Voröld - 06.08.1918, Síða 4

Bls. 4
VORÖLD.
'WuiiHj;eg, 6 ágúst, 1918.
kemur út á hverjum þriðjudegl.
Otgefendur og eigendur: The Voröld Publishing Co., Ltd.
Voröld og Sólöld kosta $2.00 um árið í Canada, Bandaríkjiuium
og á fslandi. (Borgist fyrirfram.)
Ritstjðri: Sig. Júl. Jðhannesson
Ráðsmaður: J. G. Hjaltalín.
Skrifstofur: Rialto Block, 482% Main Street—Farmers Advocate
Bldg. (gengið inn frá Langside Street)
Talsími Garry 42 52,
- ...
Gat á buxunum
“Hai.n .Tónas á báðum buxununf” hefir tekið svo snögt viðbragð
f ð báðar buxurnar hans hafa rifnað og þó hann sé nógu ríkur til
þess að kaupa nýjar buxur ætlum vér samt í næstu viku að sletta bót
k buxna «k;.mmirnar.
Hér pr^ntum vér lang beztu greinina sem Lögberg hefir flutt
- íðan Jón TTildfell varð ritstjóri þess. En hún hefir verið skrifuð
“áður en menn voru búnir að átta sig á alvöru stríðsins.” Samt
er hún ekki nema þriggja mánaða, birtist 25. apríl.—Hvað sumir
nienn eru fijótir að hafa fataskifti!
þJÓDERNISTILFINNING.
þjóðerristilfinning er önnur sterkasta afltaug manníegrar sálar
—sálar cinstaklinga og þjóða, og er því ætíð mikið undir því komið
vaða rækt að menn leggja við þá tilfinningu—þetta afl. pegar það
er í afturför, eða í dofa, þá er einstaklingslífið og líf þjóðanna í aftur-
•'ör, og í dofa- En þegar þetta afl, eða þjóðernistilfinningin er í
blóma, ei einstaklingslífið, og þá líka líf þjóðanna sólríkt og þrótt
mikið,
Að þetta afl sé sterkt, má sjá af því, að ekkert verk er svo erfitt,
ef það er í þjóðar þarfir, að þjóðernisvininum veitist það ekki létt.
Engin hætta svo mikil, að vel vakandi þjóðernistilfinning sé ekki
meiri. Enginn dauðdagi svo grimmur, að þjóðernistilfinningin
iiræðist hann.
petbi hefir sagan marg sannað, og þetta sannar yfirsjandandi tíð
enn á ný.
Hvað er það sem kemur mönnum til þess íhundraða og þixsunda
•*ali að liggja líf sitt í sölurnar fyrir land sitt og þjóð? Eru það
eigin h^gsmunir? Metorð, nautnaþrá? Nei það er ekkert af því,
< cm vér sækiumSt eftir í hinu daglega lífi voru, sem kemur fjöldanum
til þess, enda mundu tilfinningar þær, sem upp af þeim rótum spryttu
i- kki verða sem haldbeztar. Nei sú tilfinning, eða það afl, sem kem-
ur mönr.im til þess að fórnfæra sjálfum sér, er hreinni og sterkari,
og á dvpri rætur, annars gæti hiin ekki hrifið heilar þjóðir á sitt
band, og líka sterkari, annars gæti hún ekki gefið mönnum djörfung
til þess að striða og falla, má til að vera hugðnæm, því annars gætu
,aenn el.ki olskað hana meira en lífið.
Og hver er svo þessi tilfinning — þetta afl? pað er ræktarsemi,
«n ræktarsemin er rót sú, eða aflvaki, sem gefur þjóðernistilfinning-
unni vöxt og viðgang.
Radvtarsemi við það fegursta og bezta, sem í sjálfum manni býr i>.
Ræktarsemi við hið fegursta og bezta í þjóðar reynslunni, í þjóð-
armenni’igunn’, í sál þjóðar þeirrar, sem hefir alið mann, og maður er
i.iartur af, ræktarsemi segjum vér við það alt frá fyrstu tíð, og til
þessa dags.
Stundv.m :etur þjóðernistilfinningin verið eins og falinn eldur,
• ða eldur sem er brunninn meir en til hálfs, og jafnvel hefir það kom-
ið fyrir. að hún hefir verið eins og útbrunnin öskuhrúga, þar sem
hvorki var framar til eldsmagn né eldskveikja. En þar sem svo er
ástatt, er heldur ekki að vonast eftir neinu andlegu lífi.
