Umferð - 01.07.1958, Blaðsíða 4

4
UMFERÐ
★ ★ ★ ★ ★ ★
DMFERÐARLÖGIN
Umferð þykist ekki geta látið hjá
líða að birta þegar í þessu tölublaði
eitthvað um hinn nýja og að mörgu
leyti mjög merkilega umferðarlaga-
bálk. Þetta er fyrsta heildarlöggjöfin
um umferð hér á landi og með henni
féllu úr gildi frá og með 1. júlí 1958
eftirtalin lagaákvæði: Umferðarlög nr.
24, frá 16. júní 1941; bifreiðalög nr. 23
frá 16. júní 1941 og breytingar á þeim
lögum nr. 49, 1948, nr. 6, 1951, nr. 23,
1951, nr. 7,1952, nr. 13,1955, nr. 37,1956
ennfremur öll eldrilagaákvæðierbrjóta
í bága við hin nýju lög. Nokkur ákvæði
sem bezt. Honum var ljóst, að B.F.Ö.
skildi köllun aldarinnar. Einnig gekk
Brynleifur röggsamlega fram í því að
koma upp landssambandinu gegn á-
fengisbölinu. Fyrirrennari þeirra sam-
taka var Samvinnunefnd bindinsis-
manna, er við höfum haldið lifandi og
starfandi um meira en áratug.
Eftir náin kynni af Brynleifi og
mjög ánægjulegt samstarf hátt á
þriðja tug ára, verð ég að játa hrein-
skilnislega, að mér þótti vænt um
þann mann. Hann var ákjósanlegur
samstarfsmaður, hirðusemin, reglu-
semin og skylduræknin óbrigðui, og
þessu samfara var glaðlyndi og bjart-
sýni, en djúp alvara og festa og sí-
vakandi áhugi. öll lífsskoðun hans og
allt ævistarf var grundvallað á bjargi
guðstrúar og kristindóms. Það hæfði
svo gáfuðum manni að skilja gildi
slikrar hugsjónar og trúar.
Hér er enn ótalið svo margt og mik-
ið varðandi Brynleif Tobiasson, til
dæmis hin miklu ritstörf hans. Hann
hafði glöggt auga fyrir hinni mismun-
andi gerð manna og vildi vita sem
bezt, hver maðurinn væri. Hans
stærsta ritverk er bindin tvö: Hver er
maðurinn, og trúlegt er, að einhver
eigi eftir að skrifa ýtarlega um það,
hver maður Brynleifur var.
P, S.
nýju laganna (um vátryggingar)
komu þó þegar til framkvæmda frá og
með 1. maí sl.
Það er raunar erfitt fyrir Umferð að
segja mikið um nýju umferðarlögin á
þessu stigi málsins og veldur því aðal-
lega það, að er þetta er ritað, voru
ekki enn komnar reglugerðir um ýmis
lagafyrirmæli og því ekki hægt að skil-
greina ýmislegt nákvæmlega. Verður
blaðið að biðjast velvirðingar á þessu
og mun siðar meir taka þessa hluti til
nánari athugunar. Verður því hér að-
eins drepið lauslega á það er blaðiö
telur helst máli skipta og munum vér
byrja með því að birta orðrétta hina
merkilegu 25. grein, sem er nýmæli i
íslenzkri löggjöf. Þar segir svo:
„Enginn má neyta áfengis við akstur
vélknúins ökutækis.
Enginn má aka eða reyna að aka
vélknúnu ökutæki, ef hann vegna á-
fengisneyzlu verður eigi talinn geta
stjórnað því örugglega.
Ef vínandamagn i blóði manns er
0.50/íío til 1.20%o eða hann er undir á-
hrifum áfengis, þótt vínandamagn i
blóði hans sé minna, telst hann ekki
geta stjórnað ökutæki örugglega.
Ef vínandamagn í blóði ökumanns
nemur 1.20%c eða meira, telst hann ó-
hæfur til að stjórna vélknúnu ökutæki.
Enginn má stjórna eða reyna að
stjórna hestvagni eða reiðhjóli, ef hann
er með svo miklum áfengisáhrifum,
að hann geti ekki með fullu öryggi
stjórnað hestvagninum eða reiðhjól-
inu.
Bannað er að fela manni, sem er því
ástandi, sem umgetur i 2.—5. mgr.,
stjórn vélknúins ökutækis, reiðhjóls
eða hestvagns.
Ef ástæða er til að ætla, að maður
hafi brotið framangreind ákvæði, get-
ur lögreglan fært hann til læknis til
rannsóknar, þ. á. m. blóð- og þvagrann-
sóknar, og er honum þá skylt að hlíta
þeirri meðferð, sem læknirinn telur
nauðsynlega vegna rannsóknarinnar.
Dómsmálaráðherra setur nánari regl-
ur um þessi efni.
Það leysir ekki undan sök, þótt mað-
ur ætli vínandamagn í blóði sínu vera
minna en greinir í 2. og 3. mgr.
Nú hefur ökumaður neytt áfengis
við akstur eða fyrir hann, þannig að
vínandamagn í blóði hækkar eftir að
akstri lauk, og skal þá litið svo á, sem
hið aukna vínandamagn hafi verið í
blóði hans við aksturinn.
Þegar maður hefur neytt áfengis á
opinberum veitingastað og veitinga-
maður eða þjónar hans vita, eða hafa
ástæðu til að ætla, að hann muni verða
brotlegur við framangreind ákvæði,
ber þeim að gera það, sem unnt er, til
að hindra brotið, þar á meðal að gera
lögreglunni viðvart.
Bannað er að selja eða afhenda öku-
manní vélknúins ökutækis eldsneyti
eða annað, sem þarf til aksturs, ef
hann er með áhrifum áfengis."
Vér getum ekki að þessu sinni, vegna
rúmleysis í blaðinu, rætt verulega um
ákvæði þessarar lagagreinar. Enda
þótt Bindindisfélag ökumanna teiji
hana ganga of skammt að sumu leyti,
er hún þó merkilegur áfangi og stórt
skref að því marki sem Bindindisfélög
ökumanna um heim allan stefna m.a.
að, sem sé algeru banni við og að refsi-
vert sé talið að bíl sé ekið undir áfeng-
isáhrifum, hve lítil sem eru og enda
þótt ekki sjái á mönnum vín. Það er
sannað mál að vínandamagn i blóði
manna, undir 5%c, getur svift þá, undir
vissum aðstæðum, stórlega hæfni
þeirra til aksturs. Lögin banna alla
áfengisneyzlu við akstur bifreiða
Hversvegna telst maður þó fær um að
aka bíl sinum með allt að 5%c í blóði
er hann sest við stýrið, aðeins ef ekki
sér á honum. Væri ekki réttara að
banna alla áfengisneyzlu vissan tíma
fyrir akstur bifreiðar og gera þvi í
framkvæmdinni refsivert, hve lítið á-