Alþýðublaðið - 24.11.1963, Síða 15

bauð mér á skemmtigöngu nokkr
um dögum seinna, þú komst
skömmu síðar og sagðir að það
væri áríðandi, að Rolf kæmi
strax heim. í samkvæminu sem
þið hélduð, bað Rolf mig um að
skoða með sér rannsóknarstof-
una og vinnustofuna. Þú eltir okk
ur þangað. Þegar ráðist var á mig
á ströndinni, einnig þá' . . .
segðu mér satt, voru þetta allt
saman tilviljanir?
Henrik sat niðurlútur: — Þú
hefur rétt fyrir þér, sagði hann
liásróma. Mig var farið að gruna
margt, en vonaði í lengstu lög,
að sá grunur væri ekki á rökum
reistur.
— Og á meðan réðist Rolf á
saklausar stúlkur!
— Nú ertu óréttlát, Elsbeth,
sagði Henrik særður. Ég hef
ekki reynt að hilma yfir með
Rolf. Ég játa það, að mig gi-un-
aði ýmislegt, eins og ég sagði áð
an, en ég vissi ekkert með vissu.
Ég gat ekki þotið til lögreglunn
ar og kært bróður minn . . bara
vegna grurts. Þú verður að reyna
að skilja mig, Elsbeth. Rolf er
sjúkur, enginr^ sem er heill á
geðsmunum getur gert annað
eins og það, sem hann hefur gert.
— Ég skil þetta ekki, sagði
Anita. Rolf, sem hefur alltaf ver
ið svo hlédrægur og kyrrlátur.
— Hann er geðveikur, endur-
tók Henrik. Hann hlýtur að hafa
bilazt, þegar Berit fórst í skógar
brunanum. Ég man, að hann hélt
áfram að leita hennar, löngu eft
ir að öll von var úti. Hann kall-
aði á hana, hann neitaði að trúa
því, að hún hefði farizt. Hann
hefur heldur ekki batnað við slys
ið, sem hann varð fyrir skömmu
seinna.
— Hvaða slys?
— Hann datt af hestbaki, og
hestúrinn sparkaði í höfuð hans.
— Var það þá, sem hann fékk
örið á ennið, spurði Anita.
— Já.
' — Henrik, sagði Anita. Nú
verður þú að hringja til lögregl-
unnar. Auðvitað skiljum við til-
finningar þínar. Rolf er jú bróð
ir þinn. En þú hefur ekki leng-
ur neinn rétt til að þegja.
Henrik forðaðist að mæta
augnaráði Anitu. Hann gekk að
dyrunúm að herberginu, sem
geymdi hið hræðilega leyndar-
mál, og læsti þeim.
— Þið vérðið að skilja mig,
sagði hann. Það er ekki bara
það, að Rolf er bróðir minn, hann
er heldur ékki vanalegur glæpa
maður. Hann er geðsjúklingur,
sem- er í raun og veru ekki á-
byi’gur gerða sinna.
— Henrik, sagði ég reið. Ef
þú ferð ekki til lögrQglunnar, þá
geri ég það. Þú mátt .ekki ein-
göngu hugsa um Rolf. Hugsaðu
um allar þær stúlkur, sem eru í
hættu á meðan að hann gengur
• laus. Hann getur gert nýja árás,
livenær sem er. Meira að segja
á meðan að við sitjum hérna og
tölum . . .
— Það hringir enginn á lög-
regluna, sagði Henrik ákveðinn.
Ég ætla sjálfur að ráða þessu til
lykta. Rolf hefur falið Sig í skóg-
inum við sti-öndina. Ef ég hringi
til lögreglurinar koma þeir hing-
að með öll sín hjálpargögn,
sporhunda, hermenn og því um
líkt. Og Þeim mun samt sem áð-
ur ekki tákast að finna Rolf
strax. Hann þekkir skóginn
hérna eins og vasa sinn, og get-
ur þess vegna falizt lengi. 'Lög-
reglan gefst heldur ekki étrax
upp, hún hefur umsátur. Og Rolf
er þó mannesja! Ég vil ekki kóma
slíku fyrirtæki af stað gegn mín
um eigin bróður. Gegn geðsjúk
um manni.