En tkki þarf þjóðernisneistinn að vera stór til þess að úr verði
bál, þegar þjóðernistilfinningunni er misboðið, það sýnir oss yfir-
tandand s+ríð, því aldrei hefir þjóðernistilfinningin logað upp með
ems mikiu afli í heiminum, eins og einmitt nú, enda hefir hún á
ýmsum svæðum verið í meiri hættu heldur en ef til vill að áður hefir
þekst—og vér höfum ef til vill aldrei fyr séð eins glöggt, hve mik-
ilsvirði að bjóöunum stóru og smáu hefir verið sín þjóðem.stilfinning
—hve r.ektarsemin hjá þeim hefir átt sér djúpar rætur, og hve mik-
ið að iwnn leggja í sölurnar hennar vegna.
I Pjóð vor, hin íslenzka þjóð, hefir aldrei þurft að verja þjóðernis-
lilfinnino'u sína með sverði. En hún hefir samt fengið sig full reynda
\ið útlei.t Kvvuinarvald, við hallæri og hungursdauða, við banvæn
sjúkdóma og Irepsóttir og við óblíðu náttúrunnar, og telst Jóni
sagnfræðirgi Jónssyni svo til, að í gegnum þessar brautlr hefði hin
Jamenna þj'ð aldrei komist, ef að þjóðernistilfinning hennar hefði
ekki haldið henni upp, svo eftir þeirri niðurstöðu, sem vér drögum
vkki hm mins+a efa á að sé rétt þá hefir það verið þjóðernistilfinn-
ingin, sem hefir leitt hina ísleuzku þjóð í gegn um allar hennar miklu
nörmun-ipr og þrautir — verið lífgjafi hinnar íslénzku þjóðar.
Og nú hvarflar hugur vor til Yestur-íslendinga. Hvað er með
þ>á? Uvað ei með oss? Hvort er þetta afl, sem megnugt var að
lialda þjóðinni okkar uppi á mestu raunatímunum hennar, lifandi og
starfandi i lífi voru? Hvort á það að bera oss hér í þessu nýja heim-
kynni v vru, í »egnum brim og boða, eins og það bar forfeður vora út
á íslandi. það sem vér erum komnir áfram menningarlega hér í
þessu lardi, þá erujn vér þess fullvísir að þjóðernistilfinningin hefir
íTt sinn þá+t í þeirri framför, vér erum þess fullvísir, að hún hefir
verið brennan Ti Ijós í sálum vorum, hvort sem vér sjálíir höfum
i iljað við það kannast eða af því vitað eða ekki — að þessi lífsþrótt-
nr — ræktf.nsrmin — þjóðernistilfinningin hefir verið áttavitinn, sem
1 efir vísað oss veginn, það sem vér erum komnir áleiðis.
Oss ski!<’t -. ð sumir menn séu farnir að missa trúna á möguleg-
i dkana, +il þe^s að halda þessari þjóðernistilfinningu vikandi hér
meðal vor Vestur-lslendinga mikið lengur. þeim mönnum erum
vér ekk.- samdóma. Vér álitum að það sé eingöngu undir oss sjálf-
\ m komið hv; ð mikið vér viljum á oss leggja fyrir þes.u þjóðernis-
tilfinningu vova—og erum vér sannfærðir umþað, að þótt vér legðum
• kki á o<:s nerra örlítið brot af því sem þjóðirnar gjöra, sem eru að
verja sína bjcðernistilfinninga á vígvellinum, að þá væri íslcnzkri
tnngu, og íslenzkri þjóðernistilfinningu borgið hjá oss um langa tíð.
En vér búumst ekki við því að vér getum sannfært þi menn, sem
liafa gagnstæða skoðun í þessu máli, í einni stuttri blaðagrein. En
vér vild';;m ?ð hægt væri að koma þeim hinum sömu mönnum til þess
• einlægni og með alvöru, að hugsa um afdrif þess fólks af vorri þjóð,
rem á enga. ræktarsemi til þess, sem fegurst og bezt er í þeirra eigin
eðli og ætt.
Og 1 ú'-bóndamunurinn verður mikill. Rússneska þjóðin er í
aun og veru jafn draumlynd, mild og mannúðleg eins óg stjórnin
hefir vev.ð grimm og harðýg- Að líkindum er engin þjóð í Norður-
álfunni iafn friðelsk og mannúðleg að eðlisfari eiiis og Rússar. En
einmitt vegna ^eirra góðu eiginleika hafa þeir borið í undirgefni hinn
bunga kross sem kúgarar landsins hafa lagt á herðar þeim.
