafði snúið killnum á þelm bók-
um, er ekki voru ætlaðar sjúkra
hússsafninu. Öfugt. Á valhnotu-
skrifborðinu lá miði, sem tjáði
mér, að mér væri frjálst að nota
borðið eins mikið og ég þyrfti.
Sama var að segja um bækurn-
ar, nema þær, er snéru öfugt,
þeim óskaði hann sjálfur að
halda.
Það yrði erfitt að skýra rétti-
lega frá næstu klukkustundum.
Engin ónáðaði mig eftir að litla
stofustúíkan var búin að gefa
mér te. Ég vann glöð og- ánægð,
valdi og hafnaði, gerði registur
og pakkaði inn. Mér virtist ótrú-
legt að nokkur skyldi geta hugs-
að sér að láta af hendi slíkan
f jársjóð, en þegar ég hugsðai um
hvaða þýðingu þessi höfðinglega
gjöf hefði fyrir Eedstones fyllt
ist ég slíkri gleði og eftirvænt-
Þing A.S.V.
Framh. af 16. síffu
Á fundinum var það upplýst, aff
Alþýðusamband íslands hefði boð-
að til ráðstefnu um kaupgjalds-
ur í sér sína eigin réttlætingu, ef
hann er sannur og einlægur. Þú niálin, óg“að siT rá'ðstefna'eTgi’ aff
elskar að grúska í þessu safni, koma saman í Eeykjavík 12. þ. m.
er það ekki? Samkvæmt ósk ASV kaus full-
— Hreinskilnislega, já. Ég hló. trúafundurinn tvo menn til aff
Heldurðu, að það þýði það, að mæta þar fyrir hönd vestfirzkra
•ég beri leynda þrá í brjósti eft- verkalýðssamtaka, en stjórn ASV
ir auðæfum? Mér datt aldrci i tilnefnir einn fulltrúa.
— Sjáðu nú bara mamma, nú hefur pelsinn þinn þyngst
aftur.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 9. okt. 1963 15