— Hvað ætlarðu að gera,
spurði Anita.
— Ég ætla sjálfur að finna
hann, svaraði hann. Og mér skal
takast það. Ég ætla að afhenda
hann lögreglunni án þess að nokk
ur fái vitneskju um það. Seinna
verða svo dómstólarnir að fjalla
um mál hans, og ákveða frafntíð
hans.
21
Hann kveikti sér aftur í vindl
ingi. Við Anita litum hvor á
aðra.
— Henrik, sagði ég. Ég hef
aðeins áhyggjur af einu. Er ekki
hættulegt fyrir þig að leita hans
einn? Hann hatar þig. Hann í-
myndar séi', að þú hafir eyði-
lagt líf hans. Hann gæti drepið
þig.
— Það held ég ekki, svai-aði
Henrik. Ég verð að minnsta
kosti að reyna að ná í liann.
Daginn éftir. ætlaði Janson að
fjarlægja umbúðirnar af andliti
Heiðveigar. Ég hafði vonað, að
Hai-ry færi með mér til sjúkra-
hússins, en hann var ekki kom-
inn enn. Ég varð mjög fegin,
þegar ég seinna um daginn sá bíl
inn hans beygja inn trjágöngin.
— Hér kem ég, engillinn minn,
hrópaði hann, og faðmaði mig að
sér.
— Guði sé lof, sagði ég og and
varpaði. Hann horfði á mig. .
YIIY
ir?
Hefur eitthvað komið fyr-
Ég kinkgði kolli, og sagði hon-
um frá atburðum gærdagsins.
Hann fölnaði — Ástin mín, hvísl
aði hann og þrýsti mér að sér.
Guði sé lof, að honum tókst
ekki að gera þér neitt. Er Hen-
rik búinn að finna hann?
— Nei, ég talaði við Anitu í
síma fyrir stimdarfjórðungi síð
an. Henrik- hafði skroppið heim
til að fá sér matarbita, en fór
strax aftur.
— Ég ætti líklega að fara og
hjálpa honúm, sagði Harry. Mér
óar við að hann sé einn með
Rolf. Rolf er' trúandi til að gera
hvað sem vera skal.
-— Þú hefur rétt fyrir þér.
Farðu og reyndu að hjálpa hon-
um, en . .
— En hvað?
—• Gleymdu ekki Heigveigu.
Hún verður fyrir miklum von-
brigðUm, ef þú kemur ekki til
sjúkrahússins.
Hax-ry var þrjár klukkustund-
ir í burtu. Þegar hann kom aft-
ur, hristi hahn aðeins höfuðið.
— Við sá.um hann einu sinni,
sagði hann. Hann stóð skyndilega
fyrir framan okkur í opnu rjóðri.
Hann var viti sinu f jær. Föt hans
voru í tætlum og hárið óhreint
Þegar hann sá okkur, hló hann
hryssingslega.
— Þú færð. hana aldrei, æpti
hann að Henrik, og veifaði rifn'
málverkinu. Hún er mín. Mín!
Við nálguðumst hann hægt o
gætilega, og Henrik reyndi a'
tála um fyrir honum. En han-
hló bara, og hvarf aftur inn
skóginn. Skyndilega sáum vi
hárin aftur. Harin liafði numi
staðar, og var að reyna a
kveikja í málverkinu. Við stó'
um eins og lamaðir. Við voru’
dauðdx-æddir um að kvikr
mundi í skraufþurrum skóginur
Þegar Rolf sá, að málverkið lo’
aði, þaut lxann inn á mi’
trjánna. Okkur tókst strax f
slökkva eldinri.'