Þyngsta bölið
Heiu sstvrjöldin liefir nú staðið í fjögur ár. Friðarvonir engar.
Flestar himr steckustu þjóðir heimsins eru þátttakendur í hildarleikn
nm. ógæfa tríðsins þjakar þar hvert heimili. Manntjón og fjár-
lát meira en dæn.i eru til áður- Ilin fáu hlutlausu lönd dragast nær
og nær l.armi hr>ingiðunnar. Geta þær þjóðir flestar búist við að
hvirfilvmdur "tyrjaldarinnar sveifli þeim þá og þegar inn í alheims
brunanr. öl’ lönd og allar þjóðir þjást af stríðinu. það sýnist
vera hið geigvænlegasta óhapp, sem menning þessarar aldar gat orðið
íyrir. það e • hörmulegt en samt satt, að mennirnir sjálfir hafa með
styrjöld be"sari lagt sér á herðar þyngri byrði heldur en liin blindu
öfl náttúrunn: r öll í sameiningu hefðu megnað að skapa. í stað
bess að Ivfta mannkyninu á hærra stig, hefir menningin því nær
drukkmð ’ b1, ðí og tárum.
Mornum rís hugur við að hugsa til þess, hve mikilli sniid, fé og
„•rku er eytt, í hina miklu stór.veldaglímu. Ef þeim ógrynnum and-
legs og efur.legs auðs, sem þar fer að forgörðum hefði verið varið til
að bæta manhlegt líf á þessum hnetti, þá hefði það átak orðið hið
giftudrýgsta <por sem mannkynið hefði stígið.
Styriöidiu er þyngsta bÖl heimsins- C*g þetta böl cr afleiðing
pess, aö hinar svo nefndu siðuðu þjóðir hafa aðhafst margt sem
betur hefði vcHð ógert, en hinsvegar látið vera að framkvæma aðra
aluti, sem ekki mátti vanrækja. í stuttu máli: þyngsta bölið sem
yfir mannkynjð hefir dunið, hefði ekki þurft að bera að höndum, ef
gætt hefði vevið meiri framsýni. þetta viðurkeima nú helztu menn
allra/latula, j: fnt þeirra sem 1 styrjöld eiga og hinna sem hlutlaus
eruJ
Styrjöldin með öllum sínum skuggalegu afleiðingum er talandi
vöttur þcss, h\ o miklu það skiftir fyrir liverja þjóð að hugsjónir þær
sem hún vionur fyrir og trúir á séu í einu viturlegar og drengilegar,-
fslen/.ka smáþjóðin er eins og dropi í veraldarhafinu. Aðstaðan
cn ekk; verð>ikar eða yfirburðir hafa forðað þeim dropa frá að
sogast inn í hrmgiðuna. Og fari svo að við Islendingar ökum nokk-
urnvegni hc'lum vagni út úr hörmungum stríðsins, þá er það að vísu
mikil hammgj j. en þó ekki þess eðlis að hún gefi nokkurn rétt til að
miklast yfir þeirn nábúunum sem rnist hafa flest sín gæði í brunanum
mikla. Að vísu er það rétt að stríðið ber.ekki vott um háa stjórn-
málamenningu eða siðgæði þeirra þjóða sem efndu til blóðbaðsins. Sú
fordæminc er •éfim'æt, jafnt á vörum Islendinga sem annara manna.
Eir hit.t er ércVmætt og óviðcígandi sem stundum hefir lieyrst hér'á
landi, að í.lenzka þjóðin stæði hærra andlega og siðferðislega, en
,-jóðir þær sern bereast á banaspjótum. Engin sönnun hefir verið
færð fvrir því máli, enda mun ekki hægt um vik-
En : ó f.ð friður lífs og lima sem Islendingar hafa notið fram að
þessu og gi ra sér von um að njóta framvegis, gefi ekki ástæðu til
sjálfhælni eða yfirlætis, þá verður því ekki neitað að styrjöldin, þetta
geisileg. stjómmálaóhapp þeirra þjóða, sem við höfum hingað til,
og munum framvegis, taka okkur til fyrirmyndar, bendir okkur á
bað hve miklu skiftir um undirstöðu og stefnu í landsmálunum. Mis-
lökin á íslenzka bjóðarheimilinu munu að vísu aldrei kveikja a.lheims
oruna. En þau geta eyðilagt framtíð þjóðarinnar sjálfrar.
