Alþýðublaðið - 24.10.1963, Blaðsíða 8

MYNDIRNAR:
Efst til hægri: „Ætlið þið ekki að taka mann-
inn ofan af mér, áður en ég . . .
Neðst til vinstri: Bændurnir voru guðs lifandi
fegnir að fá kýrnar sínar bólusettar við gin- og
klaufaveiki ....
Neðst til hægri: Stjáni tók á rás niður túnið og
greip uppstoppuðu gæsina . . .
(Máske kemur málið á þessu greinarkomi les-
endum spánskt fyrir sjónir, en það þarf ekki að
leita langt til þess að heyra eitthvað svipað þessu).
Það var einn góðviðrisdaginn
fyrir skömmu, að ég labbaði nið-
ur í bæ. Þar hitti ég Kalla, en við
vorum saman á togara um árið
og höfðum ekki sézt síðan. Það
urðu að sjálfsögðu fagnaðarfundir
eins og alltaf þegar tveir félagar
hittast sem verið hafa saman til
sjós.
Við fórum rakleitt inn á kaffi-
hús og pöntuðum okkur molakaffi.
— .I«eja Kalli hvar hefurðu
haldið þig allan þennan tíma?
— O, o — blessaður vertu, mað-
ur er löngu búinn að gifta eig
og býr fyrir norðan. Þar er mað-
ur búinn að byggja sér hús og rær
á báti, sumar, vetur, vor og haust.
Við höfum verið heppnir undan-
farin ár, sérstaklega á síldinni. Ég
fór á mótornámskeið hérna um
árið og er vélstjóri á dallinum.
— Og verðurðu stuttan tíma í
bænum?
— Já, við erum hérna hjónakorn
in. Við höfum farið suður á hverju
hausti síðan við giftum okkur,
svona til að sjá og heyra það
markverðasta sem er að gerast í
höfuðborginni.
— Og hafið þið séð og heyrt
nargt?
— Svona allnokkuð. Við erum
búin að sjá ,,Hart í bak“. Það er
stórfínt stykki, fjári sniðugt. Svo
erum við líka búin að sjá „Gísl“,
og ekki er hægt að segja annað
en gaman sé að því líka. Það er
innars meiri karlinn þessi Behan.
Já, og svo fórum við á málverka
sýninguna í Listamannaskálanum.
Ekki get ég nú sagt að ég hafi
verið hrifinn af öllu sem ég sá
þar, en það er misjafn smekkur
manna. Þó sá ég eina og eina
mynd sem mér þótti gaman að
skoða. Frúin mín var ekki hrif-
in af neinni mynd þarna, hún
sagði að myndirnar í „Ramma-
gerðinni" væru miklu fallegri.
— Þú gætir nú sagt mér ein-
hverja sniðuga sögu frá sjó-
mannsárum þínum, Kalli?
— Blessaður vertu, ég segi þér
ekki neitt, ef þú ætlar að skrifa
allt niður sem ég segi.
— Svona, svona, láttu nú eina
koma, að minnsta kosti.
— Jæja, ég get svo sem sagt
þér eina. Það var þegar ég var
á togara hérna árið 1956. Við sigld
um á Þýzkaland, Cuxhaven. Þú
manst sjálfsagt eftir honum Stjána
litla. Hann var alltaf að slást þeg
ar hann var búinn að smakka það.
Jæja við vorum þarna inni á
„Johnnymann" og vorum eitthvað
búnir að væta kverkarnar. Það
vad strákur með okkur þennan
eina túr, úr Hafnarfirði held ég.
Þetta var mesti risi og sterkur
eftir því. Jæja það endar með þvú
að Stjáni litli fór að ybbast við
strákinn úr Hafnarfirði og tókst
að gera hann vondann. Annars
vissi ég ekki til að hann yrði
nokkurn tíma reiður í túrnum,,
nema í þetta eina skipti. Svo byrja
þeir að slást. Stjáni veifaði hönd-
unum og hoppaði í kringum vin-
inn. Hinn hélt honum í hæfilegri
fjarlægð með hrömmunum, unz
hann varð leiður á þessu þófi, og
tók Stjána eins og hvern annan
strigapoka, lagði hann niður og
settist ofan á hann. Þú veizt hvern
ig hann Stjáni er. Getur aldrei lát-
ið undan, né viðurkennt tapið.
Hvað heldurðu að dýrið segi:
— Strákar, kallar hann til okk-
ar, ætlið þið ekki að taka manninn
ofan af mér, áður en ég drep hann?
— Já, svona er Stjáni vill aldrei
láta undan. Annars held ég að
hann sé að verða alltof kaldur
drengurinn, ég heyrði af honum
ljóta sögu um daginn, en þó er
svolitið gaman af söguskrattanum
Viltu heyra hana?
— Jó, blessaður vertu.
— Jæja, hún er svona: Stjáni
var „á því“ ásamt nokkrum félög-
um sínum. Það kemur að því að
þeir verði uppiskroppa með brenni
vín og þá fær Stjáni eina af þess-
um „snjöllu" hugmyndum sínum.
— Við tökum bara bíl strákar, upp
á mína, segir hann og það gera
þeir. Stjáni segir bílstjóranum að
aka heim til sín og þar nær hann
í hvítan slopp og kúasprautu. Ekki
veit ég hvar í fjandanum hann hef
ur grafið hana upp, en hann hef
ur svo sem gert það margt furðu-
legt, að maður ætti að vera hætt
ur að verða hissa á uppátækjunum
í honum. Jæja, Stjáni segir bíl-
stjóranum að keyra upp í sveit.
Þeir hljóta að hafa þekkt bílstjór-
ann, annars hefði liann aldrei sam-
þykkt þennan túr. Jæja þeir aka
sem leið liggur upp í sveit og
heim að einum sveitabænum.
Stjáni skipar nú félögunum að
bíða eftir sér og hreyfa sig ekki
út úr bílnum, því þá eé allt éyði-
lagt. Síðan vindur hann sér í
sloppinn og arkar heim að bæ,
með sprautuna í vasanum. Hann
hverfur fyrir húshornið, skömmu
síðar sjá þeir hann ganga ' með
bóndanum út í fjós. Þeir urðu að
bíða góða stund eftir Stjána, en
loks kom hann í ljós og bóndi með
honum og fara þeir rakleitt inn
í bæ. Ekki dvaldi Stjáni lengi
þar inni, heldur kom labbandi út
að vörmu spori og var nú heldur
völlur á mínum manni. Ekki vildi
Stjáni segja félögum sínum að
svo stöddu, hvaða erindi hann hafi
átt út í fjós, en segir bílstjóran-
um að aka sem hraðast að næsta
bæ. Svona gekk þetta góðan tíma
og fóru þeir á marga bæi. Loks
varð Stjáni leiður á þessum fjós-
ferðum sínum og sagði að nú
mætti aka í bæinn sín vegna. Um
kvöldið bauð hann öllum á verts-
hús og veitti eins og greifi á báð-
ar hendur. Og hvað heldurðu svo
að drengurinn hafi verið að gera
út í fjós með bændunum?
— Ja, það get ég ekki gizkað á,
— Hann sagðist vera frá At-
vinnudeild Háskólans og vera að
sprauta kýr með nýju meðali,
gegn „Gin- og klaufaveiki". Aum-
ingja bændurnir eru búnir að
heyra og lesa ýmislegt um þenn
an voðalega sjúkdóm, og þess
vegna guðs lifandi fegnir, að fá
beljurnar sínar bólusettar við hon
um. Stjáni gerði þetta náttúrulega
8 24. okt. 1963 — ALÞÝ0UBLAÐIÐ