Læknamn- Janson og Hamm;
biðu okkar á sjúkraliúsinu. Svii
ur þeirr? sagði okkur meira en
orð.
— Það er hægt að útskrifa
sjúklinginn á morgun, sagði dr.
Janson. Þið eigið sannarlega eft-
ir að verða undrandi.
Við Hari-y leiddumst inn í
sjúkrastofuna. Ég gat ekkert
sagt, þegar ég sá Heigveigu. Ég
fór bara að gráta af gleði. Hún
sat uppi í rúminu beð brúðuna
í fanginu. Hún hló, veifaði okk-
ur, og andlit hennar Ijómaði. Og
þvílíkt andlit! Yndislegt telpu-
andlit.
— Hvers vegna ertu að gráta,
spurði hún. Ertu ekki glöð, Els-
beth?
— Auðvitaö er ég glöð, sagði
ég, og dró hana að mér. Ég hef
aldrei á ævinni verið svona glöð.
Mikið ertu orðin falleg. Alveg
eins falleg og brúðan.
— Þú varst líka búin að segja,
að ég yrði það, sagði Heiðveig,
og lagði hendurnar um háls méi'.
— Veit Heiðvéig að Henrik er
faðir hennar, spurði Haxry á
heimleiðinni.
— Nei, hún veit það ekki.
Hefurðu tekið éftir því, hvað
hún spyr ákaft eftir honum og
Anitu?
— Já, og það gleður mig. Ég
t
veit, að Henrik á enga ósk heifc*
ari en að fá hana yfir að Berl-
ingshólmi. U
— Það verður engin gleði-
stund fyrir þig, sagði hann. Þi3
munt sakna liennar mikið.
— Já, og þú líka.
— Við jöfnum okkur á þvf,
Rauðhetta, sagði Harry. Við eigh
umst sjálf dætur. Heiðveig mun
líka eignast yndislegt heimili hjá
Anitu og Henrik.
— Þú talar eins og Anita oj
Henrik væm hjón.
— Hefurðu ekki augu £ höftfi
inu?
— Jú, en þau sjá ekki ókomna
atburði.
Við hlógum og ókum áfram,
Skyndilega sagði Harry: — Heyr
ir þú ekki? Brunaflautan!
Hann ók út á vegkaritinn, og
andartaki síðar þaut stór, rau<f
ur brunabíll fram hjá okkur, og
fleiri komu á eftir. Þeir ókn á
ofsahraða, og sjúkra- og lögreglxj
bílar fylgdu fast á eftir.
•— Þetta hlýtur að vera stór*
brani, sagði Han-y. > j
— En hvar? *
Strax og vegurinn varð auðuxr,
I
— Nei, þú getur ekki fengið að tala við barnapíuna, mammáj
Hún var að taka róandi pillu og ætlar að leggja sig. j
5TIUU CHUCKUMö
OV£K THE filEU
WHo HAP10 CT íH
T0 AC3UIRE 0)1-
TURE AT OFF-
SEASON PATSZ,
sreve cUecks
in ata Horeu
IN ATHEN&...
A'iF-N IN OTHER PLACCS ARE STACTINð A
CHAIN OF EVSNT5 WHICH WIUU EE MOST
UNREUAXINö! cy-------T7-----------Y
X HNOW,YA COU.S.B. >
Stebbi er ennþá að hugsa um stúlkuna,
sem var að komast í snertingu vlð menn-
inguna í Apenu, þegrar hann fær sér inni á
hóteli.
— Útsýnið úr herbergisglugganum á
ekki sinn líkan.
__ Meðan hann liggm- og slappar af, er
ýmislegt á seyði I öðru landi, sem hvorki
er afslappandi né róandi.
— Við gefum okkur ekki að svoteöHS
hlutum.
— Veit ég það hershöfðingi, en þú hét
ur mann á staðnum. Stál ofursti er í teyfl
í Aþenu og hann ér einmitt maðmúnn f
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 24. nóv. 1963 £5