Styr'öldir, með öllum sínum afleiðingum er verk ofjarlanna og
cflátunganna í stóru löndunum. Krafa þeirra var: Meki peninga,
meiri völd, meiri lífsnautnir. Til að ná þessu takmarki var öllu fórn-
að, drenV sliapnum, bróðurkærleikanum og menningararfi undanfar-
nna kynslóða.
Rússlaiid var fremst í tölu þeirra landa þegar stríðið byrjaði, þar
c.m þjóðin var gersamlega ofurseld gerræði eigingjarnrar og sið-
spiltrar oflátvngastéttar. Mút.ur og fjárdráttur glegsta sameigin-
lega táknið, sem einkendi ráðandi menn landsins. Merkur erlendur
fésýslumaður hafði allmikil skifti við ýmsa helztu oflátunga þessa
lands fyrír og eftir stríðsbyrjunina. Og dómur hans um þá var ekki
glæsilegur. Ef nokkuð væri stæði viðskiftasiðgæði þeirra á lægra
stígí en hjá félagsbræðrum þeirra á Rússlandi. Og Island hlyti að
verða líut gam’a Rússlandi, ef ekki skapaðist mjög bráðlega heilbrigð
í,f jórnmálalda, sem héldi niðri ofsa og spillingu junkaranna.
Bölið þunga sem óholl stjórnarstefna hefir leitt yfir stórþjóð-
rnar, gæti ef rétt skilið, hjálpað íslenzku smáþjóðinni til að geyma
vandlega líftaug þjóðarinnar. / En þá þarf að skapast framsýn og
heilbrigð þjóðmálahreyfing, sem meir en bætir upp það sem oflátung-
arnir brjót:. mður.—Tíminn.
RyJthigln í Rússlandi er líklega einna þýðingarmesti atburður-
inni í stvrjöld nni enn sem komið er. Sá sem helzt glampar af fram
á veginn. F:n hin stærsta og bezta þjóð heimsins er nú losnuð úr
álögum og éfreskjuham. Getur á ókomnum tímum lagt lið frelsi og
drengskap, í slað þess að vera skynlaust verkfæri grimmlyndrar harð-
stjórnar. —Tíninn.
þes"í gvein birtist skömmu eftir stjórnarbyltinguna.
Stjarna í austri
Fram á síðustu ár hefir rússneskt stjómarfar verið að orðtaki
haft. Frj-'.ls' yndir menn um allan heim hafa talið það blett á menn-
ing nútímans Fákur rússneska einvaldsins var líkur Attila Ilúna-
konung’ ])ar sem hann drap niður fæti spratt ekki gras í hundrað
ár- Hönd Russa var eins ög draugskrumla, sem marði hold frá bein-
um á hverri bióð sem var svo ógæfusöm að eiga vist undir fána
þeirra. Og fíesta sína beztu menn flæmdu þeir í útlægð eða hneptu
í myrkvastofu. það var nær því eins og “ júnkara ”-flokkurinn
rússnesk- hefði náð alfullkomnun í því að stjórna illa og halda þjóð-
ínni í eymdar ástandi.
Fyrir "máþjóðir heimsins voru Rússar höfuðfjandinn. Finna
kvöldu þeir. Svíar og Norðmenn óttuðust ]á. Persa og fjölda
þjóða í Austurálfu höfðu þeir að miklu leyti oða öllu brotið undir
sig. Og hvar sem áhrifa Rússa gætti í heims-pólitíkinni lögðust, þeir
á þá sveiíina sem sízt skyldi. Aukið veldi þeirra var freisi smáþjóð
anna sama og hafþök af ís eru íslenzkum gróðri á vordegi.
En pú er skift um. Hafþökin hafa bráðnað. Leirfætur rúss-
neska jámtrötlrins eru brotnar í mola. Og sjálfur jötuninn virðist
nú ekki ægdegn en afturgöngumar í þjóðsögunum. — “Júnkara”-
lokkurinn rússneski virðist svo gersamlega brotinn á bak aftur, að
hans heyrist að engu getið. Alþýðan rússneska hefir sest í þeirra
:æti: Að vísu ekki komið á föstu skipulagi, það getur tekið mörg
ár. En hin f, jálslyndu öfl í landinu virðast langsamlega vera orðin
vfirsterrar4 íl.aldinu, svo að þar geti varla orðið veruleg breyting á.
