Umferð - 01.07.1958, Blaðsíða 10

10
UMFERÐ
Þjófalúsar
Á BILUM
„Nú getið þið reynt að stela honum,
þið farið ekki langt með hann.“
Bilþjófnaður gengur eins og farald-
ur um veröldina. Islenzkir bilaeigend-
ur um veröldina. Islenzkir bileigend-
frekar en kollegar þeirra annars stað-
ar í heiminum. Það má auðvitað segja
að sumir séu svo skeytingarlausir með
það, hvernig þeir ganga frá bílum sín-
um, að þeir beinlínis freisti bílþjóf-
anna. En svo eru ekki allir. Margir
harðlæsa bilum sinum, og ganga vel
frá þeim að öðru leyti, þótt þeir jafn-
vel búist við að taka þá aftur eftir
stutta stund. Og svona menn skilja þá
ekki opna yfir nóttina og jafnvel lyk-
ilinn i svitsinum. En bílum þessara
manna er líka stolið. Það er því aug-
ljóst að margir bílþjófar a. m. k. eru
nógu „lærðir í faginu“ til þess að
opna læsta bíla. Vitanlega þarf engan
„lærdóm" til að mölva bara upp, það
geta allir og vist ekki sízt landar vor-
ir. En reglulegur bílþjófur má oft eng-
an hávaða gera. Hann verður að geta
komizt inn í harðlæstan bílinn fljótt
og hljóðlaust, og getur það líka, svo
ekkert sér á bílnum sé hann „fagmað-
ur“. Þetta er meira að segja ótrúlega
einfalt og eiginlega hægt án nokkurra
verkfæra. Vér höfum enga löngun hér
til þess að halda neina kennslustund
í þessari „list“, ef vér kynnum að vita
eitthvað um þetta, sem íslenzkum
bílþjófum er enn óljóst, enda senni-
lega heldur ekki um það að ræða.
Er bílþjófur er á annað borð kom-
inn inn í bíl, er hann ekki lengi að
„tengja beint“. Og á bílum, sem þann-
ig eru útbúnir, að straumurinn kemur
á um leið og lyklinum er stungið
inn I svitsinn, þarf ekki einu sinni að
tengja beint — ótrúlega einföld að-
ferð, sem vér munum þó líka þegja
yfir hér.
Bílþjófnaður er hér orðinn stór
plága. Að vísu finnast eiginlega allir
stolnir bílar, en þeir eru þá margir
hverjir ekki neinir bílar lengur. Það
viðist nefnilega sérgrein bílþjófa að
skemma eða jafnvel eyðileggja bíla þá,
sem þeir „fá lánaða", enda oft drukkn-
ir er þeir fremja þessi brot.
Hverjir stela bílum? Það eru oftast
ungir menn, oft hreinir unglingar er
það gera. Vafalaust er hér oft um
hreina vandræða unglinga að ræða, en
það sýnist þó ekki algild regla, a. m.
k. ekki erlendis. Stundum virðist hrein
ævintýralöngun vera aðalorsökin og
stundum ómótstæðileg löngun til þess
bara „að aka bíl“. Stundum minni-
máttarkennd, sem brýst fram í fylliríi.
Á Norðurlöndum mun bílum svo til
aldrei vera stolið í því augnamiði að
breyta þeim og selja síðan, eins og
hvað tíðkast í Ameríku, þar sem bíl-
um er hreint og beint alveg stolið. En
það er lítið betra að fá bílinn aftur í
klessu, heldur en þó maður sæi hann
ekki meir.
Eins og vér sögðum áður, ganga
sumir menn oftast illa frá bílum sín-
um, jafnvel yfir nóttina. Það getur
hefnt sín illa fyrr eða síðar. Opinn
bíll er bílþjófunum sterk freisting, þar
sem þeir jafnvel hætta við ef bíllinn
er vel lokaður. Það að ganga vel frá
bíl sínum verður líka æ meiri og meiri
nauðsyn, því alltaf fjölgar þeim bil-
eigendum, sem verða að láta bíla sína
standa úti, sumar og vetur. Því fleiri
bílar, þvi fleiri tækifæri fyrir bílþjóf-
ana. Einfaldasta, nærtækasta og oft
eina vörnin gegn bílþjófnaði er því
vel lokaður bíll. Þetta dugar þó held-
ur ekkert, ef um vanan og ákveðinn
bilþjóf er að ræða.
Ýmislegt hafa menn upp hugsað til
að gera bílþjófum erfitt fyrir. Reynt
hefur t. d. verið að setja bílhornið í
samband við dyrasnerlana á bílnum,
eða svitsinn, svo bíllinn færi að „pípa“
strax og við þetta væri komið. Já,
meira að segja hafa menn reynt að
setja einskonar dýraboga við benzin-
ið. Þetta hefur auðvitað ekki dugað,
enda er stórt atriði yfirleitt að bílþjóf-
ur hætti við að reyna að brjótast inn i
bíl um leið og honum verður litið inn
i hann, þ. e. sjái að öll von um
„skemmtitúr" sé úr sögunni og gefi
því upp ævintýrið að óreyndu. Það eru