Ein röJd af ótal
Heiðraði ritstjóri Voraldar.—Ég
hefi aldrei skrifað f blöð áður, og
býst við að sannist á mér að fáir séu
smiðir í fyrsta sinn. Ekki þarf ég
að kenna því um að efníð vanti; það
er nóg af því, þó allir Vestur-íslend-
ingar tekju sig til og smíðuðu, og sann
arlega er ástæða gefin í grein sem
birtist í Lögberg) 18. júlí með fyr-
irsögninni, “Á Glapstigum,” eftir rit-
stjóra Lögbergs. Pað er níðurlag
greinarinnar, að hann leggji hana
undir dóm Vestur-f3lendinga, en láti
sér í léttu rúmi liggja hvað ritstjóri
Voraldar segi. óefað hefir hann énn
þá trú að áskrifendur Lögbergs
hafi fylgt <neð þegar Lögberg skifti
höndum rétt fyrir kosningarnar sælu
haust er leið. pað er illhugsandi
að hann bæri þeim á borð annað eins
og hann gerir ef hann vissi hvað sár
fáir þeir eru sem ætla að halda áfram
við að kaupa Lögberg þegar þetta ár
er útrunnið. En svo segir hann víst
að sér liggi það í léttu j úmi, og það
er vist það eina sem er óhætt að trúa
úr hans miklu grein.
Ritstjóri Lögbergs virðist mjög
áfram með að koma því laglega fyrir
að ritstjóri Voraldar hafi lítið lagt til
í viðhald íslenzks þjóðernis, og að
það sé að dreifa lcröftuin vorum, og
að við mundum ekki geta staðist sem
ærlegir borgarar þessa lands ef við
héldum við þjóðerni vort á þessum
tíma, hann segist vita að ekkert mál
sé til sem sé eins viðkvæmt og þjóð-
ernismál vort. Veit hann þá ekki að
nú er síst tími til að reyi,a að halda
því niður, og óhætt að segja að það
gerir meiri æsingar en hann er fær
um að sefa, þó hann se kannske dável
efnum búinn, eins og hann gefur í
skyn. pað er ekki víst að drengirnir
ísienzku sem eru að berjast og eru
nú alla reiðu oðnir stór hópur af okk-
ar þjóð, þakki honum fyrir tilþrifin
þegar þeir koma heim pað er þó
góð ástæða að halda að íslenzkt hug-
rekki, íslenzkt þolgæði og íslenzkt
þjóðerni verði þeim hvergi til meins,
og við sem erum hér heima fyrir og
þurfum á öllum okkar kröftum að
halda til þess að hjálpa málefnum
þessa lands, á þessum hörmungar
tímum, megum síst fara að ráðum rit-
stjóra Lögbergs og gerast liðhlaupar.
pað eru fleiri liðhlaupar en þeir sem
stelast úr hemum, og er þeim óspart
lagt það illa út, vanalegast gera þeir
það aðeins til að losna úr hernum; en
til eru póltitískir liðhlaupar, og þeir
eru þeim mun verri að þeir svíkja
sinn flokk og fara í óvina herinn og
berjast á móti sínum fyrverandi
bandamönnum; eins virðast þjóðernis
liðhlaupamir vilja hafa það; en það
er stórt spursmál hvort aðrar þjóðir
kæra sig um þá sem hafa ekki meira
af drengskap en það ,að nota öll mögu-
leg ráð til að rægja þá menn sem eru
skildir, að má segja, vorri íslenzku
þjóðar hér vestra. Ritstjóri Lög-
bergs talar um tvo homsteina sem
kirkjufélagið hafi verið bygt á þeir
séu feðra trú og feðra tunga. Hon-
um hefir líklega sýnst sá íiteinninn sem
var feðra trú vera farinn að hallast
og ætlað að slá hinn steininn undan
svo kirkjufélagið færi ekki um koll.
Um trúarbrögð á pýzkalandi er mér
ókunnugt; hann segir að í orðsins
réttustu merkingu heiti trúin þar
keisaratrú; má vera. Hann er að
heyra fróður í ættartöium trúar-
bragða. Kannske hann vildi vera svo
vænn að ættfæra okkar feðra trú sem
hann kallar? Líklega má sjá ein-
hvem svip, ættarmót, á feðra trú
vorri, þé hún sé nú orðin æð mikið
afskro md af iliri meðfer’i hú.-' n.'nda
sinna. Kan-’ae herforingi kirk.nfél-
agsins muni hvers dóttir liún er. Ekki
á ég von á að manngildi ri'Si jóra Vor-
aldar minki aó' neinu leyti þó hann sé
kannske fátækur. Hann verðuv ' á
ekki í vandræðum að svara spurn-
ingu ritningarinnar: “Hvernig fékstu
þinn auð?” og getur verið að hann
hafi ekki lofað stórum upphæðum og
aldrei borgað.
Svo held ég að nú sé b.-zt að hætta;
ég er viss um að fleiri láta heyra lil
sín.
Héðan em litlar fréttir, minn eru
alment að byrja á heyskap, tíðin ér
hentug og grasspretta vi.^.st í meðal-
lagi. Með beztu óskum til V maldar og
ritstjóra hennar.
Hnausa, 20. júlí, 1918:
E. G. M.
TIL SIR RORERT LAirtD BORDEN
og meðstjórnarmanna hans
Á fundi sem haldinn var á Reykja-
víkur pósthúsi, Manitoba, af Canada-
borgurum í því póstumdæmi og ná-
grenni þann 17. júlí 1918, voru sam-
þyktar þær ályktanir er hér fara á
eftir:
1. —Fundurinn lýsir yfir því að
hann er eindregið því fylgjandi að
Canada-þjóðin beiti öilu þreki sínu til
styrktar Canadamönnum sinum i hinu
alvarlega stríði, sem vér eigum f við
hinn sameiginlega óvin, bæðt með
mannafla og á allan þann hátt annan
sem bezt má að liði verða til fullkom-
ins sigurs.
2. —En vér finnum oss knúða til að
mótmæla þeirri hersöfnunar aðferð
sem beitt hefir verið af stjórninni og
starfsmönnum hennar, bæði hér vor
á meðal og, eftir fréttum að dæma,
um land alt. Bændur og bændasynir
eru teknir í herþjónustu án nokkurs
tillits til hversu mikið þeir eru að fram
leiða, seinasti maður er tekinn af
heimili og býlin leggjast í eyði, stórbú
verða að seljast og eðlilega með stór-
kostlegu fjárhagslegu tapi, fyrir þá
sem verið er að herskylda og skyldu-
lið þeirra. Slik aOfer« or, ftrí Toru
áliti algerlega röng og mjög hættuleg
þjóðfélagi voru og þátttöku þess í
stríðinu.
2. Á því sem að framan er sagt
byggjum vér eftirfarandi kröfur vor-’
ar: —
(a) Að ekkert heimili sem nokkra
framleiðslu hefir, sé eyðilagt með því
að minka að nokkrum mun.
ustu.
(b) Að ekki sé skertur svo vinnu-
kraftur landsins að framleiðsla þurfi
að minnka að nokkrum mun.
3. Að erfiðar heimilisástæður séu
samvizkusamlega teknar. til greina er
um undanþágur er að ræða og að ekki
sé tekin síðasta stoð eilihrumra for-
eldra.
(d) Að gerð sé ákveðin tilraun til
þess, af stjórnarinnar hálfu,, að lag-
færa það, í sambandi við framkvæmd-
ir herskyldulaganna, sem gert hefir
verið og fer í bága við þær meginregl-
ur sem lagðar eru til grundvallar í
kröfum vorum.
! Ennfremur leyfum vér jss að benda
stjórninni á atriði sem , sérstaklega
viðkemur voru bygðarlagi, og öðrum
sem líkt eru sett, sem eru fiskiveiðar.
Sú framleiðslu grein líður nú stór-
feldan hnekkir fyrir herskyldulögin
og séu fleiri fiskimenn teknir en þeg-
ar er búið, hlýtur sú framleiðsia, sem
þó er mjög mikils virði, að minsta
kosti fyrir landið, að eyðileggjast.
N. T. SNÆDAL, fundarstjóri.
J. R. JOHNSON, ritari.
KENNARA VANTAR
fyrir Kjarna Skóla Nr. 617 sem hefir
“Second Class Certificate,” fyrir níu
(9) mánuði, byrjar fyrsta september.
Tilboðum, sem tilgreina kaup sem
óskað er eftir, verður veitt móttaka
til 7. ágúst.
S. ARASON,
Sec.-Treas.
Hvar á hann heima.
HECLA
Phone G. 4252.
Smátt eða stórt ef það aðeias lýtur að prentverki
MUN ÁVALT BEZT AF HENDI LEYST
OG FYRIR SANNGJARNAST VERD
HECLA PRESS, LTD.
Farmers Advocate Bldg. Winnipeg.